ความโลภไม่เคยหลับใหล

ปี ค.ศ. 1987 Wall Street ของผู้กำกับ โอลิเวอร์ สโตน ออกฉายและกวาดรายได้มหาศาลไปทั่วโลก ได้รับเสียงชื่นชมอย่างล้นหลามจากสื่อมวลชนและนักวิจารณ์ โดยเฉพาะเนื้อหาอันเข้มข้นตีแผ่ด้านมืดของตลาดทุนในยุคทศวรรษ 1980 ได้อย่างถึงใจ ที่สำคัญ คือ การก้าวขึ้นไปคว้ารางวัลออสการ์ สาขานักแสดงชายยอดเยี่ยม ของไมเคิล ดักลาส ในบทกอร์ดอน เก็คโค เจ้าพ่อตลาดหุ้นผู้อื้อฉาว 

โดย... อินทรชัย พาณิชกุล&<2288;

 

ปี ค.ศ. 1987 Wall Street ของผู้กำกับ โอลิเวอร์ สโตน ออกฉายและกวาดรายได้มหาศาลไปทั่วโลก ได้รับเสียงชื่นชมอย่างล้นหลามจากสื่อมวลชนและนักวิจารณ์ โดยเฉพาะเนื้อหาอันเข้มข้นตีแผ่ด้านมืดของตลาดทุนในยุคทศวรรษ 1980 ได้อย่างถึงใจ ที่สำคัญ คือ การก้าวขึ้นไปคว้ารางวัลออสการ์ สาขานักแสดงชายยอดเยี่ยม ของไมเคิล ดักลาส ในบทกอร์ดอน เก็คโค เจ้าพ่อตลาดหุ้นผู้อื้อฉาว

23 ปีต่อมา กอร์ดอน เก็คโค กลับมาอีกครั้ง ในหนังภาคต่อ Wall Street 2 : Money Never Sleeps (เงินอำมหิต) ท่ามกลางความตื่นเต้นของคอหนัง

เรื่องเปิดขึ้นในปี 2001 หลังกอร์ดอนต้องโทษคุมขังนาน 8 ปี ในคดีโกงหุ้น ฟอกเงิน และฉ้อโกง เขาถูกปล่อยตัวออกจากคุกด้วยสภาพที่ผิดแผกไปจากเดิม –ทรงผมไม่เรียบแปล้ ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ชั้นดีและเครื่องประดับหรู ปราศจากคนห้อมล้อม ไม่มีใครสักคนแม้กระทั่งครอบครัว เขากลายเป็นเพียงชายชราผู้โดดเดี่ยวคนหนึ่ง

กอร์ดอนเขียนหนังสือขายดีตีแผ่ชีวิตตัวเอง พร้อมเดินสายบรรยายตามมหาวิทยาลัยต่างๆ ตีแผ่ความโหดร้ายของระบบการเงิน พร้อมทำนายความรุนแรงของอิทธิพลการเป็นหนี้ ซึ่งนำหายนะมาสู่เศรษฐกิจของอเมริกา

ชีวิตอันสงบราบเรียบและดูเหมือนจะห่างไกลจากวงการของอดีตเจ้าพ่อตลาดหุ้น ก็พลันได้มาบรรจบพบเจอกับเจคอบส์ มัวส์ (ไชอา ลาบัฟ) โบรกเกอร์หนุ่มอนาคตไกล คู่หมั้นของลูกสาว ซึ่งกำลังประสบปัญหาเรื่องเงินๆ ทองๆ รวมทั้งความแค้นที่ฝังแน่นในหัวใจ หลังผู้มีพระคุณ หลุยส์ ซาเบล (แฟรงค์ แลนเจลลา) แชร์แมนของวาณิชธนกิจยักษ์ใหญ่ของอเมริกา ต้องจบชีวิตลงอย่างเจ็บปวดจากการกระทำอันไร้ศีลธรรมและเล่ห์เหลี่ยมกลโกงของ เบร็ตตัน เจมส์ เจ้าพ่อตลาดหุ้นตัวแสบ

 

ทั้งคู่ตัดสินใจจับมือผนึกกำลัง คนหนึ่งหวังข้อมูลลับที่จะช่วยแก้แค้นแทนผู้มีพระคุณ ขณะที่อีกคนหนึ่งหวังจะสานสัมพันธ์ครั้งใหม่กับลูกสาวที่ไม่พบหน้ากันมาหลายปี แต่เด็กหนุ่มหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังจะตกเป็นเครื่องมือของเสือเฒ่า ในการจะกลับคืนสู่สถานะเดิมอย่างเลือดเย็น

