ความฝันและความหวัง...ยังสวยงามเสมอ

โดย...ตุลย์ จตุรภัทร (ภาพ คลังภาพโพสต์ทูเดย์)

มีใครรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่  ‘ก้นเหว’ บ้างไหม?

ไม่ว่าจะเป็นก้นเหวแห่งการถูกมองข้ามคุณค่าความเป็นมนุษย์ ก้นเหวแห่งความไม่เข้าอกเข้าใจกัน ก้นเหวแห่งการปิดกั้นโอกาส หรือก้นเหวแห่งความเกลียดชัง จากใครคนหนึ่ง หรือสังคมใดสังคมหนึ่ง ว่ากันว่า ก้นเหวเหล่านี้ล้วนนำมาซึ่งการอยู่อาศัยร่วมโลก ที่ไม่อาจหล่อหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้เลยแม้แต่นิดเดียว

มันกลายเป็นความเจ็บปวดที่สุดแสนอัปลักษณ์เป็นที่สุด

แต่ใช่ว่าเราจะใช้สิ้น ซึ่ง “ความฝันและความหวัง” แห่งการหลุดพ้นจากก้นเหว เพื่อพบเจอคุณค่าความเป็นมนุษย์ พบเจอความเข้าอกเข้าใจกัน พบเจอโอกาสดีๆ รวมทั้งพบเจอความรักจากใครคนหนึ่ง หรือสังคมใดสังคมหนึ่ง ซึ่งนับว่าเป็นโชคดีที่มีภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง โผล่ผุดขึ้นมาบนโลกใบนี้เพื่อให้เราๆ ท่านๆ ผู้กำลังตกอยู่ในก้นเหวเหล่านี้ ได้มองเห็นความฝันและความหวังของชีวิตอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

ภาพยนตร์เรื่องนั้น คือ The Chorus (Les Choristes)

ภาพยนตร์เรื่องนี้ ว่าด้วยเรื่องราวของ เคล์มองต์ มาติเยอร์ ครูสอนดนตรีที่กำลังตกงานอยู่ ได้ถูกจ้างให้มาเป็นครูสอนเด็กจอมแสบที่ล้วนสิ้นไร้ระเบียบในโรงเรียนที่มีชื่อว่า ฟง เด เลแต็ง (ซึ่งมีความหมายว่า ก้นเหว) เมื่อมาติเยอร์ยอมอุทิศชีวิตตนเองให้กับเหล่านักเรียนจอมแสบได้รู้จักความมหัศจรรย์ของการร้องเพลงประสานเสียง ซึ่งทำให้ชีวิตของเด็กๆ เหล่านี้ได้พบความฝันและความหวังของชีวิต

เชื่อไหมว่า คุณครูท่านนี้เดินทางมาที่นี่ก็ด้วยความสิ้นหวัง แต่เขาก็พาความฝันและความหวังมาที่นี่ด้วยเช่นเดียวกัน ในขณะเดียวกันเด็กจอมแสบเหล่านี้ลึกๆ แล้วเขาต่างก็มีความฝันและความหวัง เพียงแต่ไม่มีใครเห็นคุณค่าในตัวเขา มอบความรักและความเข้าอกเข้าใจให้เขา รวมทั้งมอบโอกาสดีๆ ให้แก่เขา พวกเขาถูกมองว่าเป็นเด็กจอมแสบ ที่แสบมาก็โดนแสบกลับ แรงมาก็โดนแรงกลับ เขาจึงกลายเป็นเด็กที่แสดงออกไปในทางที่ผิดๆ

แต่เมื่อเขาได้รับโอกาส ได้รับความรักความเข้าอกเข้าใจ และได้รับการมองเห็นคุณค่าความเป็นมนุษย์ด้วยการร้องเพลงประสานเสียง ที่สามารถกล่อมเกลาให้เขามีวินัย ใฝ่ดี และอ่อนโยนได้อย่างอัศจรรย์ มันทำให้จากผู้ที่ได้รับ กลายเป็นผู้ที่ให้ในท้ายที่สุด

นี่คือความงดงามที่เสียงเพลงได้มอบให้แก่โลกใบนี้

สิ่งที่ผมอยากบอก คือ ชีวิตของเราทุกคนล้วนต้องการโอกาส ความรัก ความเข้าอกเข้าใจ และการมองเห็นคุณค่าความเป็นมนุษย์ด้วยกันทั้งนั้น และเราล้วนต้องมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับเพื่อนร่วมโลกด้วยเช่นเดียวกัน มันคือการให้และรับที่สวยงามที่สุด ณ โลกใบบูดเบี้ยวใบนี้

“ด้วยความสุขอันไร้เดียงสา ไม่ช้าความทุกข์จากลาลบหาย มีแสงทองส่องนำทางสู่วันใหม่ รอเราไปให้ถึงปลายเส้นทาง แม้ในยามมืดมน ให้รู้สึกถึงความหวังยังมี ชีวีนี้ยังสดใส เส้นทางสวยงามยังมีให้เรา”

นี่คือหนึ่งในเพลงที่เด็กจอมแสบเหล่านี้ได้ร่วมร้องประสานเสียงกัน ลองคิดดูซิว่า ยิ่งเขาร้องเพลงที่มีเนื้อหาดีๆ แบบนี้ทุกวันๆ ชีวิตของพวกเขาจะมองไม่เห็นความฝันและความหวังบ้างเลยเชียวหรือ ชีวิตของพวกเขาจะไม่อ่อนโยนบ้างเลยเชียวหรือ

คุณว่าจริงไหม?