THE GREAT ESCAPE!
CHILL OUT WITH TRIUMPH BONNEVILLE 900
เรื่องและภาพ โดย นิกสิทธิ์ วงศ์สวัสดิ์ / Fast Bikes Thailand
“เมื่อการเดินทางเริ่มต้นขึ้น...อีกครั้ง”
ความสงบนิ่งแค่ชั่วขณะ...ผมได้สัมผัสถึงลมหายใจของตัวเอง ตอนนี้เสียงมันกลืนหายไป
กับอากาศ เม็ดฝนจากแดนไกลถล่มทับฟาดเอาก้อนน้ำลงมาเป็นห่าฝน ในความเร็วที่ใกล้เคียง
กับการปั่นจักรยานทำให้ผมได้เห็นภาพเม็ดฝนที่หนาหนักทะลุผ่านเข้ามาในหมวกกันน็อค อากาศยามเช้าที่หนาวอยู่แล้วยิ่งทำให้มือของผมแข็งจนแทบจะประคองรถไม่ได้การเดินทางของเราเริ่มต้นกันแบบทุลักทุเล...แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรค เรากลับได้มองเห็นอีกด้านของวิถีผู้คนในยามเช้า และได้เห็นแสงแดดที่ลอดผ่านซุ้มเมฆหนาหนักที่ฉ่ำไปด้วยน้ำฝน
ผมเลี้ยวขวาจากเส้นสุวินทวงศ์ ต่อด้วยเส้น 304 ต่อด้วย 3841 เพื่อวิ่งไปที่ทางหลวงแผ่นดิน หมายเลข 3200 เส้นทางนี้จะมุ่งหน้าไปทางวัดหลวงพ่อโสธรและสุดปลายทางคือบางปะกง แต่เราขอแค่ไม่เกิน 10 กม. เท่านั้น ทุ่งนาในยามนี้เขียวออกเหลืองแล้ว เม็ดข้าวที่ชูช่อต้านแรงฝนดูแล้วสดชื่นมากมาย กลิ่นดินที่หอมลอยมาแต่ไกล วัดโพรงอากาศคือที่แรกสำหรับเช้านี้ที่นี่ได้มีการก่อสร้างรูปจำลององค์พระพิฆเนศ องค์ใหญ่ซึ่งสร้างความศรัทธาให้กับตัวผมเป็นอย่างมาก แม้ผมจะดูไม่ออกว่าเป็นปางอะไรแต่สิ่งสำคัญกว่าคือความงามด้านประติมากรรม และสุนทรียศาสตร์ เราได้เข้าใกล้งานระดับครูอีกครั้งอันเป็นผลงานที่มาจากศรัทธาของผู้สร้างหากแต่เป็นความงามที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ สำหรับผมที่นี่จึงเปรียบเสมือนภาพร่างแห่งศรัทธา...
“หอมกลิ่นดิน”
วันนี้เราเปียกกันตั้งแต่ 6 โมงเช้า นี่เป็นการเดิน-ทางครั้งแรกของ ‘หนุ่ม’ น้องชายของผมที่มารับหน้าที่บันทึกภาพ เราขี่รถกันไปอย่างเงียบๆ บนถนนที่ร้างผู้คนพอสมควร ฝนในเช้าวันนี้ได้สร้างสิ่งใหม่ให้กับเรา ถนนในตอนนี้ไม่มีฝุ่น แต่เรากำลังจะได้สัมผัสโคลนกันไปตลอดเส้นทาง
“เขาใหญ่...ไม่จำเจ”
เป้าหมายของผมในวันนี้คือการหาเส้นทางใหม่ๆ เราคาดว่าสุดท้ายก็ต้องจบที่เขาใหญ่ นอกจากเส้นนครนายกแล้วปกติเราจะใช้ถนนเส้นมิตรภาพ วิ่งผ่านถนนธนะรัตน์หรือเข้าจากทางวังน้ำเขียวกัน
ทำไมต้องเป็น...เขาใหญ่
เราคงปฏิเสธไม่ได้นะครับว่าสถานที่ตากอากาศที่ใกล้เมืองหลวงมากที่สุดและมีครบ ทุกบรรยากาศคงหนีไม่พ้นเขาใหญ่ เราจะหาที่ไหนที่มีโอโซนสดชื่น กาแฟดีๆ และเพื่อนร่วมทางดีๆ แค่มีมอเตอร์ไซค์สักคันก็ขี่ไปได้เรื่อยๆ ตัดรอบเร่งรีบทิ้ง แสวงหาไออุ่นของธรรมชาติ เรามาสูดอากาศฟรีๆ กันที่นีครับ! ผมไม่ค่อยเกี่ยงฤดูกาล จะฝน ร้อนหรือหนาวสำหรับผมไปได้ตลอดครับ ขอให้เตรียมตัวดีๆ ฝนก็ไม่ต่างจากหิมะ ถ้าเราไม่มีชุดกันฝน เราก็คงหนาวตายเช่นกัน
“Escape from Bangkok”
เราหนีกรุงด้วยความเร็วแบบชิลๆ วันนี้ผมขี่ Triumph Bonneville ลุยมาดุ่ยๆ สบายๆ ความรู้สึกของผมจากสัมผัสแรกมันละมุนไปหมด รถอังกฤษเท่ห์ๆ คันนี้ได้ดึงเอาความรู้สึกเก่ๆ ของผมออกมา ผมเป็นแฟนคลับของเขา...เจ้าของฉายา “ราชาแห่งความเจ๋ง” นักแสดงภาพยนตร์ชาวอเมริกัน Steve McQueen ได้ให้แรงบันดาลใจให้กับผม ภาพติดตาที่เราน่าจะเคยได้เห็นในภาพยนตร์คือภาพตอนที่ McQueen พยายามจะแหกคุกด้วยการขี่ Triumph Tiger T100 ในปี ค.ศ.1974 เขาเป็นดาราที่มีค่าตัวสูงที่สุดในโลกและนั่นคือปีเกิดของผม