หนังฉายบรรยากาศของตลาดหุ้นในยุคปัจจุบัน ที่แตกต่างไปจากเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้วอย่างเห็นได้ชัด วิถีชีวิตผู้คนในตลาดหุ้น ความโลภ ความทะเยอทะยาน ความกระหายหิวเงินของมนุษย์กลุ่มหนึ่ง ถัดมาคือภาพความปั่นป่วนของระบบเศรษฐกิจของอเมริกา ไม่ว่าจะเป็นราคาหุ้นดิ่งลงต่ำสุดอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ภาพผู้บริหารระดับสูงของสถาบันการเงินและธนาคารชั้นนำประชุมเคร่งเครียด การประกาศล้มละลายของวาณิชธนกิจยักษ์ใหญ่เปรียบเสมือนโดมิโนล้มระเนระนาดส่งผลสะเทือนไปทั่วโลก จนกลายเป็นวิกฤตเศรษฐกิจโลกครั้งรุนแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ (จากเรื่องจริงของวิกฤตแฮมเบอร์เกอร์ในปัจจุบัน)

โอลิเวอร์ สโตน สามารถนำเอาเหตุการณ์ร่วมสมัยมาผสมผสานกับเรื่องราวให้ดูสมจริง เทคนิคภาพและลูกเล่นในการตัดต่อ เช่น การแบ่งเฟรมภาพ หรือการตัดเข้าสู่คอมพิวเตอร์กราฟฟิกทำได้อย่างลงตัว ทำให้เรื่องที่ยากกลายเป็นเข้าใจง่าย ศัพท์ภาษาเกี่ยวกับหุ้นและเงินๆ ทองๆ ดูไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไป ดนตรีประกอบก็เข้ากันได้ดีกับอารมณ์ของเรื่อง และที่น่าปรบมือมากที่สุดคงจะเป็นการประชันบทบาทของเหล่านักแสดงคุณภาพคับจอ

ไชอา ในบทโบรกเกอร์หนุ่มอนาคตไกล ทำให้เลือดลมฉีดพล่านไปกับความหนุ่มแน่นและความทะเยอทะยานสูง เช่นเดียวกับวินนี ภรรยาคนสวยและลูกสาวของกอร์ดอน ที่แคร์รี มัลลิแกนตีบทดรามากระจาย เผยอารมณ์ความเศร้าและความเจ็บปวดที่ฝังลึกในหัวใจ แฟรงค์ แลนเจลลา เล่นได้เยี่ยมสมเป็นรุ่นใหญ่ โดยเฉพาะฉากปะทะคารมเดือดในห้องประชุมและฉากมรณานุสติในรถไฟใต้ดิน ขณะที่อีกคนไม่พูดถึงไม่ได้ จอช โบรลิน ในบทเจ้าพ่อตลาดหุ้นตัวแสบ ที่แม้ไม่แสดงออกในทางร้ายสุดๆ แต่ความโลภ เล่ห์เหลี่ยมกลโกงในแบบของเขา ก็พานให้เกลียดขี้หน้าได้ไม่ยาก

 

ส่วนไฮไลต์ที่แฟนๆ รอคอย กอร์ดอน เก็คโค ที่กลับมาในมาดนิ่งขรึม ชั่วโมงบินสูง เป็นตัวร้ายตัวนี้ดูฉลาดแหลมคม น่ากลัวขึ้นกว่าเดิม สไตล์ร้ายลึกๆ เชือดนิ่มๆ ไมเคิล ดักลาส ค่อยๆ เผยตัวตันที่แท้จริงของกอร์ดอน คนเก่าให้ผู้ชมเห็นทีละนิดๆ ค่อยๆ นวด ก่อนจะพลิกครั้งเดียวจากหน้ามือเป็นหลังมือในท้ายเรื่อง

แม้ยุคสมัยจะผ่านไป แต่ความโลภก็ยังเป็นของคู่กับมนุษย์อยู่วันยังค่ำ นั่นคือประเด็นหลักของเรื่อง ตัวอย่างความโลภทำลายชีวิตใครต่อใครพังพินาศมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่กระนั้นคนก็ยังกล้าที่จะเสี่ยงแลกทุกอย่าง กล้าท้าทายความโลภ ด้วยหวังว่าจะเอาชนะและมีชีวิตสุขสบาย

อย่างเสือเฒ่าวอลสตรีต กอร์ดอน เก็คโค นั่นปะไร