ความรัก ต้องร่วมทุกข์ ไม่ใช่แค่ร่วมสุข

โดย...งิงิ

“ความรัก เป็นสิ่งสวยงาม”

นั่นเป็นสิ่งที่ฉันคุ้นเคยมาตลอด 12 ปี ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มรู้จักรักใครสักคน

ถ้าเอาความรู้สึกมาเปรียบเทียบกัน ระหว่างเมื่อสิบปีที่แล้วกับยุคนี้ รายละเอียดตั้งแต่ตอนเริ่มต้นจนถึงปัจจุบัน อาจแตกต่างกันอยู่บ้าง แต่ก่อนจีบกันด้วยการมอบดอกไม้ เขียนจดหมาย หรือส่งข้อความทางโทรศัพท์มือถือแบบตรงไปตรงมา นึกย้อนกลับไปมันก็น่ารักและซื่อดี ต่างกับสมัยนี้ตรงที่ วัยรุ่นเขาจีบกันและบอกรักกันผ่านทางไลน์ เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ รวมถึงสื่อโซเชียลมีเดียอื่นๆ มากกว่า ก็เป็นอะไรที่ง่ายและเร็วดี ซึ่งวิธีเหล่านี้ไม่ได้ผิดหรอก

หากเราเข้าใจการเปลี่ยนไปของโลก เราจะเห็นความจริงเหมือนๆ กันว่า ความทันสมัยมันหมุนเร็วขึ้น ไม่แปลกที่พฤติกรรมคนเราจะหมุนเร็วตาม ทำอะไรเร็ว ปิ๊งกันเร็ว บอกรักเร็ว คบกันเร็ว และบางครั้งหากไม่สามารถรับมือกับความเร็วเหล่านั้นได้ดีพอ มันก็นำไปสู่การเลิกรากันเร็วด้วยเช่นกัน

แต่มันน่าคิดตรงที่ พอมีความทุกข์จากความรักที่เกิดขึ้นเร็วและจบเร็ว ทำไมความทุกข์เหล่านั้นไม่ผ่านไปเร็วๆ เหมือนตอนมันเริ่มต้นล่ะ

บางทีเหตุผลที่ทุกข์นั้นอยู่กับเรานานเกินไป

เป็นเพราะเรายัง “คิดไม่ได้” ซะที ทุกข์ก็เลยไม่ยอมไปไหนนั่นเอง

มันจะยอมไป ก็ต่อเมื่อเรา “เข้าใจ” แล้วจริงๆ ว่า ถ้าอยากได้ความรักยั่งยืน ต้องใช้เวลาเป็นองค์ประกอบสำคัญ การจะรู้จักใครสักคนจริงๆ แค่ไลน์คุยกัน จับมือกัน และไปเที่ยวด้วยกัน คงไม่พอ ถ้าจะให้ดี ลองได้มีช่วงเวลาที่ร่วมทุกข์กันบ้าง จะได้เห็นแง่มุมที่แสดงธาตุแท้บางอย่างของอีกคนออกมา เขาจะดี หรือไม่ดี ช่วงเวลาที่ยากลำบาก จะช่วยกลั่นกรองและบอกเราได้

อยากให้ทุกคนในยุคนี้ รู้เท่าทันความรักของตัวเอง อย่าไหลไปตามกระแสของโลกทั้งหมด จนลืมจุดยืนของใจตัวเอง ความรักดีๆ ที่นำพาสิ่งสวยงามมาสู่ชีวิตเรา มีเยอะแยะ แต่เราต้องให้เวลาตัวเองได้เลือกสรร เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ดีที่สุด

อย่าใจร้อน ใจเร็ว อย่าหมุนตามโลกความรักแห่งยุคดิจิทัลมากเกินไปนัก ลองให้ “เวลา” หัวใจและสมองทำงานคู่กัน เราจะได้ไม่ตกอยู่ในวังวนเดิมๆ ของความรักที่เกิดขึ้นเร็ว และจบเร็ว จนทำให้ชีวิตอาจเป๋ไปเป๋มา

งิงิ คือนามปากกาของบรรณาธิการความงามแห่งนิตยสารแฮมเบอร์เกอร์ เธอคือนักเขียน นักวาดการ์ตูน ที่ใครหลายคนรู้จักกันเป็นอย่างดี และเป็นนักเดินทางท่องเที่ยว โดยเฉพาะประเทศเกาหลีใต้ ไม่รู้เป็นอะไร ไปแล้วไปอีก ไปแล้วไปอีก เธอบอกเหตุผลแค่ว่า “ก็เกาหลีใต้...มันใช่อ่ะ”  ล่าสุดเธอเลี้ยวแมวเหมียวหนึ่งตัว ชื่อ วัชรพล