วันว่างของครูหยุย อ่านหนังสือ เล่นกีฬา เต็มพลังชีวิต

โดย...ธนพล บางยี่ขัน

 เส้นทางนักอ่านของ ครูหยุย-วัลลภ ตังคณานุรักษ์ สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ (สนช.) เริ่มตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นเด็กนักเรียนชั้น ป.1 ในช่วงวัยหัดอ่าน หัดเขียน และยิ่งอ่านยิ่งติดใจ จนกลายเป็นกิจวัตรที่ทำต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน

 ในวัย 62 ปี ทำให้มีหนังสือในครอบครองกว่าหมื่นเล่มหลากหลายแนว โดยเฉพาะกับนิยายกำลังภายใน ในฐานะแฟนคลับตัวยงจนมีหนังสือแทบทุกเล่มของ 'โกวเล้ง'

 “ตอน ป.1 พี่ข้างบ้านเป็นร้านขายของ เขาชอบอ่านหนังสือกำลังภายใน พอมีคนมาซื้อของ เขาวางหนังสือ เราก็ไปหยิบหนังสือมาอ่าน ทำอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนหลังๆ เขาก็เอาหนังสือเก่าที่อ่านจบแล้วมาให้เรายืมอ่าน หรือร้านทำผมที่มีนิตยสารวางไว้ เราก็ชอบไปอ่าน จนกลายเป็นคนสายตาสั้นไปแบบไม่รู้ตัว”

 ครูหยุยเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบอ่านหนังสือ รู้แต่ว่าอ่านแล้วสนุก มีความสุข ยิ่งอ่านหนังสือกำลังภายในยิ่งติดจนต้องอ่านต่อเนื่องเรื่อยมา แต่พอโตก็อ่านหนังสือแนวอื่นไปเรื่อยๆ ช่วงเรียนปริญญาตรี คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ก็ไม่ค่อยเข้าเรียนไปขลุกอยู่ในห้องสมุดอ่านหนังสือ ทั้งพวกปรัชญาการศึกษา หรือแนวสังคมนิยม พวกมาร์กซิสม์ สตาลิน ฯลฯ

 แน่นอนว่านักเขียนคนโปรดในฝั่งนิยายกำลังภายในหนีไม่พ้น 'โกวเล้ง' และเล่มโปรด คือ 'ฤทธิ์มีดสั้น' จุดเด่นในนิยายของโกเล้งจะอยู่ที่ทุกเรื่องจะสอดแทรกเนื้อหาเรื่อง 'คุณธรรม' ไว้ทุกเรื่อง ทำนองธรรมะต้องชนะอธรรม ส่วนฝั่งนิยายไทย นักเขียนที่ชอบเป็นพิเศษ คือ 'ยาขอบ' เล่มโปรด คือ 'ผู้ชนะสิบทิศ' โดยจุดเด่นของยาขอบคือเรื่องลีลาการใช้ภาษาที่สวยงาม หรือแนวคาวบอยที่ตามอ่านงานของ 'หลุยส์ ลามูร์' แบบเกาะติด

 ผลพลอยได้จากนิสัยรักการอ่านยังเอื้อต่อบทบัญญัติในสภานิติบัญญัติที่จะต้องพิจารณากฎหมายจำนวนมาก ยิ่งในฐานะเป็นรองประธานคณะกรรมการกลั่นกรองกฎหมาย ด้วยยิ่งต้องอ่านมากเป็นพิเศษ ซึ่งครูหยุยบอกว่าไม่ใช่แค่อ่านกฎหมายทุกฉบับ แต่ต้องอ่านอย่างน้อยฉบับละ 3-4 รอบตั้งส่งมาถึง สนช. จนถึงก่อนลงมติสุดท้าย โดยใช้เวลาช่วงเช้าที่มาถึงสภาตั้งแต่เวลา 06.30 น.แทบทุกวัน

 นอกเหนือจากงานปกติ ครูหยุยแบ่งเวลาอ่านหนังสือที่ชอบออกเป็น 3 ช่วง คือ ช่วงเช้า ช่วงเย็น และก่อนนอน จะมากบ้างน้อยบางแล้วแต่มีเวลามากน้อยแค่ไหน หรือจะเดินทางไปไหนก็ต้องมีหนังสือติดตัวไปด้วยตลอด ถ้าไปหลายวันก็ต้องติดตัวไปหลายเล่ม นั่งรถไปก็อ่านไป อ่านเรื่องนี้ค้างไว้แล้วไปอ่านเรื่องอื่นต่อได้ไม่สะดุด

