นิทานของลูก

โดย...โยธิน อยู่จงดี

ส่วนใหญ่แล้วเรื่องการเลี้ยงดูการสอนลูกในเรื่องต่างๆ ผมจะยกให้คุณแม่เป็นคนตัดสินใจเป็นหลัก ประการแรกก็ด้วยให้เกียรติในฐานะของแม่ที่อุ้มท้องลูกมาถึง 9 เดือน ประการที่ 2 เด็กส่วนใหญ่จะกลัวและเชื่อฟังแม่มากกว่าพ่อ ยิ่งถ้าเป็นลูกสาวจะค่อนข้างชัดเจน อย่างน้องเกล้าจะไม่ค่อยกลัวพ่อ เพราะรู้ว่าพ่อตามใจออดอ้อนนิดเดียวก็ใจอ่อน เวลาอยู่ด้วยกันก็มักจะวิ่งเล่น อ่านนิทาน อ้อนให้อุ้มเดินไปโน่นนี่อยู่ตลอดเวลา แต่เรื่องหนึ่งที่ผมต้องสอนลูกด้วยตัวเอง ก็คือ เรื่องนิสัยรักการอ่าน

ผมเริ่มอ่านนิทานให้ลูกฟังตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 6 เดือน จนถึงทุกวันนี้ก่อนนอนผมมักจะหยิบหนังสือมาอ่านล่อตาลูกเป็นประจำ ไม่เกิน 3 นาที เจ้าตัวเล็กก็เดินไปหยิบหนังสือนิทานมาใส่มือจัดแจงนั่งตักบอกป๊ะป๋าว่า “อ่านๆ” ก็คืออ่านนิทานให้เขาฟังหน่อย อ่านจบแล้วเกล้าจะบอกว่า “ใหม่ๆ” ก็คือให้พ่ออ่านใหม่อีกรอบจนกว่าเกล้าจะเบื่อ พอเบื่อแล้วน้องเกล้าก็เดินไปหยิบเล่มใหม่มาให้อ่านอีก สรุปก่อนนอนเกือบทุกคืน ผมจะต้องอ่านนิทานให้ลูกอย่างน้อย 3-4 เรื่อง เรื่องละหลายๆ รอบ

หนังสือนิทานที่ผมเลือกให้ลูกต้องผ่านการคัดมาในระดับหนึ่ง เพราะนิทานที่วางขายในร้านหนังสือไม่ได้ดีทุกเรื่องทุกเล่มเสมอไป อย่างบางเรื่องตัวละครถูกลักพาตัวจากบ้าน ต้องดิ้นรนสู้ชีวิต สุดท้ายสมหวังมีความสุขก็ไม่คิดกลับไปหาพ่อแม่ บางเรื่องตัวละครเด็กก็โหดร้ายออกอุบายให้แม่มดไปใกล้เตาไฟแล้วผลักลงไปให้ตาย

สรุปแล้ว นิทานเรื่องนั้นสอนอะไร อ่านจบก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ ส่วนมากผมจึงเลือกนิทานที่ผ่านการคิดและเล่าเรื่องแบบใหม่ เป็นหนังสือนิทานภาพของต่างประเทศ ให้ลูกได้จินตนาการเรื่องราวคำพูดของตัวละครอย่างอิสระ หรือไม่ก็เลือกนิทานไทยพื้นบ้านที่มีเนื้อหาไม่รุนแรงมากนัก

การอ่านนิทานให้ลูกฟังเป็นก้าวแรกของการบ่มเพาะทักษะในการอ่าน แม้โลกสมัยใหม่จะนิยมอ่านข่าวไม่เกิน 140 ตัวอักษร ดูรายการผ่านช่องยูทูบ แต่สำหรับน้องเกล้าเรื่องเดียวที่ผมคาดหวังคืออยากให้ลูกเป็นเด็กที่รักการอ่านหนังสือ แล้วเขาจะเติบโตเป็นอะไรก็ได้อย่างที่ใจต้องการ