ศิรินทร์ ปรีดียานนท์ มุ่งมั่นตั้งใจ คืออาวุธทลายทุกอุปสรรค

ก้าวเข้ามาโลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงได้ไม่นาน ชิปปี้-ศิรินทร์ ปรีดียานนท์ ก็ได้แจ้งเกิดในวงการบันเทิงไทยในฐานะนางเอกน้องใหม่ของทางช่อง 3 อย่างสวยงามแล้ว วัดดีกรีความฮอตไม่ยาก เพราะที่แน่ๆ ตอนนี้เธอกำลังถ่ายละครควบ 2 เรื่อง

นัดหมายกับนางเอกสาวคนสวยของเราในวันนี้ มีขึ้นในสายวันหนึ่ง ชิปปี้ปรากฏตัวอย่างสดใส พร้อมให้ช่างภาพเก็บภาพน่ารักๆ ก่อนจะมานั่งคุยถึงชีวิตในวัยเรียนคู่ไปกับการทำงานในวงการอย่างออกรสว่า ตอนนี้เธอเรียนอยู่ปี 3 สาขาการออกแบบนิเทศศิลป์ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของเธออาจไม่เหมือนเพื่อนคนอื่น เพราะต้องทำงานไปด้วย จนหลายครั้งเจ้าตัวถึงกับท้อ แต่ก็บอกตัวเองให้ลุกขึ้นสู้จนผ่านมาได้

“ชิปเรียนไฮสกูลอยู่ที่อเมริกา แต่พอดีคุณพ่อคุณแม่อยากให้กลับมา เลยมาเรียนต่อที่โรงเรียนนานาชาติ ใจจริงชิปอยากเรียนต่อด้านแฟชั่น ตามเพื่อนๆ เข้ามหิดลอินเตอร์ แต่คุณพ่อคุณแม่อยากให้เข้าจุฬาฯ เพราะท่านยังมีความเชื่อว่า จุฬาฯ คือ มหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด เลยตามใจคุณพ่อคุณแม่ เลือกคณะสถาปัตย์ เพราะดูเป็นอาร์ตน่าจะตรงกับความชอบเราที่สุด”

ส่วนการก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง ชิปปี้ บอกว่า ช่วงที่เรียนโรงเรียนนานาชาติ มีเพื่อนลูกครึ่งที่เป็นนางแบบนายแบบเยอะ เธอเองได้รับโอกาสดีๆ ก็เพราะมีโมเดลลิ่งเห็นภาพเธอที่แท็กกับรูปของเพื่อนในเฟซบุ๊กเลยทาบทามมาเข้าโมเดลลิ่ง

“ช่วงแรกๆ ก็ไปลองแคสโฆษณา ปรากฏว่าได้งานแรกมาแบบงงๆ  (หัวเราะ) เพราะหนูไม่เคยคิดว่าเราจะมาทำงานตรงนี้ แต่พอได้ถ่ายโฆษณาชิ้นแรกก็สนุกดีนะ ชิ้นแรกได้เป็นเอ็กซ์ตร้ากับพี่ชมพู่ (อารยา เอ ฮาร์เกต) แต่หนูไม่แน่ใจว่าสุดท้ายโฆษณาชิ้นนั้นได้ออนแอร์หรือเปล่า หลังจากนั้นก็มีงานเข้ามาเรื่อยๆ ช่วงนั้นเดอะซิกซ์เซนส์ ซีซั่น 2 กำลังแคสนักแสดงหนูก็ไปลองแคส  แคสทิ้งไว้นานมาก จนคิดว่าเขาคงไม่เลือกเรา ปรากฏว่าได้เดอะซิกซ์เซนส์ 2 เลยกลายเป็นผลงานการแสดงเรื่องแรกของชิป”

 

ชิปปี้ บอกว่า แม้เส้นทางการเข้าสู่วงการบันเทิงของเธอ จะดูเหมือนโชคช่วยได้รับโอกาสดีๆ มาตลอด แต่พอเข้ามาจริงๆ การที่ต้องเรียนและทำงานในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต ก็ทำให้หลายครั้งชิปปี้ เด็กสาวที่เคยเชื่อมั่นในศักยภาพของตัวเองเกือบจะถอดใจแล้วเหมือนกัน

