ชีวิตนี้อยู่เพื่อ (น้อง) หมา สุขยิ่งใหญ่ของ ‘พรพรรณ บุญประทุม’

โดย โชคชัย สีนิลแท้

จัดว่าเป็นคนที่รักสัตว์เลี้ยงทุกชนิด สำหรับ แอร์-พรพรรณ บุญประทุม ผู้จัดการส่วนงานประชาสัมพันธ์ บริษัท มูนช็อท ดิจิตอล ที่นอกจากจะทำงานด้านคอนเทนต์ดิจิทัล หรือสร้างเนื้อหารวมไปถึงแคมเปญทางโซเชียลมีเดีย รวมไปถึงแพลตฟอร์มทางด้านดิจิทัลเป็นอาชีพหลักแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่สะท้อนความเป็นตัวตนของเธอคือการช่วยเหลือหมาจรจัดเป็นกิจกรรมที่ทำให้เธอมีรอยยิ้มทุกวัน

เธอย้อนอดีตให้ฟังว่า หมานั้นจะมีความผูกพันเป็นพิเศษ เนื่องจากคุณยายก็เลี้ยง น้าและป้าก็เลี้ยง แต่ว่าจริงๆ ก็เริ่มจากความรัก หมาจรจัดก็เลี้ยงแถมเคยโดนหมากัดด้วยแต่ก็รักและรู้สึกอยากช่วยเหลือ แม้จะหยุดๆ ไปบ้างในช่วงที่ภูมิแพ้กำเริบและแม่กำชับไม่ให้เลี้ยง แต่ก็ต้องมาแอบเลี้ยงที่หอ สมัยช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย

น้องหมาตัวแรกชื่อดัมเบิล เป็นน้องหมาสีน้ำตาล ก็เลี้ยงมาเมื่อประมาณ 10 ปีก่อน จากการเอาเงินค่าใช้จ่ายที่ได้ในช่วงเรียนไปซื้อหมา เพราะว่าเห็นอยู่ในกระบะในสวนจตุจักรเขาเอามาเร่ขายและราคาไม่ได้แพงมากเป็นพันธุ์ยอร์คเชียร์ผสมชิห์สุ แต่สภาพน่าสงสารเพราะว่ามันอิดโรย และอากาศร้อนด้วย

เริ่มเลี้ยงตัวที่สองตอนที่ดัมเบิลอายุ 7 ขวบ เพราะแฟนมองว่ารักดัมเบิลมากและอาจจะเสียใจที่ดัมเบิลจะเสียไป เพราะว่าเป็นโรคเบาหวานต้องฉีดอินซูลินใต้ผิวหนังตลอดชีวิต ต้องกินอาหารเฉพาะสำหรับสัตว์ที่ป่วยเป็นโรคนี้ เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เธอไม่อยากจากบ้านไปไหนเพราะว่าเป็นห่วง เคยไปต่างจังหวัดบ้างแค่คืนเดียวก็ต้องไปฝากคลินิกช่วยดูแล เพราะต้องฉีดอินซูลิน

น้องหมาตัวที่สองได้มาเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เป็นตัวเมียทั้งคู่ชื่อจูเนียร์ เป็นยอร์คเชียร์ผสม และเมื่อมีบ้านก็ต้องการที่เลี้ยงหมาพันธุ์ไซบีเรียน เพราะเป็นความใฝ่ฝันแต่เด็กว่าอยากเลี้ยงมานานแล้ว ชื่อว่า นามิ เพื่อนที่เป็นอาสาสมัครช่วยเหลือสุนัขให้มา ณ ปัจจุบันอายุ 1 ขวบ 2 เดือนแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญ หรือว่าเป็นคนที่ผูกพันกับหมาตลอดชีวิต เป็นเรื่องบังเอิญที่จูเนียร์ไปมีอะไรกับหมาของคุณแม่ ที่ไปฝากไว้และตนเองต้องไปต่างจังหวัดก็ติดลูกมา 5 ตัว ก็กะว่าอยากจะเลี้ยงตัวเมียพอ เพราะว่าเคยเลี้ยงตัวเมียมาโดยตลอด ขณะที่หมาตัวผู้นั้นจะซนมาก แต่ด้วยการที่ทำคลอดเองก็เลยทำใจไม่ได้ที่จะเอาไปให้ใคร มีตัวหนึ่งให้เพื่อนช่วยเลี้ยง แต่ตัวผู้สามตัวและตัวเมียหนึ่งตัวก็เลี้ยงไว้เอง รวมเป็น 7 ตัว

