เซบูและโบราไค มนตรามหาสมุทรแปซิฟิก

เมื่อนึกถึงมหาสมุทรแปซิฟิก ภาพของหมู่เกาะน้อยใหญ่ หาดทรายสีขาว และน้ำทะเลสีเทอร์คอยส์ผุดขึ้นมาในจินตนาการทันที แต่ในขณะเดียวกัน ภาพความรุนแรงของภัยพิบัติทางธรรมชาติ ที่เกิดจากการก่อตัวของพายุในมหาสมุทร ก็เป็นภาพที่ผุดขึ้นมาพร้อมๆ กันทันที ถ้าจะนึกถึงประเทศที่อยู่ในข่ายของจินตนาการนี้ คงจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้ นอกจากประเทศฟิลิปปินส์ ประเทศที่เหมือนโดนต้องมนตราแห่งมหาสมุทรแปซิฟิก

ประเทศฟิลิปปินส์ประกอบไปด้วย 7,107 เกาะ เปรียบเสมือนด่านปราการแรกสุดในการเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิก ทำให้ที่ผ่านมาดินแดนแถบนี้ถูกใช้เป็นจุดยุทธศาสตร์ของเหตุการณ์สำคัญๆ ของโลก ซึ่งในบรรดาเกาะที่กระจัดกระจายอยู่มากมาย ดูเหมือนว่าเกาะเซบูจะเป็นเกาะที่มีความสำคัญลำดับต้นๆ เพราะเป็นจุดเริ่มของเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ที่มีการบันทึกขึ้นเป็นครั้งแรกๆ เมื่อนักเดินเรือและนักสำรวจผู้ยิ่งใหญ่ชาวโปรตุกีสนามว่า “เฟอร์ดินานด์ มาเจลลัน” นำทัพกองเรือสเปนมาเพื่อหวังล่าอาณานิคมเหนือดินแดนดังกล่าว แต่ต้องมาจบชีวิตลงด้วยฝีมือของ “ลาปู ลาปู” ผู้นำทัพชาวพื้นเมืองในขณะนั้น

 

แม้จะต้องจบชีวิตลง แต่สิ่งที่ เฟอร์ดินานด์ มาเจลลัน ได้ฝากไว้บนดินแดนแห่งนี้ คือสถานที่ประกาศคริสต์ศาสนาแรกสุดบนดินแดนฟิลิปปินส์ นั่นก็คือที่ Magellan’s Cross โดยมีหลักฐานคือ ไม้กางเขนที่เขานำมาปักไว้ในปี ค.ศ. 1521 หรือเมื่อ 493 ปีที่แล้ว หลังจากที่ เฟอร์ดินานด์ มาเจลลัน เสียชีวิตลง นักล่าอาณานิคมอย่างสเปนก็รุกคืบหนักจนกระทั่งสามารถครอบครองหมู่เกาะแถบนี้ได้สำเร็จ ส่งผลให้ศาสนาคริสต์และวัฒนธรรมสเปนเข้ามามีบทบาทและมีอิทธิพลต่อวิถีชีวิตชนพื้นเมืองเป็นอย่างมาก

ดนตรีเป็นศิลปะอีกแขนงหนึ่งที่ฟิลิปปินส์ได้รับอิทธิพลจากสเปน โดยเฉพาะท่วงทำนองดนตรีแบบสแปนิชที่บรรเลงด้วยเครื่องสายอย่างกีตาร์เป็นหลัก ดังนั้นไม่ว่าจะไปส่วนไหนของเกาะเซบู ก็จะเห็นวัยรุ่นจำนวนไม่น้อยถือกีตาร์อยู่ข้างกายเสมอ ซึ่งบนเกาะเซบูมีโรงงานผลิตกีตาร์อยู่มากมาย หนึ่งในนั้นคือ Alegre guitar factory ที่เปิดโอกาสให้นักท่องเที่ยวสามารถเข้าชมการผลิตกีตาร์ด้วยมือทุกขั้นตอน

 

