กินอยู่ พุกาม

เรื่อง / ภาพ สมวุฒิ สุนทรวิจิตร

ผมกลัวอยู่เหมือนกันว่า บก.จะพิมพ์หัวเรื่องผิดไป กลายเป็น กินอยู่ พุงกาง!

ความจริง การเดินทางไปพม่าของผมและคณะคราวนี้ (เมื่อเดือน ธ.ค. ปีก่อน) เราใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่พุกาม จึงอยากจะเล่าให้ฟังเรื่องการกินดื่ม โดยใช้พุกาม Bagan เป็นฐานที่มั่น

คงจะไม่เล่าลงรายละเอียดอะไรในเรื่องอาหาร เพราะไม่ได้อยู่พม่านาน จนอาจแยกแยะว่าอาหารจานไหนใส่อะไร ปรุงทำอย่างไร เรียกชื่อตามภาษาท้องถิ่นก็ไม่เป็น การรับประทานอาหารตามร้านต่างๆ ในพม่าอย่างที่พุกามนั้น เราได้แต่ชี้ๆ เอา ส่วนใหญ่ไกด์จัดให้ตลอด โดยมีไข่เจียวเปล่าแบบไทย ทอดแถมมาให้คลุกน้ำพริกผัก รับประทานเป็นกับข้าว อย่างรู้ใจด้วย นอกนั้นผมอยากเล่าเรื่องความประทับใจเกี่ยวกับอาหารทั้งหลายมากกว่า

ก่อนไปพุกาม ที่ย่างกุ้ง หลังจากได้เที่ยวตลาดถนนนายพลอองซาน เราได้ดื่มกาแฟบนยอดตึกซากุระกลางเมือง มีเค้กขนมแบบฝรั่งครบถ้วน มองจากร้านกาแฟยอดตึก เห็นเจดีย์สุเลย์ กลางเมืองชัดเจน

อาหารพม่า ไม่ว่าที่ใด สังเกตหม้อข้าวเตาไฟ มักใช้เตาฟืนเตาถ่านทั้งสิ้น แม้ในโรงแรมตั้งเตาทอดไข่ด้วยกระทะบนเตาถ่านเรียงรายไป คงเป็นเพราะก๊าซหุงต้มหายาก ดังนั้นการสั่งอาหารแล้วรอ 2030 นาที ตามร้านหรือที่ใด จึงเป็นเรื่องปกติ

สังเกตว่า ข้าวพม่าเมล็ดยาว แต่หุงได้นุ่มนวลดี ถ้ามีเบียร์หรือวิสกี้พม่านำร่องสักหน่อย ผมและเพื่อนมักเจริญอาหาร รับข้าวได้เกินอัตราถึงสามจานทุกทีไป โดยเฉพาะจะอร่อยเมื่อเข้ากับแกงปลา หรือหมู ไก่ แพะ

การดื่มเครื่องดื่ม ไม่มีน้ำแข็ง แต่เขาจะใส่ตู้เย็นมาจนเย็นเฉียบ น้ำแข็งเป็นสิ่งหายาก หาไม่ได้ในพม่า เครื่องดื่มทั่วไปก็จะเน้นของร้อน กาแฟ ชา เป็นหลัก น้ำผลไม้ก็ต้องคั้นแล้วแช่เย็นไว้

ที่นั่นเขาจะเสิร์ฟแกงจืด หรือซุปให้ซดเป็นถ้วยๆ ถ้วยแบ่งของใครของมัน ซุปบางอย่างออกจะเปรี้ยวๆ ด้วยใบมะขามหรือพืชผักอื่น แต่ไม่เผ็ดร้อนแบบแนวต้มยำไทย ซดพอให้ร้อนๆ คล่องคอ รับข้าวต่อไปได้

การเดินทางในพม่า เรามักใช้บริการเครื่องบินไปเมืองต่างๆ แต่เช้าตรู่ ดังนั้นการอร่อยกับมื้ออาหารเช้าประดิดประดอยอ้อยอิ่ง จึงไม่ได้ทำ ได้พักอยู่โรงแรมสบายๆ วันหนึ่งที่พุกาม หลังจากตระเวนชมทุ่งเจดีย์ บันทึกภาพยามเย็น ยามเช้า วันต่อมาได้ชิมอาหารเช้าที่เสิร์ฟเช้ามาก ตีห้าครึ่งถึงหกโมงเช้า ก่อนไปขึ้นเครื่องกลับย่างกุ้ง จึงรับประทานได้แต่กาแฟ ไข่ดาว (ทอดด้วยกระทะเตาฟืน ใช้น้ำมันถั่วลิสง) กับข้าวหุงใส่ถั่ว ก็นับว่าอร่อยรสดี ซอสแม็กกี้นั้น

รับประทานได้วันเดียว วันรุ่งขึ้นทราบว่าผู้จัดการไปเก็บไว้ในตู้ ล็อกกุญแจ จึงกลายเป็นซอสหายาก

สังเกตเครื่องจิ้มต่างๆ ก็ไปจากเมืองไทย ยี่ห้อไทยที่คุ้นเคยทั้งสิ้น อย่างน้ำจิ้มไก่ ซอสพริกศรีราชาก็มี

เราใช้บริการมื้อเย็นในโรงแรมแทบทุกวัน เพราะไกด์บอกว่า ครั้นจะพาออกไปก็ไม่ขัดข้อง แต่ร้านอาหารมื้อค่ำในพุกามก็ติดไฟสลัวๆ ไปมายาก ราคาก็พอๆ กับที่โรงแรมที่เราพักทุกประการ จึงบอกว่าไม่ต้องลำบากพาไป รับประทานแล้วจะได้นอนหัวค่ำ เช้าแล้วจะได้ไปต่อ