เอี้ยงน้อยผจญภัย

โดย...ปริญญา ผดุงถิ่น

เย็นวันหนึ่ง หลังพายุฝนฟ้าคะนองผ่านไป ก็พบลูกนกเอี้ยงสาริกา (Common Myna) มาโผล่อยู่ที่มุมรั้วบ้าน ขนขึ้นเต็มตัว ใกล้จะบินได้เองเต็มที แต่แข้งขาอ่อนแอเกิน ได้แต่ยืนในท่าขาท่อนล่างแนบไปกับพื้น แทนที่จะยืนด้วยฝ่าตีน โดยมีพ่อแม่คอยตามป้อนเหยื่ออย่างใกล้ชิด

ผมเองไม่สามารถหาได้ว่าพวกมันทำรังกันตรงไหนแน่ รู้แค่ว่าขืนปล่อยให้เอี้ยงน้อยตัวนี้อยู่บนพื้นดินถึงตอนกลางคืน มีโอกาสตายก่อนบินสู่โลกกว้าง ด้วยคมเขี้ยวของแมว “โอลีน” และ “โอเลี้ยง” ที่เลี้ยงไว้ ทั้งสองเป็นฝันร้ายตัวจริงของนก ถ้าจับได้เมื่อไร จะขย้ำกินจนเรียบ ไม่มีทางห้ามได้เลย

ระเบียงห้องนอนชั้น 2 ที่เดียวเท่านั้นที่ปลอดภัยจากพวกแมว และพ่อแม่นกก็ยังเข้าถึงลูกได้ตลอด ว่าแล้วก็ตั้งชื่อให้มันว่า “โอเอี้ยง” ให้เข้า “โอลีนโอเลี้ยง” ซะเลย อิอิ

คืนแรกผ่านพ้นไปด้วยดี พอฟ้าสางผมก็เปิดบานเลื่อนกระจกไปวางกล้วยน้ำว้าสุกบนราวระเบียง 1 ลูก แป๊บเดียวเท่านั้น ยังไม่ทันได้นอนต่อ ก็แว่วเสียงนกเอี้ยงคุยกันเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างที่ไม่เคยยินมาก่อน แอบดูผ่านม่านก็เห็นพ่อแม่นกกำลังง่วนอยู่กับการจิกกล้วยเอาไปป้อนใส่ปากลูก เป็นภาพที่น่าประทับใจอะไรเช่นนี้!

แต่แล้ว โอเอี้ยงก็หายไปจากระเบียงอีก แล้วไปโผล่อยู่ที่มุมรั้วบ้านที่เดิม ตกค่ำ เจ้าเอี้ยงน้อยขึ้นไปเกาะนอนบนกิ่งไม้เตี้ยๆ ดูแล้วมีโอกาสอยู่ไม่ถึงรุ่งเช้า เลยจัดการย้ายมันไปไว้บนระเบียงอีกหน

อีกคืนผ่านไปด้วยดี คราวนี้โอเอี้ยงไม่ดิ้นรนหนีไปไหนแล้ว ปักหลักบนระเบียงอย่างถาวร โดยที่โอลีนมาหมอบนอนดูผ่านกระจกวันละหลายชั่วโมง นักดูนกจริงๆ ยังไม่อดทนเท่า 555

พอคืนที่ 5 ผ่านไป โอเอี้ยงก็ออกบินติดตามพ่อแม่มันไปหากินรอบๆ บ้าน คนที่มีความสุขไม่แพ้ครอบครัวนกเอี้ยง คุณคงทายได้ใช่ไหมว่าเขาชื่อ “โอปริญญา” 555