เทรนด์เด็กวัยใส ใส่ใจทำเค้ก สวยเว่อร์วัง

โดย...นกขุนทอง-กาญจนา

บราวนี่ก็น่ากิน เค้กก็แต่งหน้าส้วยสวย ป๊อปเค้กก็น่ารัก คัพเค้กยกขบวนสัตว์ตัวเล็กๆ มาตกแต่ง ดอกไม้ช่อใหญ่ประดับบนฮอกไกโดเค้ก แบบนี้ชาวเบเกอรี่ เลิฟเวอร์ จะห้ามใจอยู่ได้ไง อย่าว่านั้นนี้เลย คนไม่ชอบกินเค้กกินของหวานยังอยากซื้อติดไม้ติดมือกลับไปฝากใครสักคน หรือซื้อมาชมเล่นๆ ก็มันสวยน่ารักแปลกตาดีนี่นา  

แต่สำหรับคนทำนั้น นอกจากชื่นใจกับฝีไม้ลายมือของตัวเองที่ได้สร้างงานศิลปะลงบนขนมแล้ว แถมยังบรรจงปรุงสูตรออกมาได้เอร็ดอร่อย ยังอิ่มอกอิ่มใจกับเงินก้อนเล็กที่ยิ่งใหญ่ ในความรู้สึกของเหล่าวัยรุ่นที่จัดสรรเวลาว่างมาทำเค้กขาย จนก่อเกิดเป็นรายได้

วัยรุ่นทำเค้ก

ในภาพจำ ถ้าคนทำเค้กกินทำขนมขาย มักจะเป็นแม่บ้านหรือผู้ใหญ่ที่อยู่ในวัยสร้างเนื้อสร้างตัว ก่อตั้งเป็นธุรกิจ เปิดร้านเบเกอรี่น่ารักๆ แต่ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว เบเกอรี่ไม่จำเป็นต้องวางขายอยู่ในร้านที่ตกแต่งหรูหรา หากแต่ข้างทาง ป้ายรถเมล์ก็มีเค้กที่น่าตาดูแพงแต่ราคาสวนทางวางขาย รวมถึงในช่องทางบนโลกออนไลน์ก็กลายเป็นตลาดขึ้นมา และผู้ขายคนทำก็เด็กลงทุกๆ วันเสียด้วยสิ

“สมายด์-จิดาภา คุณดิลกพาณิชย์” เด็กนักเรียนชั้น ม.5 โรงเรียนอัสสัมชัญ เจ้าของเพจเฟซบุ๊กชื่อ “Born To Be” และอินสตาแกรม“B_KANOMNOMNOEY” ก็เริ่มต้นทำเค้กเพราะศึกษาจากโลกออนไลน์

“อยากแต่งหน้าเค้กน่ารักดี ก็ดูในยูทูบ เว็บไซต์ พี่สาวจดสูตรจากเว็บต่างๆ มาให้ด้วย ในเฟซบุ๊กก็มีเพจกลุ่มทำเบเกอรี่เยอะมาก ตอนแรกทำกินกันในครอบครัว แล้วเอาไปให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนชิม เขาก็สนใจบอกรสชาติอร่อย หน้าตาน่ารัก ก็เลยได้ทำขาย เพิ่งทำได้เมื่อต้นปีนี้เองค่ะ”

 

เค้กมูส ชิฟฟ่อนฮอกไกโด เมอแรงก์ ฯลฯ ขนมที่สมายด์ทำขาย “รสชาติอร่อยค่ะ แต่ดีไซน์ยังไม่สวยมาก ยังทำยากๆ แต่งหน้าแบบอลังการไม่ได้ ทำชิ้นเล็กๆ ก่อน ทำขายตามออร์เดอร์ค่ะ แต่บางวันหนูก็ทำบราวนี่พกไปขายที่โรงเรียน 20 ชิ้น เพื่อนที่ห้องซื้อแล้วมีบอกต่อกัน เพื่อนห้องอื่น รุ่นน้องก็มีมาถามวันนี้มีขนมมาขายไหม บางคนก็สั่งอยากกินอันนี้ทำหน่อย เป็นการบอกต่อๆ กัน วัตถุดิบก็ใช้ของดีเหมือนเราทำกินเอง หนูขายชิ้นละ 20 บาท ตั้งราคาที่คิดว่าเป็นเราสามารถซื้อได้ เพราะหนูอยากกินบราวนี่ซื้อในห้างก็ชิ้นละ 50 ขึ้นทั้งนั้น มันแพง แต่เราอยากกินทำไม่เป็นก็ต้องซื้อ”

นอกจากขายเพื่อนที่โรงเรียนเล็กๆ น้อยๆ แล้ว สมายด์ยังรับทำตามออร์เดอร์ ล่าสุดออร์เดอร์ตอนปีใหม่ ก็มีสั่งคัพเค้ก 400 ถ้วย ขายถ้วยละ 10 บาท ทำมาเดือนกว่า มีเงินเก็บ 7,000 บาทแล้ว (ยังไม่หักทุน) ซึ่งสมายด์ตั้งใจนำเงินไปจ่ายค่าเรียนพิเศษ