การเลี้ยงหมาที่ดีต้องให้เวลากับเขาต้องตื่นแต่เช้าพาไปเดิน อย่างไซบีเรียนที่เป็นหมาใช้พลังงานเยอะต้องพาวิ่งทุกเช้าเย็น ต้องเผื่อเวลาอย่างต่ำ 2 ชั่วโมงก่อนออกจากบ้านไปทำงานตอน 9 โมงครึ่ง ทำให้ต้องตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้าทุกวัน เพื่อพาน้องหมาวิ่ง 1 รอบก่อนออกไปทำงาน กลับมาให้ข้าวเขา และต้องฉีดอินซูลินให้กับดัมเบิล และต้องมีเก็บโน่นนี่นั่นในแต่ละวัน

ไม่เพียงเลี้ยงหมาของตัวเองเท่านั้น เธอยังช่วยเลี้ยงหมาจรจัดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เริ่มจากการบริจาคเงินและสิ่งของให้กับมูลนิธิเพื่อสัตว์พิการ บริจาคอาหารให้ทุกวันเกิดและปีใหม่ ทำมาหลายปีตั้งแต่ก่อนจะเลี้ยงน้องหมาตัวแรก เวลาไปไหนจะต้องพกอาหารหมาติดตัวเผื่อไว้ช่วยเหลือหมาจรจัด ถ้าไม่มีก็ต้องย้อนไปซื้อไว้ เมื่อเจอจะได้เอาไว้ให้เขากินเป็นอย่างนี้ตลอด

จุดเปลี่ยนที่ต้องเลี้ยงหมาจรจัด คือตอนไปราชบุรี เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนขากลับบ้านซึ่งเป็นวันที่ฝนตกหนักระหว่างทางไปเห็นหมาพิการที่ขาหลัง ไม่มีคนช่วยเหลือเลยให้แฟนจอดรถ แต่แฟนก็บอกว่าจอดไม่ได้ฝนตก ไม่มีบ้านคนและเป็นทุ่งหญ้า แต่สุดท้ายก็จอดและถอยรถกลับมาเพื่อที่จะไปดูน้องหมาตัวนี้จึงตั้งชื่อว่าโชคช่วย เพราะมีเรื่องราวเหมือนละครมาก

“เราต้องลงไปดูน้องหมาเวลานั้นฝนก็ตกหนัก เราก็เปียกไปด้วย เพื่อไปหาเขาอุ้มขึ้นรถ เพราะคิดว่าทิ้งไว้ตรงนี้ต้องตายแน่ และเขาก็ไม่ยอมให้จับ อยู่ตรงนั้นเกือบชั่วโมงเพราะไม่ยอมให้จับ ก็มีคนขับรถเบนซ์สีดำมาจอดมาช่วยดูและกันรถให้ขับช้าๆ และไปหาคนของร่วมกตัญญของราชบุรีมาช่วย จนรู้จักกับพี่จันทร์ มาช่วยดูแล ซึ่งเป็นตัวแรกที่ช่วยจนได้ผู้อุปการะ” พรพรรณ กล่าว

