posttoday

บางระจัน (อวสาน) ออกอากาศ 9 มี.ค. 2558

09 มีนาคม 2558

สุกี้ สั่งยิงปืนใหญ่อย่างหนักหน่วงหวังถล่มค่ายบางระจันให้ราบเป็นหน้ากลอง

นำแสดง : วาววา ณิชารีย์, เต้ย พงศกร

กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ

บทประพันธ์โดย : ไม้ เมืองเดิม

ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น

บทโทรทัศน์โดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, ฟ้าฟื้น

ออกอากาศ : ช่อง 3 จันทร์-อังคาร เวลา 20.15 น.

สุกี้ (เจมส์ เรืองศักดิ์) สั่งยิงปืนใหญ่อย่างหนักหน่วงหวังถล่มค่ายบางระจันให้ราบเป็นหน้ากลอง จนชาวบ้านบางระจันล้มตายกันมากมาย กองศพชาวบ้านทับถม แต่ไม่มีใครยอมถอย ทัพ (เต้ย พงศกร) ฟัก (รอน ภัทรภณ) เฟื่อง (ปราง กัญญ์ณรัณ) จวง (โบว์ สาวิตรี) วิ่งออกมาช่วยเข็นปืนใหญ่ออกไปสู้กับพวกอังวะ ส่วน แฟง (วาววา ณิชารีย์) และ สไบ (นุ่น ศิรพันธ์) พาพวกคนแก่ ผู้หญิง และเด็กๆ ไปซ่อนในอุโมงค์ลับที่ ใจ หรือ อองนาย (อาร์ต พศุตม์) เคยพาหนีมา

หลังจากนั้นสไบและแฟงก็กลับมาที่ค่ายเพื่อร่วมต่อสู้กับคนอื่นๆ สังข์ (ปั้นจั่น ปรมะ) ยิงปืนใหญ่ต่อสู้กับพวกอังวะ แต่ยิงไปได้ไม่นานปืนใหญ่ก็แตกระเบิดออกใช้การไม่ได้ บริเวณลานประตูพะเนียดค่าย ทุกคนมารวมกัน นักรบชายและนักรบหญิงในชุดตะเบ็งมาน ถือทั้งดาบ ไม้ เคียว สุดแต่อาวุธที่จะหาได้ ขาบกับจวงสองผัวเมียช่วยกันจับดาบต่อสู้กับพวกอังวะจนลมหายใจสุดท้ายก่อนจะตายเคียงข้างกัน ส่วนที่กลางสนามรบ ใจในชุดทหารอังวะฝ่าไพร่พลเข้ามาช่วยเหลือสไบ แต่ใจกลับถูกสไบแทง ส่วนสไบก็ถูก จอกยีโบ (ทนงศักดิ์) ยิงจนตายเช่นกัน ใจช้อนร่างสไบที่เลือดเต็มร่างไว้แนบอก สไบยิ้มเอ่ยลาคนรักและบอกว่าขอพบกันอีกครั้งในชาติหน้า ใจสวมกอดร่างสไบไว้ทั้งน้ำตา พร้อมทั้งหัวใจที่แหลกสลาย

เฟื่องกับ ขาบ (เพ็ชร ฐกฤต) ต่อสู้กับทหารอังวะที่หลั่งไหลมายิ่งกว่าสายน้ำ ทั้งคู่เอาร่างรับคมดาบแทนกันจนล้มทรุด เฟื่องกอดขาบไว้กระซิบคำรักที่ขาบไม่ทันได้ยิน ก่อนที่ทั้งคู่จะตายเคียงคู่ด้วยรอยยิ้มที่ได้สละชีพรักษาชาติไทย ทางด้านทัพกับแฟงก็ต่อสู้กับอังวะจนเลือดหยดสุดท้าย ทั้งคู่สาบานว่าจะขอร่วมทุกข์ทั้งในสวรรค์และนรก ปลงใจบูชาชีวิตให้แก่ชาติ กิตติศัพท์ชาวบ้านระจันที่มีเพียงมีด ไม้ มือเปล่า และหัวใจแกล้วกล้า รักบ้านเกิดเมืองนอน มีใจเจ็บร้อนแทนชาติและเพื่อนร่วมเมือง สู้ศึก สละชีพกลายเป็นความภาคภูมิใจ ขนาดแม่ทัพใหญ่พม่ายังเอ่ยสดุดีขอให้คนในชาติจดจำวีรกรรมเยี่ยงนี้ของชาวบ้านบางระจันไว้เป็นตัวอย่าง ตราบนี้จนวันหน้าอย่ารู้ลืม