ณัฐณัฐ นิธิรัตน์วณิช เริ่มจากความรักนำไปสู่รายได้งาม

เรื่อง  อณุสรา ทองอุไร ภาพ  วีรวงศ์ วงศ์ปรีดี

เป็นอีกหนุ่มน้อยที่เป็นตัวอย่างที่ดีในการรู้จักใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ นำความชอบพัฒนาจนกลายเป็นมาสร้างรายได้หาค่าขนมได้อย่างมาก สำหรับ ณัฐณัฐ นิธิรัตน์วณิช (เอม) หนุ่มน้อยวัย 20 ปี กำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 วิทยาลัยนวัตกรรมสื่อสารสังคม สาขาการสื่อสารเพื่อการจัดการนวัตกรรม มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

เขาถือว่าเป็นลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นอย่างแท้จริง เนื่องจากคุณพ่อของเขานั้นสะสมนาฬิกามานานหลายสิบปี เขาเฝ้ามอง คอยซักคอยถามโน่นถามนี่ด้วยความใคร่รู้มาตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งคุณพ่อของเขาก็เล่าให้ฟัง เขาก็จดจำด้วยความตั้งใจ จนเมื่อเข้าสู่วัยรุ่นจนกระทั่งอายุ 14-15 ปี เขาก็เริ่มหาข้อมูลความรู้ทางอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับนาฬิกาที่คุณพ่อของเขาสะสม ซึ่งแน่นอนว่าล้วนเป็นนาฬิกาที่มีราคาแพง ไม่ว่าจะเป็นโรเล็กซ์ ปาเต๊ะ ฟิลิปป์ IWC ว่ารุ่นไหนเป็นอย่างไร รุ่นไหนที่เป็นที่นิยมสะสมกัน ราคา วิธีดูของแท้กับของปลอม ที่เขาสงสัยตอนเด็กๆ ก็คือทำไมนาฬิกาที่คุณพ่อเขาซื้อแม้บางเรือนเป็นนาฬิกามือสอง ซื้อมาแค่แสนเดียว เก็บไว้ไม่ถึงปีพอเบื่ออยากเปลี่ยนก็มีคนมารับซื้อต่อในราคา 1.2 แสนบาท ใส่ฟรีมาปีหนึ่ง ขายต่อยังได้กำไรอีก ทำไมราคามันจึงไม่ตก ยิ่งกระตุ้นความสนใจของเด็กน้อยในวันนั้นมากยิ่งขึ้นไปอีก

ดังนั้น เขาจึงลองเรียนรู้ ลองฝึกปรือด้วยตัวเองอยู่ 3-4 ปี เพื่อดูให้เก่ง แยกแยะให้ได้ระหว่างของจริงกับของเลียนแบบให้ออก เขาไปเรียนรู้จากเว็บไซต์ต่างๆ ทั้งของไทยและของต่างประเทศ เช่น เว็บสยามนาฬิกา เว็บ ExpertWatch ว่าเขานิยมสะสมนาฬิกายี่ห้ออะไร รุ่นไหนกัน เช่น นาฬิกาโรเล็กซ์ รุ่นสปอร์ตโมเดล หรือรุ่นซับมารีนเนอร์รุ่นเดย์โทน่า ปาเต๊ะ ฟิลิปป์รุ่นนอติลุส หรือโอเมก้า รุ่นสปีดมาสเตอร์