วัฒนธรรมอเมริกันพ่วงไปถึงสงครามเวียดนามยิ่งทำให้ผมจดจำและต้องออกค้นหาตัวตนของเขา ภาพยนตร์เรื่อง “The Great Escape” หรือ “แหกค่ายมฤตยู” ได้อ้างอิงถึงสงครามโลกครั้งที่สองที่เยอรมันได้สร้างค่ายเชลยที่มีชื่อว่า Stalag Luft III ที่ได้ชื่อว่าเป็นสุดยอดของการควบคุมและยากต่อการหลบหนี ภาพ McQueen ขี่รถกระโดดข้ามลวดหนามยังฝังอยู่ในหัวของผม! จากพื้นฐานที่มาจากความคลาสสิคของรุ่น Bonneville และวันนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนอานของตำนานอีกครั้ง ผมไม่ได้โกนหนวดมา 4 อาทิตย์ซึ่งตัวเองตั้งใจไว้เพื่อเป็น การรำลึกถึง ซูเปอร์สตาร์ของผม
“ท่วงทำนองของฝน”
บางทีในบางครั้งของชีวิตที่สามารถเลือกได้ ใครหลายคนคงมีตรรกกะง่ายๆ ว่าขอมีชีวิตที่สุขสบายดีกว่า ไม่ต้องทำอะไร สบายไปวันๆ ...แต่วันนั้นน่าจะเป็นหายนะสำหรับผม ชีวิตผมไม่เคยสบาย ไม่ง่ายและไม่ราบเรียบ จับต้นชนปลายไม่ถูก เรียบเรียงไม่เป็น ทำก่อนหลังไม่ถูก บางทีทำอย่างนี้ก่อนในขณะที่อีกเรื่องที่สำคัญกว่ากลับทิ้งไว้ก่อน ผมเข้าใจตัวตนของตัวเองดี ถูกต้องของผมมันต้องเป็นอย่างไร ผมมีความฝันแต่เป็นความฝันที่เล็กมากและสมถะที่สุด นั่นคือผมเป็นคนที่ไม่จำเป็นต้องรวยล้นฟ้า ไม่ต้องมีชื่อเสียงแบบที่ใครเจอต้องยกมือไหว้ ผมมีครอบครัวเล็กๆ ของผม แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน...
ในความฝันของผมมักจะมีสองล้ออยู่เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นอาชีพอะไรที่เคยทำมา สองล้อจะพาผมไปทุกที่ จากคำพูดของใครบางคนที่ว่า “เอ็งขี่แต่มอเตอร์ไซค์...แล้วจะไปทำอะไรกิน” ผมไม่เถียงครับ เพราะในตอนนั้นผมยังจับต้นชนปลายไม่ถูก มอเตอร์ไซค์สำหรับผมมันช่างเป็นแรงผลักดันที่น่าสนใจยิ่ง
ในชีวิตของใครหลายคน “ฝน” น่าจะเป็นอีกหนึ่งอุปสรรค เพราะมันทั้งเปียก ทั้งหนาว ทั้งเน่าถ้าโดนมันซ้ำๆ ตลอดเวลา สำหรับผมๆ ยอมให้ฝนมาเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองมานาน ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ แม่เล่าให้ฟังว่าถ้าเมื่อใดฟ้าร้องฝนกระหน่ำ...วันนั้นผมจะดิ้นเป็นพิเศษ
ครั้งหนึ่งที่ผมเอา Honda Dream ของพ่อที่มีล้อยางหนาม เปลือยทุกอย่างและมีถุงพลาสติกครอบกรองอากาศแค่นั้น... รถคันนี้ไม่มีสีเพราะมันคือสนิมที่วิ่งได้
ผมแอบเอามันไปขี่บนภูเขาหลังบ้าน แต่งตัวรัดกุม รองเท้าบูทลุยสวนสูงถึงเข่า กางเกงยีนส์ตัวเก่งสีซีดและเสื้อแจ็คเก็ตสีเขียวสะท้อนแสงที่ได้มาจากการประกวดออกแบบมอเตอร์ไซค์ในหนังสือเล่มหนึ่ง มันเป็นเสื้อของ Kawazaki ที่มาจากญี่ปุ่นพร้อมด้วยหมวกกันน็อคเน่าๆ 1 ใบ
วันนั้นผมขี่ขึ้นไป ณ จุดที่อันตรายที่สุด ถนนดินแดงที่ยังไม่ระบุชื่อ สูงชัน เม็ดฝนที่หนาหนัก ห่าแล้วห่าเล่า ผมไม่ได้ต้องการพิชิตอะไรเลย ผมไม่เคยยกล้อโชว์หญิง ไม่เคยทำอะไรที่เสี่ยงตายแบบโง่ๆ ...แต่ในครั้งนี้คือการทำความรู้จัก เป็นการทักทายของผมระหว่างสองล้อและสายฝน!
