อรรถรัตน์ จันทรวรินทร์ สุขใจเมื่อได้เขียนหนังสือ

การมีผลงานหนังสือพ็อกเกตบุ๊กออกมาสักเล่มถือเป็นเรื่องในฝันของใครหลายคน โดยเฉพาะถ้าเขาคนนั้นไม่ได้เป็นนักเขียนมืออาชีพ เพราะกว่าจะได้งานออกมาแต่ละเล่มนั้น ไม่ใช่ง่ายๆ เลย

แต่บางคนโชคดีที่มีใจรักการอ่านและรักงานเขียนเป็นทุนเดิม พอมีเวลาก็สามารถกลั่นงานเขียนออกมาได้แบบสบายๆ โดยไม่ต้องเค้นอารมณ์ออกมาให้ลำบากยากเย็น เช่นเขาคนนี้

กรู๊ฟ-อรรถรัตน์ จันทรวรินทร์ บรรณาธิการบริหารของสำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง เจ้าของงานเขียนหนังสือเรื่องนิยายรักไม่มีตอนจบ ที่ถือว่าเป็นนิยายรักเรื่องแรก เขาเล่าว่าตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะมาพิมพ์เป็นหนังสือ แต่เขียนลงให้อ่านฟรีในเว็บอ่านเอา เป็นตอนๆ ถึง 37 ตอน แล้วจึงค่อยพิมพ์มารวมเล่มเมื่อปลายปีที่แล้ว พิมพ์เพียงแค่ 2,000 กว่าเล่ม เพราะลงให้อ่านฟรีในเว็บแล้วก็เลยไม่ได้พิมพ์เยอะ เรื่องราวเป็นความรักใสๆ อ่านสบายๆ

“เราเปิดสำนักพิมพ์มา 8 ปี เพิ่งมีผลงานของตัวเองออกมาเล่มแรก โดยไม่ได้ตั้งใจเพราะคิดว่าจะลงแค่เว็บอ่านเอาอย่างเดียว แต่ผลตอบรับดีกว่าที่คิดไว้ก็เลยนำกลับมารวมเล่ม”

ในเรื่องการเขียนนั้นชอบอยู่แล้ว สมัยเรียนจบใหม่ๆ ทำงานด้านการตลาดก็เคยเขียนบทความเป็นตอนๆ ลงในนิตยสาร เคยเขียนสารคดีท่องเที่ยวต่างแดน ลงเป็นตอนๆ ในสกุลไทยในชื่อ เบอร์ลินถิ่นน้องหมี ทั้งหมด 4 ตอน หลังจากนั้นก็เขียนบทความในเชิงไลฟ์สไตล์ เป็นปกิณกะในมุมมองการใช้ชีวิตของผู้ชายอีก 100 กว่าตอนลงในสกุลไทย เช่นเดียวกัน

ถ้ามีเวลามีโอกาสก็อยากจะเขียนบทความ สารคดีอยู่เสมอ แต่ส่วนใหญ่คือ ไม่ค่อยมีเวลา เขามักจะใช้เวลาเขียนตอนกลางคืน เพราะดึกๆ มันจะเงียบสงบ มีสมาธิดีกว่าตอนกลางวันเคยทำงานโฆษณาก็จะชอบเขียนสคริปต์ ชอบทำก๊อบปี้ไรเตอร์ ทำครีเอทีฟ ขีดๆ เขียนๆ นี่ชอบมาก มีช่วงหลังๆ ไปทำงานพิพิธภัณฑ์ที่กัมพูชา ก็ห่างงานเขียนไปพักใหญ่

จนกระทั่งมาทำสำนักพิมพ์ของตัวเอง 8 ปี ก็ยังไม่มีเวลานั่งเขียนงานยาวๆ เลย จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้วนี่เอง เรื่องนี้ใช้เวลาเขียนทั้งหมดเกือบ 1 ปี เขียนไปเรื่อยๆ ไม่รีบเร่งเพราะไม่ค่อยมีเวลา ถ้ามีเวลานั่งเขียนจริงๆ จังๆ 4 เดือนก็น่าจะเสร็จ

“สำหรับผมคิดว่างานเขียนมันคือความสุข แม้การเขียนนิยายจะไม่ง่ายต้องใช้ทั้งจินตนาการและเวลาเยอะ แต่ถ้าพยายามก็ทำได้ แต่ต้องเรียนรู้เพราะเรายังไม่ได้มืออาชีพทางด้านนี้จริงๆ ยังต้องฝึกปรืออีกเยอะ ตั้งใจไว้ว่าจะเขียนนิยายให้ได้ปีละเรื่อง ตอนนี้ก็เริ่มเขียนเล่มต่อไปแล้วจะให้ทันออกงานสัปดาห์หนังสือเดือน มี.ค.นี้ แต่งานหลักก็ยังทำสำนักพิมพ์อยู่นะ การเขียนนิยายถือว่าเป็นงานรองลงไป” เขาเล่าอย่างอารมณ์ดี

สำหรับเล่มต่อไปจะเป็นแนวลึกลับซ่อนเงื่อน ก็จะเขียนยากกว่าเล่มแรก ถือว่าเป็นการพัฒนางานเขียนขึ้นมาอีกขั้น เป็นการฝึกฝีมือทำงานที่ยากขึ้น พล็อตเรื่องไปได้เรื่อยๆ โดยการเขียนแต่ละครั้งก็จะวางโครงไว้ล่วงหน้าเลยว่า เรื่องจะเป็นแบบไหน จบอย่างไร แล้วค่อยขยายรายละเอียดใส่เข้าไปจากโครงเรื่องที่วางไว้

ที่ยากก็คือการผูกเรื่องให้สนุกและน่าสนใจนั้นยากกว่า จะเขียนอย่างไรให้กลมกลืน ราบรื่น ตื่นเต้นสนุกจนวางไม่ลง เนื้อเรื่อง สมเหตุสมผล นี่สิเป็นเรื่องที่ต้องใช้ทักษะ ใช้ประสบการณ์ แต่ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ต้องเขียนไปจนกว่าจะเก่งขึ้น อย่างน้อยปีละเรื่อง