เป็นวัยรุ่น มันเจ็บปวด (แต่ก็... ขำ)

โดย แหนง–ดู

หนังที่ทำให้ เชอร์ชา โรแนน ได้รับรางวัลนักแสดงนำหญิงสาขารางวัลภาพยนตร์ประเภทมิวสิคัล หรือคอมเมดี้ จากเวทีลูกโลกทองคำ ทั้งยังเป็นผลงานที่ทำให้นักแสดงสาว เกรต้า เกอวิค ถูกจับตามองในฐานะผู้กำกับ หลังจากที่เคยกำกับหนังร่วมกับเพื่อนเมื่อหลายปีก่อน

Lady Bird เป็นหนัง “คัมมิ่ง ออฟ เอจ” ที่ทำให้คนดูยิ้ม หัวเราะ และอาจจะเผลอไผลปล่อยน้ำตาให้หลั่งไหล เพราะต่างก็เคยผ่านช่วงวัยรุ่น บางคนเคยเฮี้ยว เปรี้ยว ซ่า กับพ่อแม่ผู้ปกครอง เมื่อได้ดูเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกสาววัยรุ่นที่ถูกนำเสนอบนจอก็ทำให้อดสะท้อนสะเทือนใจไม่ได้

หนังนำเสนอเรื่องราวของ คริสติน “เลดี้เบิร์ด” แม็คเพียร์สัน (เชอร์ชา โรแนน) นักเรียนมัธยมปลายในเมืองซาคราเม็นโต รัฐแคลิฟอร์เนีย เธอต่อต้านแม่ของตัวเองอย่างหนัก โดยไม่สนใจว่าคุณแม่ (ลอรี เม็ตคาล์ฟ) ผู้เข้มแข็งจะรักและเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน แม่ของ
คริสติน (ผู้ตั้งชื่อให้ตัวเองใหม่ว่า เลดี้เบิร์ด) เป็นพยาบาลวัยกลางคนซึ่งรับผิดชอบดูแลทั้งครอบครัว เพราะในช่วงเวลานั้นเศรษฐกิจอเมริกาตกต่ำ ผู้เป็นพ่อ (เทรซี เล็ตส์) ถูกให้ออกจากงาน ทั้งยังมีปัญหาเรื่องซึมเศร้า ส่วนพี่ชายซึ่งจบมหาวิทยาลัยชั้นนำก็ยังเตะฝุ่นอยู่

เลดี้เบิร์ดไม่พึงพอใจชีวิตของตัวเองหลากหลายด้าน แม้เธอจะมีพ่อและเพื่อนที่ดีคอยประคับประคอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทำให้เธอเลิกคิดที่จะหนีไปจากวิถีชีวิตเดิมๆ ไปเรียนไกลๆ หรือไปคบกับเพื่อนกลุ่มใหม่ ผ่านเรื่องราวหลากหลายในช่วงชีวิตมัธยมปลาย สาวน้อยได้เรียนรู้ ค้นพบ และเปลี่ยนแปลง

เป็นหนังที่บันเทิงอย่างมีไหวพริบ และมั่นใจในแบบของตัวเอง ดำเนินเรื่องไปอย่างเป็นธรรมชาติ ให้ภาพตัวละครที่เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลา ตัวละครที่ทำให้คนดูคอยติดตาม เกรต้า เกอวิค ซึ่งเป็นผู้เขียนบทด้วยได้นำอารมณ์ขันมาสอดใส่ในหนัง แม้ในเรื่องราวหรือสถานการณ์ที่ธรรมดามากๆ

ตัวละครเอกคือ เลดี้เบิร์ด เธอฉลาด และมีความคิดอ่านที่เหนือกว่าคนวัย 17 ปีมาก แต่เธอก็มี “ความใสซื่อ” ในบางเรื่องอย่างอัศจรรย์ จากชื่อที่เธอตั้งให้ตัวเอง เลดี้เบิร์ด โหยหาอิสรภาพ เสรีภาพ และต้องการหลุดพ้นจากสภาพแวดล้อมของ ซาคราเม็นโต ที่เธอเกิดและเติบโต ขณะที่พ่อแม่ของเธอนั้นก็ทำให้เราเห็นคนซึ่งรู้จักในชีวิตจริงเป็นภาพทับซ้อนขึ้นมาเด่นชัด

สำหรับวัยรุ่นทุกคน การเติบโตคือ ความเจ็บปวด อาจจะแตกต่าง ตรงที่มากน้อยหรืออย่างไร ผ่านกาลเวลามาถึงจุดหนึ่งเราก็อาจจะกลับไปหัวเราะใส่ “วีรกรรม” หรือ “ประสบการณ์” ในช่วงวัยนั้น หรือตระหนักได้ว่า ก่อนที่สองปีกจะพาเราโบยบินเดี่ยวได้นั้น ย่อมต้องมีช่วงเวลาซึ่งเราต้องการการประคับประคองดูแลจากคนอื่นๆ ไม่ว่าจะพ่อแม่ ผู้ปกครอง หรือครอบครัว

ถึงแม้ว่า บ้านอาจจะไม่ใช่สถานที่อันแสนสุขสำหรับบางคน แต่หัวใจของเราก็มักจะอยู่ตรงนั้นเสมอ เพียงแต่จะสัมผัสรับรู้หรือไม่

เมื่อได้ดูหนังเรื่องนี้อาจจะทำให้เราคิดถึง และสัมผัสรับรู้ (อีกครั้ง)