เรื่องดีๆของวรนุช

คราใดที่ไปดูนกที่โครงการพระราชดำริแหลมผักเบี้ย จ.เพชรบุรี ผมก็จะได้ดูตัวเหี้ยเป็นของแถมเสมอไป

โดย..ปริญญา ผดุงถิ่น

เหี้ยที่นั่นชุกชุม เติบใหญ่ ปรากฏตัวให้เห็นเรื่อยๆ ทั้งในน้ำและบนบก พวกซากปลาเน่าที่ลอยตามผิวน้ำ จะถูกดึงหายวับไปใต้น้ำ ด้วยฝีมือของเหี้ย ลองไปศึกษาชีวิตของพวกมันดู เขาก็ระบุว่าการกินซากสัตว์เป็นอาหารนี่แหละคือบทบาทสำคัญในธรรมชาติ มันทำหน้าที่เป็นเทศบาลกำจัดของเน่าเสียในแบบเดียวกับอีแร้งบนฟากฟ้า และหมาป่าไฮยีนาตามทุ่งแอฟริกา

ถึงภาพปลาเน่าหายวับไปใต้น้ำจะชวนขยะแขยงล้ำลึก แต่ถ้าปล่อยปลาเน่าให้ลอยเท้งเต้งอยู่อย่างนั้นมากๆ ย่อมส่งผลต่อคุณภาพของน้ำโดยตรง เมื่อมองดูเหี้ย ผมเห็นสัตว์ที่เป็นผู้ชนะตัวจริงเสียงจริงตัวหนึ่ง ศัตรูตามธรรมชาติมันมีน้อยมาก ยกเว้นตอนเป็นไข่และเหี้ยน้อยกลอยใจ

เมื่อเติบใหญ่ ก็เป็นสัตว์ที่มีเขี้ยวเล็บและพละกำลังยากที่ใครจะสยบมันได้ง่ายๆ ไหนยังปรับตัวเก่งกาจ อยู่ในธรรมชาติจริงๆก็ได้ ย้ายมาอยู่ในป่าคอนกรีตอันสกปรกโสมมก็ได้ อาหารการกินมีทั้งล่าสัตว์เล็กสัตว์น้อยกินเอง (อย่างเช่นหนูในท่อ)หรือที่ง่ายกว่าก็คือ เก็บเศษซากอาหารของคนกิน

ชื่ออังกฤษของเหี้ยคือ Water Monitorชื่อวิทยาศาสตร์ Varanus Salvator

แต่ปางไหนไม่ทราบ คนไทยเอาชื่อเหี้ยของมันเป็นคำด่า ที่ดูแล้วน่าจะติดท็อปทรีคำด่าอมตะนิรันดร์กาล 555

ขณะเดียวกัน เราก็มีความรู้สึกลึกๆ ในทางโชคลาง จนนำมาสู่ชื่อที่เรียกเอาเคล็ดอย่าง “ตัวเงินตัวทอง” รวมถึงชื่อน่ารักน่าทะนุถนอมล่าสุดอย่าง “วรนุช” อันมีที่มาจากชื่อละติน Varanus

กลับมาเรื่องความเป็นผู้อยู่รอดของเหี้ยใต้หนังสีดำๆ อันมีดอกดวงสีเหลืองๆ นั่น เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทรงพลัง หางยาวๆ ใช้ฟาดได้ราวกับแส้ ซึ่งผมถือว่าโชคดี เคยเห็นมากับตาตัวเอง เหี้ยใหญ่แห่งแหลมผักเบี้ยสะบัดเรียวหางฟาดใส่ฝูงหมาหมู่ 5-6 ตัว จนหายซ่าไปเลย ที่ตั้งท่ากลุ้มรุม เห่ากันโขมงโฉงเฉงกลายเป็นยืนเหวอ มองหน้ากันเองปะหลับปะเหลือก ก่อนจะค่อยๆ สลายตัว

ไหนมันยังมีปากและเขี้ยวคมๆ ใช้กัดได้ และมีเล็บแหลมคมตะกุยได้อีก แต่ละดอกล้วนแต่สกปรกโสโครกเกินจินตนาการ ใครโดนเข้าให้ก็มีหวังติดเชื้ออะไรสักอย่าง

ทุกวันนี้ ตัวเหี้ยเลยเบ่งบานไปทั่ว อย่างในกรุงเทพฯ ก็เคยประเมินกันว่ามีเป็นหมื่นๆ ตัว ชาวบ้านแถว จ.สมุทรสงคราม เคยโอดครวญ บ่อปลา บ่อกุ้ง เจอเหี้ยลงถล่มเสียหายยับ จะทำอะไรรุนแรงก็ไม่ถนัดมือ เพราะเหี้ยเป็นสัตว์คุ้มครอง

ขอตบท้ายด้วยคำพูดของนักหนังสือพิมพ์รุ่นเก๋าท่านหนึ่ง ฟังแล้วประทับใจ บอกว่า ตัวเองขอเป็นไดโนเสาร์ ดีกว่าจะมีวิวัฒนาการไปเป็นเหี้ย!