อินทิรา นาคสกุล สะสมจนได้ (เห็น) ธรรม

โดย...วรธาร ทัดแก้ว ภาพ กิจจา อภิชนรจเลข

ถ้าใครรู้จักบัตรสมาชิกลูกค้าสัมพันธ์ His & Her Plus Point ซึ่งเป็นบัตรสะสมแต้มสะสมคะแนนให้กับลูกค้าทุกครั้งที่มีการซื้อสินค้าในเครือของบริษัท ไอ.ซี.ซี.อินเตอร์เนชั่นแนล ทุกแบรนด์ เชื่อว่าน่าจะรู้จัก “โบว์อินทิรา นาคสกุล” เพราะเธอเป็นผู้บริหารที่ดูแลในส่วนของบัตรสมาชิกลูกค้าสัมพันธ์ His & Her Plus Point

ก่อนนี้เธอทำงานที่บริษัท UBC ในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาด ก่อนจะมาร่วมงานที่ Office Depot (Thailand) & Central Online Co., ltd (COL) และถูกชักชวนให้มาเป็นผู้ก่อตั้งงานระบบให้แก่คอลเซ็นเตอร์และส่วนงานบริการลูกค้าและงานการตลาดของบัตรสมาชิกลูกค้าสัมพันธ์ His & Her Plus Point บริษัท ไอ.ซี.ซี.ฯ ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งแผนกจนถึงปัจจุบัน

เธอเป็นผู้หญิงอารมณ์ดี น่ารัก มนุษยสัมพันธ์เยี่ยม และมีความชอบในหลายๆ อย่าง เช่น ชอบอ่านหนังสือ โดยเฉพาะแนวขำๆ เช่น ขายหัวเราะ ชอบชิมอาหาร ท่องเที่ยว ถ่ายรูป เล่นเทนนิส และความชอบอีกอย่างของเธอที่ต้องพูดถึง คือ ชอบสะสมของเก่า

 

ผู้บริหารบัตร His & Her Plus Point ออกตัวว่า ของเก่าที่สะสมนั้นไม่ได้เน้นที่ราคามาก แต่อยู่ที่ความชอบและกำลังซื้อเป็นเกณฑ์ หมายความว่า ถ้าเกินกำลังทรัพย์ในกระเป๋าหรือถึงแม้ไม่เกิน แต่ถ้าหากมองว่าแพงไปและไม่ค่อยมีประโยชน์จะไม่ขวนขวายซื้อหา แม้ว่าจะชอบก็ตาม เรียกว่าถึงจะสะสมแต่การสะสมนั้นก็ต้องอยู่บนความพอดีพองามและตัวเองไม่เดือดร้อน

“ของแพงใครก็ชอบ แต่จะชื้อหรือไม่ซื้ออีกเรื่อง โบว์ก็เหมือนกัน อย่างเครื่องสังคโลกที่ราคาค่อนข้างแพง สมมติเราอาจจะชอบมันมากในแง่ของความสวยงาม ดูดีมีสไตล์ แต่ก็ใช่ว่าเราจะอยากได้มันมากนะ ของแบบนี้เราถือเป็นส่วนที่เพิ่มเข้ามาในชีวิต เป็นความสุขของชีวิตเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งไม่มีก็ไม่เป็นไร เพราะไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นต่อชีวิต ของบางอย่างไม่ได้ก็ไม่ซีเรียส กลับกันหากได้ของแพงมาเรานี่แหละจะกังวล เช่น กลัวหาย ต้องคอยระวัง”

หากพูดแนวสะสม เธอบอกว่า ถ้าของแพงต้องเป็นของที่ใช้ประโยชน์ได้ทุกวันจึงจะซื้อ เช่น ตู้โชห่วย เพื่อเอามาใส่ของ แต่ส่วนใหญ่ที่สะสมจะไม่แพง ที่สำคัญเป็นของที่ชอบและถูกใจ อาจเป็นของที่เคยเห็นเคยใช้มาตั้งแต่เด็กๆ และซื้อไว้เพราะมองว่าต่อไปในอนาคตจะไม่มีให้เห็น เช่น จาน ชาม สังกะสี พื้นๆ ราคาน้อยนิด ซึ่งบางคนอาจมองว่าไม่มีราคา แต่เรามองแตกต่าง

 

“ของธรรมดาๆ ก็มีเสน่ห์ของมัน และมีศิลปะอยู่ในนั้น อย่างจาน ชาม แก้ว และช้อนสังกะสี ที่โบว์สะสม ในมุมของเรามองว่าสวย สีสันสดใส มีหลายลาย เช่น ลายรูปดอกไม้ รูปสัตว์ต่างๆ ซึ่งของเหล่านี้ในสมัยเด็กเราเคยใช้มาแล้ว แต่ทุกวันนี้หายาก ไม่ค่อยเห็น แรกเริ่มเดิมทีที่สะสมจานสังกะสี วันหนึ่งเข้าไปในไร่ที่ระยอง ไปเจอบ้านหลังหนึ่งเห็นเจ้าของบ้านเอาจานสังกะสีใส่ข้าวให้หมา เราเห็นก็อยากได้ จึงขอเขาแล้วซื้ออันใหม่ให้แทน แค่จานสังกะสีบางคนอาจจะสงสัยว่าน่าเก็บตรงไหน สำหรับเราเห็นแล้วชอบ สวย”