 “หนังสือใหม่ๆ ก็อ่าน แต่รู้สึกชอบหนังสือเก่าๆ มากกว่า ทุกวันนี้ก็ยังอ่านซ้ำอยู่เรื่อยๆ ตอนนี้ที่อ่านอยู่คือนิยายชุดอาวุธของโกวเล้ง ที่กลับมาอ่านซ้ำอีกรอบ ยิ่งอ่านยิ่งมีมุมมองใหม่ๆ ที่ไม่เคยได้เห็น เหมือนจะอ่านแบบละเมียดมากขึ้น แต่ก่อนอาจรีบๆ”

 ครูหยุย เล่าว่า เดี๋ยวนี้มีงานหนังสือก็ง่ายขึ้น สามารถไปหาซื้อหนังสือเก่าๆ ราคาไม่แพง ไปทีหนึ่งก็ได้หนังสือติดไม้ติดมือกลับมาหลายเล่ม ทุกวันนี้มีหนังสือเก็บไว้ที่บ้านกว่าหมื่นเล่ม แต่ที่น่าเสียดายคือช่วงน้ำท่วมใหญ่ที่บ้านถูกน้ำท่วมสูงกว่าเอวทำให้หนังสือที่สะสมไว้เสียหายไปหลายร้อยเล่ม ปัจจุบันต้องแบ่งหนังสือไปเก็บไว้ที่ทำงานที่มูลนิธิสร้างสรรค์เด็กป้องกันไม่ให้น้ำท่วมอีกรอบ

 อีกด้านครูหยุยยังเป็นนักกีฬาที่เล่นกีฬาเป็นเกือบทุกอย่าง ทั้งฟุตบอลและบาสเกตบอล แต่ด้วยปัญหาเรื่องสายตาสั้นทำให้ต้องเปลี่ยนแนวมายัง 'กรีฑา' ซึ่งเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัยกวาดเหรียญ กวาดถ้วยมาหลายรุ่น ตั้งแต่วิ่ง 400 เมตร 800 เมตร 1,500 เมตร ไปจนถึง 1 หมื่นเมตร ปัจจุบันก็ยังพยายามหาเวลาว่างออกกำลังกายทั้งการปั่นจักรยาน เดิน วิ่ง ชกลม วิ่งไปทักทายลูกบ้านไปในฐานะประธานหมู่บ้าน

 อีกมุมหนึ่งที่แทบไม่มีใครรู้คือลีลาการร้องเพลงที่หาตัวจับยากคนหนึ่ง แถมมีดีกรีเป็นนักร้องประจำในบาร์หารายได้พิเศษในช่วงวัยรุ่น ก่อนต้องมาทิ้งไมค์ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ทว่าปัจจุบันก็ยังนัดพรรคพวกเพื่อนฝูงไปร้องเพลงสังสรรค์กันอยู่เป็นประจำ แถมล่าสุดลงทุนซื้ออุปกรณ์คาราโอเกะมาติดตั้งในห้องสมุดที่บ้าน ไว้คอยซ้อม 

“ร้องได้ทุกแนวแต่ถนัดซอฟต์ร็อกพวกแนว อัสนี-วสันต์ คาราบาว เดี๋ยวนี้พอจะร้องก็ปิดประตู ปิดหน้าต่างเปิดแอร์ร้อง เสียงจะได้ไม่ไปรบกวนข้างบ้าน ร้องทีหนึ่งก็ 3 ชั่วโมง ไล่ไปจากเบาๆ แต่คาราโอเกะข้อเสียคือทำให้ไม่ต้องจำเนื้อ ไม่ต้องฟังจังหวะ ร้องตามตัวอักษร แต่จะให้ดีต้องร้องกับวงดนตรี คอยจับจังหวะเอา” กิจกรรมเหล่านี้ ล้วนแต่ส่งเสริมเติมเต็มการใช้ชีวิต ทั้งร่างกายและจิตใจ ผ่านตัวหนังสือ กีฬา และเสียงเพลง