จนกระทั่งอายุ 16 ปี ตอนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เขาก็ลองหัดซื้อนาฬิกาเรือนแรกด้วยเงินเก็บของตัวเอง แล้วเขาก็สร้างเพจของตัวเองตอนอายุ 17 ปี ชื่อเพจ thenaliga เพื่อให้ความรู้เรื่องเกี่ยวกับวิธีการดูนาฬิการะหว่างของจริงและของเลียนแบบของแต่ละรุ่น แต่ละยี่ห้อ ว่ามีจุดสังเกตอย่างไรบ้าง เมื่อเริ่มมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เริ่มลองซื้อและขายนาฬิกาในเพจของเขาเอง และไปขายในเว็บอื่นๆ ที่น่าเชื่อถือ จนกระทั่ง 3 ปีผ่านไปวิชาของเขาแกร่งกล้าขึ้น เพียง 3 ปีเขาสามารถซื้อขายนาฬิกาแบรนด์ดังหลายๆ ยี่ห้อ โดยเฉพาะโรเล็กซ์วินเทจไปแล้วเกือบ 100 เรือน โดยช่วงแรกๆ ก็ขอยืมทุนสนับสนุนจากคุณพ่อมาเริ่มต้นก่อน จนซื้อมาขายไปเรื่อยๆ เขาก็พอมีทุนรอนเป็นของตนเอง ได้ค่าขนมเป็นกอบเป็นกำเอาไว้เป็นทุนเก็บไปต่อยอดต่อไปอีกเรื่อยๆ

เขาบอกว่าแบรนด์ที่เขาช่ำชองดูได้แม่นยำแทบไม่พลาดเลยคือกลุ่มยี่ห้อของโรเล็กซ์ เนื่องจากเป็นแบรนด์ที่คนเล่นกันเยอะ เป็นที่สนใจในตลาด มีวิธีการดูระหว่างของจริงกับของปลอมได้ง่ายกว่ายี่ห้ออื่นๆ แล้วตัวเขาเองก็ชอบนาฬิกาวินเทจด้วยเช่นกัน

“ผมชอบนาฬิกาเก่าๆ รุ่นที่เป็นตำนาน ชอบของเก่า มีนาฬิการุ่นใหม่ๆ ราคาแพงที่คนทำงานสมัยนี้เขาชอบกัน อย่างยี่ห้อพรรณราย (Panerai) มีของปลอมเยอะมากแต่รายละเอียดในการดูไม่เยอะเท่าไร เลยปลอมง่าย ซึ่งผมจะไม่ค่อยเล่นนาฬิกายี่ห้อนี้ อะไรที่ไม่มั่นใจ ผมจะไม่ทำการซื้อขายเลย กันพลาด เราจะลงทุนกับสิ่งที่เรามั่นใจจริงๆ เพราะของมีราคาเรือนละเป็นแสนๆ บางเรือนเป็นล้าน ห้ามพลาดเด็ดขาด ในกรณีที่นาฬิการาคาเรือนละ 2 แสนบาทขึ้นไป เขาจะมีร้านประจำให้ช่วยตรวจสอบให้อีกระดับหนึ่งเพื่อความชัวร์” เขาเล่าอย่างตั้งใจ

แม้การเริ่มต้นการซื้อขายจะมาจากเว็บไซต์และจากอินเทอร์เน็ต แต่การส่งของจะต้องเจอตัวกันตรงๆ และโอนเงินผ่านธนาคารเท่านั้น ไม่มีการส่งผ่านไปรษณีย์หรือเคอรี่โดยเด็ดขาด ต้องป้องกันความเสี่ยง ความผิดพลาดทุกช่องทาง ปัญหาในการทำงานตรงนี้ของเขานั้น ก็คือการหาของดีของเด็ดมานั้นยากกว่า เรื่องขายนั้น
ไม่ยาก เพราะมีความต้องการอยู่แล้ว แต่ที่ยากคือหาของไม่ได้ตามที่ตลาดต้องการ เพจของเขามีทั้งซื้อ ขาย แลกเปลี่ยน บางคนมีของดีเพื่อสะสมไม่ยอมขาย ไม่ยอมแลกเปลี่ยน หรือบางรุ่นคนเล่นน้อยก็ซื้อขายยาก

“แต่โรเล็กซ์เป็นแบรนด์ที่คนเล่นเยอะ ซื้อง่ายขายคล่อง แถมยังมีราคากลางในกลุ่มคนเล่นที่เป็นราคามาตรฐานเป็นที่ยอมรับ จะรู้ว่ารุ่นนี้เขาซื้อขายกันราวๆ นี้จะไปบวกเกินจริงไม่ได้เลย นักสะสมเขารู้กันจะไปตั้งราคาโอเวอร์ไม่ได้เสียชื่อด้วย” เขาเล่าอย่างมีความสุข