ยังมีของสะสมอื่นๆ เล็กๆ น้อยๆ ที่เธอมองว่าเก๋ไก๋ในเรื่องของการออกแบบฉลากบนขวด เช่น ขวดเหล้า 40 ดีกรีสีน้ำตาล หรือแม้แต่ซองผงซักฟอกบรีส ก็เก็บไว้ให้คนรุ่นหลังดูว่าครั้งหนึ่งของแบบนี้คนไทยเคยมีเคยใช้กันมา แต่อีกส่วนหนึ่งที่เธอสะสมค่อนข้างหลายชิ้น คือ ถ้วยซูชิ จาน ชามสไตล์ญี่ปุ่น ซึ่งมีรูปทรงต่างๆ หาซื้อที่ไหนไม่ได้ เพราะของเหล่านี้เป็นผลงานที่เธอสร้างสรรค์ขึ้นมาเอง เพียงแต่ต้องจ่ายเงินเพื่อแลกกับการสอนจึงได้มา

“วันหนึ่งเมื่อประมาณ 10 ปีมาแล้ว เคยขับรถผ่านไปแถวโรงงานเซรามิกญี่ปุ่นอยู่แถวปทุมธานีเป็นโรงงานของญี่ปุ่น เกิดสนใจอยากดูโรงงานจึงแวะเข้าไป ปรากฏว่าที่โรงงานเขาสอนทำเกี่ยวกับเครื่องปั้นดินเผาด้วย ก็สมัครเรียน และไปเรียนหลายครั้ง ครั้งละ 500 บาท ก็ได้ของพวกนี้เป็นจาน ชาม รูปทรงสไตล์ต่างๆ ฝีมือของเราเอง แต่ได้มาแล้วไม่ได้นำออกมาใช้จะเก็บไว้ในตู้ เพราะแต่ละชิ้นหนักกลัวว่าจะหลุดมือ อีกอย่างเกือบทุกชิ้นเราสลักชื่อตัวเองและชื่อแฟนเอาไว้ด้วย”

 

หากรวมของสะสมที่มีอยู่สำหรับผู้บริหารบัตร His & Her Plus Point เธอบอกว่า มี 2 ส่วน คือส่วนที่เธอสะสมเอง อีกส่วนและเป็นส่วนมากจะเป็นของคุณแม่สามีที่ส่วนใหญ่เป็นของโบราณตกทอดมาแต่คุณปู่คุณย่า เช่น เครื่องเงิน ทองเหลือง กระเบื้องลายคราม และอื่นๆ อีกมาก

“เก่าแก่และมีคุณค่าน่าจะเป็น โถกระเบื้องลายคราม ขนาดไม่ใหญ่มาก แต่สวยงาม อายุ 100 กว่าปี เป็นของคุณแม่ (แม่สามี) ที่ได้รับตกทอดมาจากคุณปู่ (พระยาพิพิธอำพลวิมลภักดี) ของท่าน ซึ่งเคยเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดชุมพร ชลบุรี นครปฐม ของเหล่านี้มีคุณค่าต่อจิตใจท่านและเป็นสมบัติของวงศ์ตระกูล โบว์ก็ช่วยดูแลรักษาให้ท่าน โดยเก็บไว้ในตู้โชว์ที่เราเดินผ่านทุกวันจะได้ชื่นชมทุกวัน ถ้าเก็บในลังหรือในตู้ตั้งไว้ในมุมที่ไม่เห็น เราก็จะไม่ได้เห็นและไม่ได้นึกถึงมันเลย”

ผู้บริหารสาว เผยว่า เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยคิดจะสะสมอะไรต่อแล้ว ไม่อยากจะยึดติด เพราะถ้าสะสมต่อไปก็ยิ่งเป็นภาระเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และถ้าวันใดวันหนึ่งเกิดของสะสมชิ้นแพงๆ หรือของรักของหวงหายไป ก็ต้องมาเสียดายเป็นทุกข์อีก

“ถ้าพิจารณาตามความเป็นจริงแล้ว คิดว่าใช่นะ ถ้ายึดติดเราก็จะเป็นทุกข์ กังวล กลัวโน่นกลัวนี่ กลัวคนขโมย ทุกวันนี้จึงไม่คิดที่จะสะสมต่อไป แต่จะรักษาที่มีอยู่ให้ดี ซึ่งโบว์ได้แง่คิดมาจากคำสอนของพระอาจารย์รูปหนึ่งที่วัดบวรนิเวศวิหาร ท่านเป็นพระที่สามีเคยไปอยู่ด้วยตอนบวช วันหนึ่งโบว์กับสามีไปกราบท่านแล้วท่านก็ให้พระพุทธรูปมาแล้วบอกเราว่ามีคนให้มา ถ้าอาตมาเก็บอาตมาก็ห่วง อาตมาคงไม่บรรลุสักที ดังนั้นใครที่มาเยี่ยมอาตมาจะให้หมด ไม่เก็บ จากวันนั้นก็รู้สึกได้ว่าถ้าเราเก็บสะสมไป เราก็ต้องห่วงโน่นนู่นห่วงนี่ หรือเจอของชอบแล้วก็ต้องซื้อๆ แถมที่เก็บก็ไม่มี เลยไม่คิดที่จะสะสมต่อ ถึงตรงนี้การไม่สะสมก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง แต่เราก็มองข้าม”

การดูแลรักษา

การดูแลรักษาของเหล่านี้ไม่ได้ยุ่งยากและมีข้อจำกัดอะไรมาก เพียงเก็บไว้ในตู้กระจกที่สามารถมองเห็นได้ นานๆ จึงจะนำออกมาทำความสะอาดครั้งหนึ่ง ด้วยการใช้ผ้าสะอาดชุบน้ำปั้นหมาดๆ เช็ด ไม่ต้องนำไปล้าง เพราะของไม่ได้สกปรกหรือฝุ่นจับมาก