หลังจากนั้นก็ช่วยเหลือมาตลอดรวมแล้วไม่ต่ำกว่า 30-40 ตัว พอช่วยไปเรื่อยๆ ก็จะมีสังคมคนที่รักหมาด้วยกัน มีเครือข่าย เมื่อก่อนก็จะมีกรณีต่างๆ คนก็จะไม่รู้ว่าเราจะมาช่วยหมาจริงจังหรือเปล่า หรือคนจะไม่รู้หรอกว่าช่วยหมาให้เงินไปแล้วจะแก้ปัญหาอย่างไรได้บ้าง พอมีคอมมูนิตี้ของคนที่รักหมาเข้ามาเยอะๆ เขาก็จะมีอาสาสมัครในแต่ละพื้นที่ที่จะช่วยน้องหมาในกรณีต่างๆ

ปัญหาส่วนใหญ่คือคนชอบหมาตอนเล็กๆ และไม่มีความพร้อมที่อยากจะเลี้ยง ชอบให้กันเป็นของขวัญซื้อให้ลูกหลาน แต่สุดท้ายพอมันโตขนพันกัน เป็นโรคผิวหนัง ต้อกระจก ก็ทิ้งกันไป พอเป็นหมาจรจัดก็ไม่มีการแก้ปัญหาตรงจุดคือ ไม่มีการทำหมันอย่างจริงจังในแต่ละพื้นที่จึงทำให้เกิดปัญหาต่างๆ ตามมา

“การช่วยหมาทำให้ใจเย็นขึ้น มีสติมากขึ้น ทำอะไรจะต้องมีการวางแผนทำงาน เมื่อก่อนเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่จบมาทำงาน แต่พอเราลงมาทำงานอาสาสมัคร จึงทำให้รู้ปัญหาอะไรมากมายหลากหลายให้เรียนรู้ สะท้อนมาที่เราด้วยว่าจะต้องใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาท เพราะเราต้องช่วยเลี้ยงดูเขา ปัจจุบันอาสาสมัครนั้นมีเยอะมาก บางครั้งก็ต้องมีระดมเงิน เงินไม่ครบก็ต้องควักเนื้อ หรือติดหนี้โรงพยาบาลหลายแสนก็มี แต่ก็เหมือนระดมไปแล้ว หมอก็ใจดีด้วยช่วยโน่นนี่นั่น เหมือนกับช่วยๆ กัน”

การเลี้ยงหมาเป็นสัตว์ที่ทำให้ใจเย็น อยู่ด้วยแล้วมีความสุข มีคนถามว่าเหนื่อยไหมเลี้ยงหมา 8 ตัว และหมาพิการจะต้องดูแลมากกว่าเท่าตัว เมื่อก่อนค่าอาหารร่วมหมื่น เป็นอาหารสำหรับหมาเบาหวาน เพราะต้องใช้แบรนด์คานิน ซึ่งมีราคาแพง แต่ได้เปลี่ยนวิธีเลี้ยงมาเลี้ยงแบบ BARF อาหารสด โดยโครงไก่สด เนื้อปลาดอลลี่ เนื้อปลาแซลมอน ตอนแรกก็ลังเลว่าจะโอเคไหม เป็นอาหารสด เป็นการกินดิบๆ สับแบบดิบๆ ใส่ไข่สด อาจจะผสมผักต้ม ก็ให้ทานเลย เพราะมีความเชื่อว่าอาหารปรุงสดจะดูดซึมสารอาหารได้ดีกว่า

พรพรรณ วางอนาคตไว้ว่า จะเลี้ยงและดูแลหมาจรจัดไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นคนร่ำรวย บ้านไม่ได้หลังใหญ่ แต่สำหรับน้องหมาเขาคือหนึ่งในครอบครัว ไม่ได้เป็นภาระในการเลี้ยง พอรู้สึกเหนื่อยเขาเข้ามาคลอเคลียก็หายเหนี่อย สำหรับแผนในอนาคตต้องการจะหาซื้อที่กว้างๆ เพื่อให้บรรดาน้องหมาได้วิ่งออกกำลังกาย และอยากทำสถานที่เลี้ยงหมาจรจัดให้เป็นระบบ ถือเป็นการสร้างสุขให้กับคนและหมา ซึ่งเป็นความใฝ่ฝันอันสูงสุดสิ่งหนึ่งของเธอ