แท็กซี่ที่รัก

“มิงกาลาบา” ขออนุญาตสวัสดีทักทายเป็นภาษาพม่าก่อนกับภารกิจเกาะติดซีเกมส์ ครั้งที่ 27 ที่เปิดฉากอย่างเป็นทางการไปเมื่อเย็นวานนี้ และจะพบเจอกันในคอลัมน์นี้ไปจนจบการแข่งขันวันที่ 22 ธ.ค.

กว่า 40 ปีกับการเป็นเจ้าภาพครั้งแรก สะท้อนให้เห็นความไม่พร้อมมากมาย หนึ่งในนั้น คือ เรื่องการเดินทางที่เจ้าภาพยังแก้โจทย์ไม่ตก และที่พึ่งหลักก็หนีไม่พ้น “แท็กซี่”

แต่วิธีเรียกพี่แท็กที่นี่ผิดแปลกไปจากบ้านเราพอสมควร เพราะไม่มีสีสันบ่งบอก ไม่มีไฟแสดงสัญลักษณ์ “ว่าง” ให้สังเกต มีเพียงคนถือป้าย “taxi” ให้เข้าไปเจรจา (นานๆ จะเห็นที) บ้างก็ไม่มี ปล่อยให้เดาเอาเอง เอ๊ะ... ใช่หรือไม่ใช่

ที่สำคัญ ทั้งหมดเป็นบริการเหมาๆ สนนราคาขึ้นอยู่กับความพึงพอใจ (ของคนขับฝ่ายเดียว) และด้วยความเก๋าประสบการณ์จากแท็กซี่เมืองไทยมาอย่างโชกโชน ก็ไม่ยอมเสียเปรียบง่ายๆ ต่อราคาสุดฤทธิ์ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ ไม่ว่าปฏิเสธอย่างไร เราก็จะเดินไปเจอคันเก่าอยู่ดี

สุดท้ายก็ต้องขึ้นอยู่ดี ครั้นจะปฏิเสธ ความเปลี่ยวบนท้องถนนก็เรียกร้องให้อยากกลับที่พักโดยด่วนอยู่เสมอ นี่ยังไม่รวมถึงค่าโรงแรมที่ขึ้นราคา (จากที่ตกลงไว้) แบบไม่แคร์ใคร

ช่างเป็นการต้อนรับที่อบอุ่นเหลือเกิ๊น!