ผู้หญิงกับความสวย

โดย...ว.แหวน ภาพ : เอเอฟพี

กับเรื่อง “ความสวย” ฉันยังเชื่อเสมอว่า...ผู้หญิงทุกคนอยากสวย เพราะแม้แต่ตัวฉันเองก็ยังอยากสวย แต่ในเมื่อหน้าตาไม่เอื้ออำนวย (จงมองอย่างไม่เข้าข้างตัวเองและอย่าเชื่อคำที่ว่า “ขึ้นชื่อว่า
ผู้หญิง...สวยทุกคน” เอาจริงๆ นะบางคนก็ไม่สวย ยกเว้นคำกล่าวที่ว่า “ความสวย...สวยมาจากข้างใน” แต่กว่าจะไปถึงข้างในเราก็โดนประเมินจากข้างนอกก่อนอยู่ดี เพราะฉะนั้นดูดีไว้ก่อนเท่าที่สามารถทำได้ แต่ไม่ถึงกับต้องแปลงร่างเพื่อเป็นประตูบานแรกที่เชิญชวนใครต่อใครให้เข้าไปดูใจ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “เรียกแขก”) ผู้หญิงเราก็เลยต้องคิดค้นหาองค์ประกอบอื่นมาช่วยเสริมให้ที่คิดว่าแย่ ดูดีขึ้น พอไปวัดไปวาได้มากขึ้น สะอาดขึ้น ถ้าจะให้ดีทำให้น่ามองขึ้นก็จะดีมาก (อันนี้บอกทั้งตัวเองและบอกหมอประจำคลินิกเสริมความงาม รวมถึงพนักงานขายเครื่องสำอาง)

ไอ้คนที่สวยอยู่แล้วก็อยากที่จะสวยยิ่งๆ ขึ้นไปอีก สวย...เพื่อให้คนอย่างเราแอบนินทาในใจว่า “มึงจะสวยไปไหนอีก?” “กูตามไม่ทันแล้วนะ” ฉันจึงมั่นใจว่าการแต่งเติมเสริมความงาม เป็นความจำเป็นหนึ่งในชีวิตของลูกผู้หญิงทุกคน ผัวไม่มี แฟนไม่มาไม่เป็นไร ขอวุ่นวายเรื่องร่างกายและหน้าตาเอาไว้ก่อน เพราะถ้าดีได้ แฟนๆ ผัวๆ ก็จะตามๆ กันมาเอง

โอเค! ถ้ามองกระจกแล้วสรุปได้ว่า “เราไม่สวย” แต่กำลังพยายามทำให้สวย แล้วก็ตัดพ้อต่อว่าชะตาชีวิตตัวเองลุกลามไปถึงบรรพบุรุษ ว่าอุปสรรคในชีวิตทั้งหมดที่ผ่านมาเพราะเหตุผลเดียวคือ “ไม่สวย” ไม่มีแฟน...เพราะไม่สวย สมัครงานไม่ได้...เพราะไม่สวยหางานดีๆ ทำไม่ได้...เพราะไม่สวยผู้ชายไม่มอง...เพราะไม่สวยหน้าอย่างนี้ไม่มีใครเอา หรือบางรายแฟนทิ้งไปมีคนใหม่ที่เขาสวยกว่า แซบกว่า เลยพานเจ็บแค้น หดหู่ ทุกข์ใจ จะหาเงินไปทำศัลยกรรมก็ไม่มีเงินพอ ฉันอยากให้เราลองมองผ่านโมเมนต์นี้ไปก่อน แล้วลองถามคนสวยดูซิว่า...เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีไหมที่เกิดมาสวย?

เคยได้ยินใครบ่นให้ฟังไหมว่า...รู้สึกเหมือนตัวเองดีอยู่อย่างเดียวคือ “สวย”?

ฟังแล้วน่าสงสารหรือน่าหมั่นไส้ดี?

หลายเรื่อง หลายปัญหาในชีวิตเกิดขึ้นเพราะอะไร?

เพราะสวย...ที่ยังไงๆ ก็ต้องมีคนสวยกว่า

เพราะสวย...ที่สุดท้ายก็รักษามันไว้
ไม่ได้ตลอดชีวิต

เพราะสวย...ชีวิตรักถึงวุ่นวายไม่รู้จักจบ

เพราะสวย...บางครั้งก็ทำให้ยึดติด มั่นใจ ไร้สติ

เพราะสวย...ทำให้หลายปัญหามาจากความประมาท ทระนงตน และสร้างความเดือดร้อน

อย่าลงโทษ ก่นด่าโชคชะตา เพียงเพราะตัวเราเอง “ไม่สวย”

ความสวย...อาจทำให้ใครหลายคนประสบความสำเร็จในชีวิตได้อย่างง่ายดายก็จริง สวยสร้างความสำเร็จได้ แต่...สวยไม่ได้สร้างสุขที่ยั่งยืน

สวย...ไม่ช่วยเรื่องความรัก คนสวย...ไม่ได้สุขกันทุกคน บางครั้งอาจมีเรื่องให้ทุกข์มากกว่าเราด้วยซ้ำเพราะเมื่อผ่านวันเวลาที่เราเลิกแคร์หน้าตามาแล้ว เราจะรู้คำตอบเองว่า...ชีวิตนี้แท้จริงแล้วเราต้องการอะไร? เราใช้ชีวิตร่วมกับใคร เป็นเรื่องข้างในล้วนๆ การดำเนินชีวิตแต่ละวันของเรา ผ่านความขัดแย้ง ชิงชัง ซาบซึ้ง ผูกพัน รักใคร่ ริษยา ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของพฤติกรรมนิสัยสันดานส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวกับหน้าตาเลย ความสุขที่แท้จริงในชีวิต ความสวย...กลับช่วยไม่ได้

เลิกตัดพ้อต่อว่าตัวเองหน้ากระจก จงวัดความสวยจากความพึงพอใจของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือการแต่งตัว เติมเสริมให้พอดีพอเหมาะกับตัวเอง ใครจะไปศัลยกรรม ใครจะไปเหลาหน้า ก็แล้วแต่วิจารณญาณและความพึงพอใจ แต่จงจำไว้ว่านี่แค่เพียงองค์ประกอบหนึ่งของชีวิต หลังกระจกบานนั้นต่างหากที่น่าสนใจ จงมองตัวเองเข้าไปข้างใน ปิดตาแล้วลองมองหาความงามข้างใน คิดซะว่าเราโชคดี
แค่ไหนแล้วที่ “ไม่สวย” อ้าว! ก็เพราะไม่สวย เราเลยเหลือความดีเพียวๆ เลยทีนี้ อันนี้แก้ได้ ปรับได้ ไม่ต้องไปโบ ไปฉีด ไม่เสริม ก็ทำให้เต็มที่ไปเลย ปรับแต่งชีวิตให้ดี ดีได้เต็มเหนี่ยว

แล้ววันหนึ่งเวลาเรามองเข้าไปในกระจกอีกครั้ง ต่อให้หัวฟูกระเซอะกระเซอ หน้ามันเหมือนเพิ่งไปทอดไก่มา ฟันหน้าติดพริก เขียนคิ้วเบี้ยว หัวสิวกำลังจะแตก เราก็ยังยิ้มได้ บางที...การที่เรายิ้ม เราไม่ได้ยิ้มให้กับภาพตรงหน้าหรอกนะ เรายิ้มให้กับชีวิตที่ผ่านมาของเราต่างหาก

เชื่อเถอะ...ผู้ชายดีๆ วัดใจกันตอนที่หน้ามันนี่แหละ!