สูจิมุขเปรตปากเล็กเท่ารูเข็ม

เปรตจำพวกนี้มีรูปร่างสูงโย่ง ตัวผอมบาง คอก็ยาว ปากก็เล็กนิดเดียวเท่า “รูเข็ม” จะกินอะไรก็ไม่ได้ จะหาอะไรกินก็ยากเย็นแสนเข็ญ

โดย...อ.ตุ้ย วรธรรม

เปรตจำพวกนี้มีรูปร่างสูงโย่ง ตัวผอมบาง คอก็ยาว ปากก็เล็กนิดเดียวเท่า “รูเข็ม” จะกินอะไรก็ไม่ได้ จะหาอะไรกินก็ยากเย็นแสนเข็ญ

ในไตรภูมิว่าแม้จะขอดเอาเนื้อสักหน่อยหนึ่ง เลือดสักหยด ก็ยังไม่ได้เลย รูปร่างก็เห็นแต่กระดูกและหนังหุ้มกระดูกเท่านั้น

หนังที่อกก็เหี่ยวติดกระดูกสันหลัง ปรากฏเห็นแต่ซี่โครง มองขึ้นไปที่ใบหน้า ดูดวงตาของเจ้าเปรตก็ลึกและกลวงเหมือนถูกควักออกมา ผมเผ้าของเจ้าเปรตทั้งดกหนา ทั้งยุ่งรุ่ยร่าย แถมลงมาปิดคลุมบริเวณปากอีกด้วย เรียกว่าปากที่เล็กกระจิริดไม่พอยังต้องถูกปิดบังด้วยเส้นผมอีกต่างหาก

เสื้อผ้าอาภรณ์ประมาณผ้าขี้ริ้วผืนน้อยนิดที่จะปิดสรีระร่างที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกก็ยังไม่มี อเนจอนาถต้องเป็นเปรตเปลือยกายล่อนจ้อนตลอดชีวิต

นอกจากนี้ ตามเนื้อตัวของเจ้าเปรตปากเท่ารูเข็มทั้งหลายนั้นก็ยังส่งกลิ่นสาบเหม็นฟุ้ง เจ้าตัวก็มีความทุกข์ระทมขมขื่นทั้งกายและใจ

โดยพวกเปรตจะร้องไห้โหยหวนคร่ำครวญตลอดเวลา ด้วยความหิวกระหายอย่างน่าเวทนา ไร้เรี่ยวแรงพละกำลังที่จะเดินไปไหนได้อย่างง่ายๆ

เวลาที่เปรตพวกนี้นอนก็มักจะนอนหงาย และพอล้มหัวลงบนพื้นหูก็มักจะได้ยินเสียงเหมือนประหนึ่งว่ามีคนมาเรียกให้ลุกมากินข้าวปลาอาหารอย่างนั้น

“ลุกขึ้นเถิด ลุกขึ้นมากินข้าว กินน้ำ ให้อิ่มหนำสำราญ อย่ารอช้าอยู่เลย จะมัวนอนอยู่ทำไม รอกินอยู่มิใช่เหรอ ลุกขึ้นมาเร็วเถิด”

โดยเปรตจำพวกนี้จะได้ยินเรียกอย่างนั้นอยู่ตลอดนานนับพันปีตราบเท่าที่มีอายุอยู่

อย่างไรก็ตาม สูจิมุขเปรตเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก็คิดว่ามีคนเอาข้าวเอาน้ำมาให้กิน จึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะไปเอาข้าวเอาน้ำมากิน แต่ก็ไม่มีแรงลุกขึ้น

เปรตพวกนี้จึงต่างช่วยพยุงกันขึ้น ทั้งล้มคว่ำล้มหงายไม่เป็นท่า แต่ส่วนใหญ่แล้วจะล้มเสียมากกว่าลุกขึ้นยืนได้ เนื่องจากไม่มีแรงลุก

แต่ว่าถ้าลุกขึ้นยืนได้แล้วเปรตพวกนี้ก็จะเอามือของตนไปวางไว้เหนือหัวแล้ววิ่งไปทางทิศทางของเสียงเรียกนั้นด้วยความดีใจ เพื่อหาข้าวหาน้ำ แต่เจ้ากรรม หายังไงก็ไม่พบจึงต้องร้องไห้รำพันล้มลงกับพื้นอย่างน่าเวทนา

ทั้งนี้ สาเหตุที่ต้องเสวยวิบากกรรมแบบนี้เพราะในชาติที่เป็นมนุษย์นั้นเป็นคนที่มักมีจิตใจริษยาคนอื่นอยู่เสมอ เห็นคนอื่นดีกว่า เด่นกว่าจะทนไม่ได้

ครั้นพอเห็นคนที่ยากจนขัดสน มีความเป็นอยู่ลำบากยากแค้น ก็จะพูดจาดูหมิ่นเหยียดหยามดูแคลนเขาไปทั่วต่างๆ นานา อย่างนั้นอย่างนี้

พอเห็นคนอื่นมั่งคั่งร่ำรวย มีทรัพย์สมบัติมากกว่า ก็อยากจะได้ทรัพย์สมบัติของเขามาเป็นของตน คอยคิดหาอุบายชั่วหยาบเพื่อจะเอาทรัพย์ของคนอื่นมาให้ได้

เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อเห็นคนอื่นกำลังทำบุญ ด้วยการให้ทานแก่พระสงฆ์ แทนที่จะอนุโมทนายินดีด้วย ก็พูดจาในเชิงห้ามปราม ขัดขวาง ไม่ให้เขาทำ ต่างๆ นานา บางครั้งก็ด่าเขาเสียๆ หายๆ

หนักกว่านั้น ก็คือ วัตถุสิ่งของต่างๆ ที่มีคนนำไปถวายแก่สงฆ์ เป็นสมบัติของพระศาสนา เจ้าคนคนนี้ก็จะไปขโมยเอามาเป็นสมบัติของตน

นี่แหละพฤติกรรมที่นำให้มาเกิดเป็นเปรตปากเล็กเท่ารูเข็ม