สำหรับส่วนต่างราคาที่เขาได้รับนั้นมีตั้งแต่ราคาหลักพันจนถึงหลักหมื่น แต่ส่วนใหญ่จะเป็นหลักพัน ถ้าบวกกำไรเยอะก็ปล่อยของออกยาก ดังนั้นเขาจะตั้งราคาสมเหตุสมผลของจะได้ไม่จมอยู่กับเขานานเกินไป

ที่สำคัญนั้นเขาเองก็เป็นนักสะสมด้วยเหมือนกัน ถ้าไปเจอของดีของเด็ดมาแล้วคิดว่าจะไม่เจออีกง่ายๆ เขาก็จะเก็บไว้เอง จนกว่าจะได้เรือนใหม่ใกล้เคียงกันมา เขาถึงจะยอมปล่อยของออกไป ตอนนี้เขาจึงมีนาฬิกาโรเล็กซ์ รุ่นวินเทจ เก็บสะสมเอาไว้อยู่ 10 กว่าเรือน และเรือนที่แพงที่สุดราคา 2 ล้านบาท

“ผมจึงไม่ค่อยมีเงินสดหมุนเวียนมากนัก เพราะไปจมกับของที่เราซื้อสะสมไว้นั่นเอง หลายครั้งจึงต้องขอยืมเงินจากคุณพ่อมาก่อนขายได้ก็รีบใช้คืนทันที (หัวเราะ) แต่คุณพ่อก็สนับสนุนเขาอยากให้ผมได้เรียนรู้และได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ด้วยการลองหาเงินด้วยตัวเองดูบ้าง ฝึกความรับผิดชอบไปด้วยในตัว” เขาเล่าอย่างจริงจัง

ตอนนี้เขาเรียนปี 3 แล้ว ถ้าจบแล้วจะยึดงานตรงนี้เป็นอาชีพหลัก หลังจากเรียนจบหรือไม่นั้น เขาบอกว่าอยากลองไปทำงานตามที่ได้ร่ำเรียนมาก่อน อยากไปรู้ชีวิตการทำงานกับบริษัทใหญ่ๆ เรียนรู้ระบบแบบมืออาชีพดูสักพัก เพื่อค้นหาตัวตนว่าชอบแบบไหนอย่างไร ส่วนงานตรงนี้ก็ทำเป็นงานอดิเรกหารายได้เสริมไปก่อน เพราะไม่จำเป็นต้องใช้เวลามากนัก แต่ถ้าอนาคตถ้าต่อยอดหรือขยายอะไรเพิ่มได้จากตรงนี้ ค่อยไปตัดสินใจอีกครั้ง ตอนอายุสัก 24-25 ปีก็ยังไม่สายเกินไป เพราะแน่นอนว่าในอนาคตเขาก็อยากมีธุรกิจเป็นของตัวเองเช่นกัน

สำหรับสิ่งที่ได้จากการทำงานตรงนี้ก็คือได้ทำในสิ่งที่มีความสุข เป็นงานที่รักที่ชอบ ที่สำคัญได้ประสบการณ์ดีๆ ได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ได้เพื่อน ได้รู้จักคนหลายๆ วัย ซึ่งส่วนใหญ่สูงวัยกว่า ซึ่งได้เรียนรู้จากรุ่นพี่รุ่นอา รุ่นลุงเหล่านี้ด้วย แถมยังสร้างรายได้ดีพอสมควร เมื่อมีรายได้ของตัวเอง เวลาอยากได้อะไรพิเศษหรืออยากได้ของชิ้นใหญ่ๆ จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณพ่อคุณแม่ไปเสียทุกอย่าง

นอกจากเรื่องนาฬิกาแล้ว เขาก็ยังชอบเรื่องรถโบราณด้วย แต่ยังไม่มีประสบการณ์หรือเงินทุนมากพอที่จะไปสะสมหรือซื้อขายแลกเปลี่ยนรถใน
ตอนนี้ แต่ถ้าอนาคตทุกอย่างพร้อมเขาก็สนใจที่จะลองดู เขากล่าวทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้ม