“ช่วงที่เริ่มเล่นละคร ชิปเข้ามหาวิทยาลัยพอดี ช่วงนั้นชิปทำงานทุกวัน จนแทบไม่ได้ทำกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัย ไม่ค่อยได้มารับน้อง ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนๆ ที่คณะ  เรียนเสร็จก็ต้องไปเรียนแอ็กติ้ง ตอนนั้นมีแอบคิดนะว่าทำไมมันหนักแบบนี้ พอเรียนแอ็กติ้งก็รู้สึกไม่ชอบ จนพาลไม่อยากทำงานในวงการแล้ว โชคดีที่ครูสอนแอ็กติ้งชิปเตือนสติว่า ในเมื่อเราตกลงว่าจะเล่นละครไปแล้ว ต้องทำให้ดี ถ้าสุดท้ายไม่อยากทำ ก็ให้คิดว่านี่เป็นงานแรกและเป็นงานสุดท้าย”

จากจุดนั้นทำให้ชิปเข้าคลาสเรียนแอ็กติ้งมาเรื่อยๆ จนวันหนึ่งไม่น่าเชื่อว่า พอตั้งหน้าตั้งตาทำให้ผ่านๆ ไป ชิปปี้ บอกว่า เหมือนวันหนึ่งเธอได้ก้าวข้ามจุดเล็กๆ ที่ไม่ทันสังเกตเห็นว่า ตัวเองมีพัฒนาการด้านการแสดงมากขึ้น สามารถทำสิ่งที่เคยมองว่ายาก ไม่ชอบ ไม่รัก ได้ดี จนเกิดเป็นกลายเป็นหลงรักในการแสดง

“ชิปว่าการแสดงทำให้เราการแสดงทำให้เข้าใจชีวิต  จากที่เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยสนใจคนรอบตัว พอได้มีโอกาสแสดงละคร ทำให้ เข้าใจชีวิตมากขึ้น การแสดงคือการเข้าใจชีวิตคน คือการที่เราไปเล่นเป็นตัวละครตัวละครหนึ่งไปเข้าใจว่าเขาคิดยังไง  ตอนนี้แค่นั่งรถไฟฟ้าชิปจะมองผู้โดยสารคนอื่น แล้วคิดว่าเขาทำงานอะไร กำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ ชิปว่ามันเหมือนกับเราได้เปิดตัวเองให้มองคนอื่นมากขึ้น เพราะว่าเราอยากจะเข้าใจคนอื่นมากขึ้น”

 

ทั้งเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยแบบนี้ ถามถึงเคล็ดลับการบริหารเวลาให้ลงตัว ชิปปี้ บอกว่า อาศัยลูกสู้อย่างเดียว

“จริงๆ คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่อยากให้ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เพราะกลัวว่าชิปจะเหนื่อย แต่ชิปยืนยันว่าอยากทำ เพราะชิปเป็นพวกชอบความท้าทาย ยิ่งคนอื่นคิดว่าเราทำไม่ได้เรายิ่งอยากทำ แต่ปัญหาคือ ชิปมีคิวถ่ายละครทุกวัน ทำให้เราเรียนได้ไม่เต็มที่ ยิ่งคณะชิปไม่ได้แค่อ่านหนังสือไปสอบ แต่ต้องทำงานส่ง ทางออกของชิปคือ คุยกับคุณพ่อคุณแม่ตรงๆ ว่าชิปอาจจะไม่ได้เรียนจบใน 4 ปีเหมือนคนอื่น แต่ชิปจะตั้งใจเรียนให้จบให้ได้ ชิปคิดว่าถึงจะจบช้ากว่าคนอื่นสเต็ปหนึ่ง แต่การที่ชิปมีประสบการณ์การทำงานตั้งแต่ตอนนี้  ก็เหมือนเรานำคือคนอื่นอยู่สเต็ปหนึ่งเหมือนกัน”

สุดท้ายถามถึงเป้าหมายในชีวิต ชิปปี้บอกว่า ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป้าหมายในชีวิตคืออะไร รู้แค่ว่าทำสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ให้ดีที่สุด  อยากเรียนให้จบและจะไปเรียนปริญญาโทเกี่ยวกับแฟชั่นที่ต่างประเทศเพราะเป็นสิ่งที่ชอบ

“ชิปอยากบอกเพื่อนๆ ที่อาจทำงานเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเหมือนกันว่า อย่ายอมแพ้ มีหลายครั้งที่เวลางานเยอะ ไม่ได้นอน ทำให้คิดจะเลิก หรือยอมแพ้กับสิ่งที่ทำ แต่ถ้าเราหนีปัญหามันจะวิ่งตามเรา แล้วทำไมเราไม่สู้แล้วก็ผ่านมันไป”