“พี่สาวเป็นคนออกทุนให้ค่ะ ตอนแรกมีแค่เตาอบ ตอนนี้ก็นำเงินที่ขายได้ไปซื้อเครื่องตี หนูใช้เวลาทำหลังทำการบ้านเสร็จ อาทิตย์ละ 3-4 วัน เสาร์อาทิตย์ไหนว่างก็ทำ ไม่กระทบกับการเรียน ปีหน้าหนูจะขึ้น ม.6 ต้องไปลงเรียนคอร์สเอนท์เคมี ราคาก็ 9‚000 บาท ไม่อยากรบกวนพ่อแม่ เพราะจ่ายค่าเทอมหนูก็เป็นหมื่นแล้ว”

ชุมชนเค้กบนโลกออนไลน์

ตอนนี้ท่องโลกโซเชียล อินสตาแกรม เฟซบุ๊ก เว็บไซต์ ก็เห็นเหล่าคนรุ่นใหม่หันมาศึกษาสูตรทำเบเกอรี่กันมากขึ้น พอทำเป็นก็โพสต์รูปโชว์ฝีมือกันหน่อย จากทำเล่นๆ กินกันเองในคตรอบครัวมาสู่ธุรกิจ ตามตลาดนัดก็เห็นแผงขายของพ่อค้าแม่ค่าหน้าใสวัยละอ่อนขายของ ซึ่งส่วนมากจะเป็นบราวนี่ คัพเค้ก ขนมปังกระเทียม ช็อกบอล ฯลฯ ก็จำพวกเบเกอรี่นี้แหละ ฮิตกันจริง!!

“ก้อย-ปิยะนุช เอี่ยมใย” อายุ 22 ปี กำลังศึกษาที่คณะวิศวกรรม เอกอุตสาหการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ภาคพายัพ จ.เชียงใหม่ ตอนนี้มีรายได้จากการทำเค้กขายสัปดาห์ละ 2‚500-4‚000 บาท โดยขายผ่านเพซบุ๊ก “Iiampama Bla Bla” และอินสตาแกรม “iiampama” นอกจากนี้ยังทำส่งตามร้านเบเกอรี่ละแวกบ้านและมหาวิทยาลัยด้วย

“เริ่มต้นจากความชอบ หนูชอบกินเค้ก แล้วตอนนั้นเส้นเลือดในสมองแตก ก็ดร็อปเรียนไปเทอมหนึ่ง มีเวลาว่างก็ซื้อเตาอบมาลองทำเค้ก เรียนรู้จากในเน็ต เข้ากลุ่มทำขนม เช่น เบเกอรี่ โซไซตี้ ถ้ามีร้านเบเกอรี่จัดกิจกรรมก็ไปร่วม พอทำเยอะก็เริ่มเอาออกไปขาย ตอนแรกปลายปี 2557 ขายที่ตลาดแถวบ้าน ได้ 50 บาท 90 บาท ทำง่ายๆ ปุยฝ้าย บราวนี่ พาย หลังจากนั้นเริ่มไปเรียนทำเค้กเพิ่มเติม ฟองดองทำราคาได้สูง แล้วได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์ของเราลงไปด้วย อย่างเค้กของหนูที่ลูกค้าชอบ เพราะเนื้อเค้กข้างในตัดออกมาแล้วเป็นลายตาราง”

 

แม้จะไม่มีหน้าร้าน แต่ปิยะนุชก็ลงทุนซื้อตู้แช่ เครื่องผสม ธุรกิจเริ่มไม่เล็กเสียแล้ว “เป็นงานอดิเรกที่ทำจริงจังค่ะ หนูมีความสุขที่ได้ทำขนม เป็นงานที่ไม่ต้องมีใครมากดดัน เวลาทำแล้วขายหมดมีกำลังใจ เวลาลูกค้าสั่งอะไรที่เราไม่เคยทำมันท้าทาย ก็ศึกษาจากเว็บไซต์ อย่างประเภทของแป้งใช้ทำอะไร พอมาทำเค้กปั้นสีมีเจล สีปรัช ไม่ใช่สีผสมอาหารธรรมดาแล้ว มีปรึกษาแลกเปลี่ยนกับคนที่ทำเค้กทางเพจต่างๆ เช่น ทำยังไงให้ปุยฝ้ายหน้าแตก ดูยังไงให้ชีสเค้กไม่ยุบ ที่เรารู้มาอาจไม่ใช่เสมอ เวลาเราถามมีคนมาตอบก็ดีใจที่เขาช่วยเหลือ เวลามีคนถามหนูก็เขาไปตอบเหมือนกัน”

ด้าน “นุ่ม-วิภาวี ไชยกลาง” สาวเชียงใหม่ที่เพิ่งเรียนจบจากวิทยาลัยดุสิตธานี กำลังจะรับปริญญาในปีนี้ ก็เลือกอาชีพทำขนมขาย ควบคู่ไปกับงานประจำ

