ฤาสวรรค์ (บนดิน) ไม่มีจริง

โดย...โจ เกียรติอาจิณ

เวียดนามก็มีหนังเกย์นะ (ฮะ)

Lost in Paradise ถูกตีตราเป็นหนังเกย์เบอร์ต้นๆ ของเวียดนาม ตะลอนไปฉายตามเทศกาลดังๆ มาแล้ว เสียงตอบรับก็มีสองกระแส คนชอบก็ปลื้ม คนไม่ชอบก็ยี้ เป็นธรรมดา เพราะรสนิยมของใครก็ของใคร แต่ที่น่าสนใจคือ มันสามารถทำเงินในบ้านเกิดถึง 2 หมื่นล้านดอง (ประมาณ 28 ล้านบาท) นี่จึงพิสูจน์ได้ว่าหนังเกย์เรื่องนี้ต้องจริตกับคนเวียดนามในระดับหนึ่ง

ขณะที่คนนอกอย่างเรา สิ่งที่สัมผัสได้สั้นๆ คือ มันเชย มันจงใจ มันแซ่บ มันเหงา

หนังเปิดเรื่องด้วยชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังเดินดุ่มๆ ข้ามถนน ตัดสลับกับอีกหนึ่งหนุ่มหล่อในชุดออกกำลังกายเปลือยส่วนบนอวดให้เห็นหุ่นกำยำ จากนั้นทั้งคู่ก็อาการประมาณปิ๊งปั๊งกัน บทสนทนาเพียงไม่กี่คำก็นำคนทั้งคู่เข้าสู่ห้องพัก

เปล่า!!! ทั้งคู่ยังไม่ได้ฟีเจอริงกันหรอก (555) แต่หนังกลับจัดเต็มด้วยการใส่ฉากเชยๆ มาแบบไม่รีรอ หนุ่มหล่อบ้านนอกแสนซื่อโดนหนุ่มหล่อเมืองกรุงปล้นกลางวันแสกๆ จากนั้นก็เข้าสู่โหมดชีวิตน้ำเน่าสำเร็จรูป เขาหมดตัวเลยต้องมาเป็นจับกังแบกข้าวสารท่ามกลางความบัดซบในเมืองไซง่อน

แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ปล้นเงินนั่นแหละ ชวนไปอยู่ด้วย คราวนี้จะเหลือเหรอ ทั้งคู่ก็ฟีเจอริงกันสิ แซ่บ!!! เป็นฉากเลิฟซีนที่ดูจะจงใจไปหน่อย จงใจให้ตัวละครโชว์หุ่นน่าเซียะ หนังฉูดฉาดด้วยฉากเปลือยทั้งตัว ดีที่ว่าผู้กำกับ “หงูหง็อกด๋าง” ไม่ได้แสดงความหื่นผ่านฉากเหล่านี้ ยังปิดส่วนสงวนและบิดมุมกล้องให้โฟกัสเฉพาะเรือนร่างที่น่ามอง ภาพที่ปรากฏจึงคล้ายดั่งภาพนู้ดสวยๆ ไม่มีอะไรน่าอุจาด

ถึงอย่างนั้น ความจงใจของผู้กำกับที่อยากให้หนังหวือหวาก็ยังลามไปถึงเรื่องการเลือกเครื่องแต่งกาย หลายๆ ฉากเน้นบอดีของนักแสดงโดยให้ใส่กางเกงใน หรือไม่ก็กางเกงขาสั้น รวมทั้งเสื้อยืดเข้ารูป ถือเป็นการดึงเซ็กซ์แอพพีลมาใช้อย่างได้ผล เพิ่มดีกรีความแซ่บแบบทำน้อยแต่ได้มาก

สิ่งดีที่สุดของหนังอาจไม่ได้อยู่เพียงแค่ฉากรักหรือการเน้นขายเรือนร่างของนักแสดงเท่านั้น แต่มันคือการที่หนังพยายามสะท้อนและตีแผ่ภาพการดิ้นรนต่อสู้เพื่อปากท้องของผู้คนในไซง่อน ซึ่งทุกคนล้วนต่างก็มีจุดหมายเดียวกัน

ใช่---ทุกคนกำลังมุ่งค้นหา “สวรรค์” ณ ผืนแผ่นดินไซง่อน

หนุ่มบ้านนอก “โขย” หนีเข้ากรุงเพื่อหวังจะพบกับสวรรค์ มีงานดีๆ มีเงินเก็บ หนุ่มเมืองกรุง “ด่ง” ก็อยากพบสวรรค์เช่นกัน สวรรค์ที่เขาเรียกว่าเงินตราที่หามาได้ด้วยการขายตัวและขูดรีด “แลม” หนุ่มขายน้ำก็ถวิลหาสวรรค์ในรูปแบบรักแท้ที่เป็นมากกว่าการใช้เรือนร่างแลกเงินไปวันๆ

ไม่ง่ายนักที่จะเจอสวรรค์ แต่มันก็ไม่ยากเกินกำลัง เพราะที่ไซง่อน (หรือที่กรุงเทพฯ และที่ไหนๆ) สวรรค์บนดินก็ย่อมจะมีให้สัมผัส

เป็นพนักงานร้านหนังสือมือสอง เป็นผู้ชายขายน้ำใต้ต้นมะขาม เป็นโสเภณีริมทางที่มีแมงดาคอยคุ้มกัน เป็นชายสติไม่สมประดีที่คอยเก็บขยะเลี้ยงชีพ หรือแม้แต่จะเป็นเกย์ที่บริสุทธิ์ใจทั้งต่อตัวเองและคนอื่น

ในหนังก็บอกไว้อย่างนั้น เชิญเลือกเอาเถิด คุณอยากจะเจอสวรรค์แบบใด เพราะสุดท้ายสวรรค์บนดินจะมีจริงหรือไม่มีเลย ก็อยู่ที่ตัวคุณ สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ ใครๆ ก็ไม่อาจหยิบยื่นให้ได้