ประเทศฟิลิปปินส์เคยตกอยู่ภายใต้การอารักขาของประเทศสหรัฐอเมริกา ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ซึ่งช่วงเวลาดังกล่าวเป็นอีกหนึ่งจุดเปลี่ยนสำคัญของประเทศนี้ เพราะภาษาอังกฤษได้เข้ามามีบทบาทอย่างมาก เพราะใครที่สามารถสื่อสารได้ด้วยภาษาอังกฤษ จะมีโอกาสในการสมัครงานและก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชาวฟิลิปิโนได้ให้ความสำคัญกับภาษาอังกฤษ จึงไม่แปลกที่ผู้คนในประเทศนี้จะสามารถสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว และยังทำให้ฟิลิปปินส์กลายเป็นศูนย์กลางการศึกษาภาษาอังกฤษ ที่ในอดีตมีคนไทยมาศึกษาเป็นจำนวนไม่น้อย

ปัจจุบันการศึกษาภาควิชาภาษาอังกฤษของมหาวิทยาลัยต่างๆ บนเกาะเซบู ได้รับความนิยมจากนักศึกษาชาวเกาหลีและญี่ปุ่น เพราะมีระบบการศึกษาที่มีมาตรฐาน มีค่าครองชีพและค่าเล่าเรียนต่ำ อีกทั้งยังเดินทางใกล้กว่าไปศึกษาต่อในยุโรปหรืออเมริกา ดังนั้นไม่ว่าจะเดินทางไปส่วนไหนของเกาะ ก็จะพบเห็นป้ายโฆษณาหรือร้านอาหารเกาหลีและญี่ปุ่นเต็มไปหมด ไม่เพียงเท่านั้น แม้กระทั่งอาหารเช้าในโรงแรมที่เราพัก ก็ยังจะมีสัดส่วนของอาหารเกาหลีและญี่ปุ่นมากกว่าอาหารแบบสากลเสียอีก

 

ไม่ไกลจากเกาะเซบู เราออกเดินทางต่อไปยังเกาะโบราไคด้วยเครื่องบินอีกประมาณ 30 นาที เกาะแห่งนี้มีชื่อเสียงด้านทัศนียภาพ และมีค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยวต่ำ เพราะจุดเริ่มต้นชื่อเสียงของเกาะแห่งนี้มาจากเหล่าแบ็กแพ็กเกอร์ เกาะโบราไคมีรูปทรงเหมือนกระดูก ยาว 7 กิโลเมตร กว้างสุดเพียง 2 กิโลเมตร แต่มีหาดทรายขาวสะอาดและน้ำทะเลสีเทอร์คอยส์ มีกิจกรรมให้ทำมากมาย เช่น ท่องเที่ยวบนเกาะด้วยรถสามล้อ (Tri Cycle) และการแล่นเรือใบชมธรรมชาติรอบเกาะ จึงเหมาะสำหรับใครที่มีงบประมาณไม่มาก และอยากจะลองเที่ยวทะเลในฟิลิปปินส์

เมื่อวันที่ 8 พ.ย.ที่ผ่านมา เราทราบกันดีว่าฟิลิปปินส์เผชิญกับพายุ “ไห่เยี่ยน” ที่มีการบันทึกสถิติว่า “เป็นพายุที่มีกำลังลมแรงที่สุดในโลกที่พัดเข้าหาฝั่ง” ซึ่งอย่างที่ได้กล่าวไปข้างต้นว่า ฟิลิปปินส์เป็นปราการแรกสุดในการเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิก จึงไม่มีแผ่นดินใดๆ มาช่วยลดทอนกำลังของพายุลูกนี้ ถึงแม้ว่าเกาะเซบูและเกาะโบราไคจะไม่ได้อยู่ในเส้นทางของพายุลูกนี้โดยตรง แต่ก็ได้รับความเสียหายไม่น้อย ซึ่งจะว่าไปแล้ว ทุกๆ ปีฟิลิปปินส์นั้นเผชิญกับพายุเป็นเรื่องปกติ หากแต่ว่าครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งไหนๆ เราเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า กำลังใจของผู้คนและความสวยงามทางธรรมชาติจะฟื้นฟูกลับมาได้อีกครั้งเหมือนเช่นที่ผ่านมา หรือนี่อาจเป็นเพราะมนตราแห่งมหาสมุทรแปซิฟิก ที่ทำให้ไม่ว่าจะเผชิญกับปัญหาและอุปสรรคมากเพียงใด แต่จะยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดใจให้อยากกลับไปเยือนเสมอ