“เรียนจบมาก็ทำขนมขายเลยค่ะ ไม่มีหน้าร้าน เพราะยังไม่มั่นใจในฝีมือ ถ้าในอนาคตมีเสียงตอบรับดี สร้างฐานลูกค้าได้เยอะ ก็อาจจะมี แต่คิดว่าการไม่มีหน้าร้านเราก็ไม่ต้องแบกรับความเสี่ยง ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ อย่างของขายไม่หมดก็เสีย สู้เราทำตามออร์เดอร์ดีกว่า อย่างวาเลนไทน์ที่จะถึง ก็มีลูกค้าสั่งเค้กป๊อปเป็นช่อกุหลาบมาแล้ว 10 คน”

 

วิภาวี อยู่ที่ จ.เชียงใหม่ แต่ขนมของเธอถูกส่งไปถึงลูกค้าหลายพื้นที่ในประเทศไทย เช่น ภูเก็ต สุราษฎ์ธานี เป็นต้น ลูกค้ารู้จักจากเฟซบุ๊กและอินสตาแกรมชื่อ  “bakemeacakebywipawe” ในหน้าเพจนี้นอกจากเธอจะโพสต์รูปขนมที่เธอทำแล้ว ยังมีสมาชิกเพจเข้ามาปรึกษาเรื่องการทำขนม ขอสูตร ซึ่งเธอก็ใจดีแจกสูตรด้วย

“หลายสูตรเราก็เรียนรู้จากเว็บไซต์ หาหลายสูตรมาผสมกันจนได้ของเราเอง เราเองก็ให้สูตรคนอื่น เพราะแต่ละคนแม้จะทำสูตรเดียวกันก็ทำออกมาไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับหลายอย่าง เตาอบ การผสม สูตรสำคัญของเราก็บอกคร่าวๆ รู้สึกว่าในเพจกลุ่มทำขนมมีมิตรภาพ คุยกันปรึกษาเรื่องทำขนม เป็นสังคมที่เกื้อกูลกัน”

เบเกอรี่ อาชีพทางเลือก (ใหม่)

นิสิตจบใหม่จากรั้วจามจุรีได้งานประจำในสายที่ร่ำเรียนมา ทว่ามัน “ไม่ใช่ความสุข”  “แพร-จณา ชัยธรรม” รู้สึกเช่นนั้นหลังจากทำงานประจำราว 2 ปี จึงตัดสินใจลาออกแล้วมาหาสิ่งที่ตัวเองรัก คือ “ขนมหวาน”

เธอได้รับของขวัญชิ้นพิเศษจากน้าเป็นคอร์สเรียนทำขนมหวานที่โรงเรียนสอนการทำอาหาร เลอ กอร์ดอง เบลอ ดุสิต (Le Cordon Bleu) “การเรียนมีทั้งหมด 3 เลเวล เลเวลละ 3 เดือน โดยต้องเลือกว่าจะเรียนทำขนมปังหรือขนมอบ เรียนแค่เลเวลแรกก็ได้สูตรขนมมา 70-80 ชนิด แพรเลือกเรียนขนมอบครบทั้งสามหลักสูตร เรียนจบได้รับอนุปริญญาการันตี (Diplome de Patisserie)”

 

จณาเริ่มขายขนมหวานตั้งแต่ยังเรียนอยู่เลเวล 1 การเรียน 3 วัน/สัปดาห์ ทำให้เธอมีขนมหวานมากพอให้คนใกล้ตัวได้ชิม “มันเริ่มจากคนรู้จักเราก่อน หรือคนที่รู้ว่าเราทำขนมหวานเป็นจากเฟซบุ๊ก พอเขาเห็นรูปก็เริ่มเข้ามาถามว่าขายไหม เราก็เลยขายตามออร์เดอร์”

จากเพื่อนสั่ง ก็ขยายเป็นเพื่อนของเพื่อน ญาติของญาติ กลายเป็นว่ามีคนรู้จักรสชาติขนมหวานของเธอมากขึ้น จนกระทั่งวันนี้เธอมีโต๊ะขายประจำตัวแล้ว

“ตอนนี้ทำบราวนี่ มาการอง เค้ก และทาร์ตเลมอน ส่งที่ร้านไทนี่ทรี (ซอยสุขุมวิท 31) วางขายอยู่ตรงมินิคาเฟ่ ทุกวันนี้เข้ามาอยู่ร้านเกือบทุกวัน มาทำเครื่องดื่ม จัดขนมเสิร์ฟ และดูแลร้านไปด้วย” น้ำเสียงบ่งบอกได้ถึงความสุข 

“อยู่แบบนี้มันได้ใช้ชีวิตมากกว่าอยู่ออฟฟิศ” เธอกล่าว อาจจะเป็นเพราะเธอได้ทำขนมที่เธอรัก อยู่ในบรรยากาศที่เธอชอบ และได้พบปะคนมากมายที่เข้ามาเพราะรักต้นไม้และขนมของเธอ