ยิ่งเหนื่อย ยิ่งสุข

โดย...พระมหาสมปอง ตาลปุตโต เรียบเรียง ศราวุธ เอี่ยมเซี่ยม

อันนี้พูดกันตามความรู้สึกเลยนะ ไม่ได้แอ๊บหล่อ หรือโลกสวยแต่อย่างใด

อาตมาไม่เคยคิดว่าชีวิตตัวเองลำบากเลย แต่แปลกมาก พอเล่าความเป็นมา โยมหลายท่านมักจะบอกว่า “อย่างพระอาจารย์ไม่เรียกว่าลำบากหรอกค่า...เรียกว่าลำบ๊าก ลำบาก”

ตอนเด็กๆ อาตมาก็ไม่คิดว่าตัวเองจนนะ แต่ไม่รู้เป็นไง คนอื่นๆ มักเห็นว่าเราจน อย่างช่วงเรียนชั้นประถมนี่ ด้วยความที่เรียนเก่ง อาตมาจึงได้รับ “ทุนเรียนดี แต่ยากจน” เป็นประจำ

ตอนนั้นก็นึกในใจว่า “อุ๊ย เรียนดีอย่างเดียวก็พอ ยากจนไม่ต้องบอกเขาก็ได้”

ก่อนจะมอบทุน ตามธรรมเนียม ก็จะมีผู้ใหญ่มาให้โอวาท “ตั้งใจเรียนนะค้า เป็นเด็กดี ช่วยงานคุณพ่อคุณแม่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด เติบโตไปช่วยเหลือสังคม ประเทศชาติ และประชาชนนนนน”

500 บาท ขอขนาดนี้เลยเหรอ

ชั่วไม่ได้เลยนะ

ขี้เกียจไม่ได้ด้วย

ต้องทำประโยชน์เพื่อสังคม

ช่วยเหลือประเทศชาติ

และประชาชนนนนน

“คืนทันไหมอะ”

เรื่องความเป็นมาอาตมาก่อนจะเป็นพระมหาสมปอง ก็เคยเขียนเล่าไปแล้วในหนังสือหลายๆ เล่ม แต่ขอนำมาสรุปอีกทีอย่างย่นย่อ เผื่อโยมบางท่านอาจไม่เคยติดตามกันมาก่อน

ว่าโดยพื้นฐานแล้ว ครอบครัวอาตมารวยเลยแหละ มีโรงสี มีลานมัน พ่อเอก แม่ตาล และพี่ๆ ชายหญิง ทั้ง 6 คน ก็อยู่กันอย่างสุขสบาย จนกระทั่งอาตมาเกิดมานี่แหละ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมี ก็หายวับไปกับกองเพลิง

ถ้าอาตไปเกิดในครอบครัวอื่น อาจจะกลายเป็นไอ้ล่องจุ๊น ไอ้ตัวซวย แต่เชื่อไหมคุณโยม แม้โยมพ่อโยมแม่จะสิ้นเนื้อประดาตัว โยมพี่ๆ จะมีชีวิตที่ลำบาก ไม่ได้เรียนไฮสคูลเมืองนอกเหมือนไฮโซโคราชในสมัยนั้น แต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดโทษอาตมาแต่อย่างใด

ในทางตรงกันข้าม โยมแม่ของอาตมายังโพสิทีฟ ติงกิ้ง บอกกับโยมว่า “ลูกของเราคนนี้ต้องมีชื่อเสียงในอนาคตอย่างแน่นอน เพราะเกิดมาฮอต (Hot) มาก ร้อนแรงขนาดไฟไหม้บ้านเลย”

หลังจากนั้นก็ย้ายบ้านไปเรื่อย รวมๆ แล้ว 11 ครั้ง จากโคราช ไปที่นั่นที่นี่ จนกระทั่งมาปักหลักยาวที่บ้านมอตาเจ็ก จ.ชัยภูมิ โยมพ่อโยมแม่ โยมพี่ๆ ก็รับจ้างทำไร่ทำนา ฯลฯ ซึ่งเมื่อมองย้อนไป อาตมากลับรู้สึกอยากจะขอบคุณความลำบากที่ผ่านมา อยากขอบคุณอุบัติเหตุ ความไม่สมบูรณ์แบบ เพราะสิ่งเหล่านี้ได้สร้างวัคซีนให้กับจิตใจ สร้างความกล้าและความแกร่งให้กับอาตมา

เพราะทุกวันนี้ แม้อาตมาจะมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะอยู่อย่างชิลชิลนะโยม ยังต้องทำงานหนักทุกวัน ออกจากวัดตั้งแต่เช้ามืด กลับก็ค่ำๆ บางทีก็เดินทางไกลข้ามจังหวัดไปบรรยายธรรม แล้วแต่ญาติโยมจะนิมนต์ ยิ่งช่วงหลายปีหลังมานี้ ไม่ใช่เฉพาะในประเทศนะ คนไทยในต่างประเทศก็รีเควสเข้ามาเยอะ ทำให้ชีวิตต้องโกอินเตอร์ไปบรรยายธรรมประเทศนั้นประเทศนี้อยู่บ่อยครั้ง

แต่อาตมาไม่คิดว่า “ความเหนื่อย” คือ “ความลำบาก” กลับรู้สึกสุขด้วยซ้ำไปที่ได้เห็นโยมหัวเราะ เห็นโยมมีความสุข

และหากข้อคิดที่ให้ไป โยมนำได้นำไปปฏิบัติ อาตมาก็จะรู้สึกปลื้มสุดๆ ไปเลย...