นกน้อยทำรังแต่พอตัว

ต้องคอยฟัง-ตอบคำถามอยู่บ่อยๆ เมื่อถูกเพื่อนฝูง ญาติพี่น้องมาเยี่ยมเยียนที่คอนโด แล้วเอ่ยออกมาว่า “ห้องแค่นี้อยู่ไปได้อย่างไรกัน”

สิ้นสุดคำพูด อารมณ์ผู้ฟังก็ “พุ่งปรี๊ด” ขึ้นทันที คำว่า“ห้องแค่นี้” มัน “จี้ใจดำ” เพราะห้องขนาดแค่นี้นี่แหละ ที่ต้องอดทนกัดฟันใช้หยาดเหงื่อแรงงานแลกมา

ไม่รู้ว่าคำถามนั้นต้องการคำตอบ หรือเป็นคำเปรยหลังจากใช้สายตาสำรวจทั่วห้อง ซึ่งใช้เวลาไม่นานเสียด้วยสิ

สำหรับคนที่เคยอยู่บ้าน มีพื้นที่ให้วิ่งเล่น มาเจอห้องสี่เหลี่ยมที่เดินสวนกันสองคนยังต้องเอียงตัวหลบ ถ้าอยู่เพียงประเดี๋ยวประด๋าวคงจะพอทน แต่ถ้านานนับชั่วโมงก็ต้องอึดอัด แล้วเกิดคำถามเช่นนั้นขึ้นมาเป็นธรรมดา อันนี้คิดบวก โลกสวยแล้วนะเนี่ย อารมณ์เจ้าของห้องถึงลดปรอทเดือดลงมาหน่อย

แต่เมื่อมีคำถาม ก็ต้องจัดการตอบ เพื่อให้ผู้ที่อยู่บ้านกว้างขวางได้เข้าใจในหัวอกของคนอยู่คอนโด ห้องเล็กเท่าหนึ่งห้องนอน ห้องนั่งเล่นของคุณๆ

ยิ่งในเมืองใหญ่ที่เรื่องการสัญจรดูจะเป็นปัญหาใหญ่ของการทำงาน การเลือกที่อยู่อาศัยทำเลใกล้เมืองสักหน่อย ใกล้รถไฟฟ้าบีทีเอส ใกล้รถไฟฟ้าใต้ดินเอ็มอาร์ที มีรถเมล์ผ่านหลายสาย เป็นหัวใจสำคัญ แม้ว่าราคาคอนโดจะใกล้เคียงกับทาวน์โฮม 2-3 ชั้น ในเขตชานเมือง ทว่าเรื่องการเดินทาง 30 นาที ถึง 1 ชั่วโมง กับ 2-3 ชั่วโมง บางคนก็ยอมเลือกพื้นที่น้อยแต่ไม่เหน็ดเหนื่อย ทิ้งเวลาไปกับการเดินทาง

จริตที่ต้องกันก็เป็นสิ่งสำคัญ แม้บางคนจะมีเงินซื้อบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองได้ แต่ก็ยังเลือกอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเพราะอยู่แล้วให้ความรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง จะจัดตกแต่งจะเดิน หยิบจับอะไร ดูลงตัวกับชีวิต และหลงใหลในเสน่ห์ของตึกสูงห้องสี่เหลี่ยม บางคนเขาชอบแบบนั้นนิ

อยู่แล้วมีความสุข...การเลือกที่อยู่อาศัยไม่ใช่แฟชั่น ไม่มีรุ่นให้ต้องเปลี่ยนทุกสองสามปี การเลือกที่อยู่ให้เหมาะกับไลฟ์สไตล์ของตัวเอง และกำลังทุนทรัพย์ เมื่อเราเลือกทำเลือกอยู่ในสิ่งที่เป็นตัวเอง ไม่ขัดไม่เกินกำลังความสามารถและความรู้สึกไม่ตะหงิดติดขัดกับที่หลับที่นอน เลิกงานกลับบ้าน เกิดความรู้สึกปลอดภัย เป็นสุข...

ยามที่รู้สึกเช่นนี้ “ขนาด” ของบ้านคงไม่ได้สำคัญ