วันนั้นผมได้บาดแผลฉกรรจ์กลับมา ไม่มีใครในบ้านรู้มีแต่ผมกับรถคันนั้น และมีสายตาบางคู่ที่จ้องมาจากธรรมชาติแดนไกล ณ ที่นั้นมันไม่ต่างจากป่าดงดิบอันตราย ผมขี่ย้อนขึ้นไปอย่างบ้าคลั่งแต่มีความสุข ผมยืนอยู่ตรงยอดเนินเขาลูกนั้น เนินเขาแห่งนี้เมื่อปี 2521 คือสมรภูมิที่พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยได้ต่อสู้กับทหาร บนนี้ยังมีบังเกอร์หลบกระสุนอยู่เลย
ความรู้สึกของผมในตอนนั้นยังคงชัดเจน ผมทรุดเข่าลงบนดินที่เปียกแฉะ ก้มลงและกระซิบกับสายฝนและขุนเขาว่า “ผมขออย่างเดียว...อย่าให้ผมเป็นอะไร ปลอดภัยเสมอเวลาผมขี่รถ แล้วผมสัญญาว่าจะขี่มันจนตายกันไปข้างหนึ่ง...”
“เมื่อกลิ่นหอมของลมหนาวพัดผ่าน”
เสียงดังลั่นของกิ่งไม้ข้างทาง กวาง 3 ตัวเพิ่งหลบเข้าไปในดงไม้ ตอนนี้เราอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่แล้ว ถนนยังมีกรุ่นไอของแดดยามเช้าผสมกับเม็ดฝนบางๆ ผมยืนอยู่ที่ขอบของสะพานเล็กๆ ก่อนถึงโค้งขึ้นเขา หญ้ามอสสีเขียวสดเกาะอยู่ตามผนังราวกันตกของสะพาน มันช่างโรแมนติกมากมายครับ ใบไม้สีส้มและสีแดงเข้มร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้สูงใหญ่ เราเดินทางเข้ามาจากฝั่งของปราจีนบุรี เบื้องล่างคือธารน้ำใสที่ตอนนี้มีเศษดินแดงปะปนอยู่บ้างจากฝนที่ตกหนักมาตั้งแต่เมื่อคืน อากาศตอนนี้หนาวพอดีๆ ทำให้นึกขึ้นได้ว่าเดือนพฤศจิกายนนี้เรามีนัดกัน
ผมตั้งใจจะเดินทางไปบันทึกเรื่องราวของคอน-เสิร์ตที่จะเกิดขึ้นที่ The Bloom Resort ผมนัด
กับเพื่อนๆ ว่าวันนั้นเราจะร่วมขี่รถไปด้วยกัน ด้วยความที่เป็นคนชอบหลงวันนี้เลยมาสำรวจหาเส้นทางใหม่ๆ ที่เรายังไม่เคยผ่าน ผมอยากให้มีหลายๆ มุมในการเดินทาง กาแฟดีๆ กับบรรยากาศคอนเสิร์ตชิลๆ กำลังรอให้เราเดินทางไปหาธรรมชาติและฟังเพลงที่ไพเราะกัน!
“เมื่อตำนานยังคงมีลมหายใจ...”
ในวันที่ไร้แสงแดด Triumph Bonneville 900 ก็ไม่ต่างจากม้าสีมืด ด้วยสีดำขลับที่ตอนนี้เลอะเกรอะกรังไปด้วยเศษดินเศษโคลนทั่วทั้งคันรถ แต่หาได้ลดความงามของมันให้ด้อยลงไม่ ผมกลับชอบร่องรอยแบบนี้ มันไม่ต่างอะไรกับม่านของเวลาที่คอยห่อหุ้มหัวใจของเราไม่ให้แก่ชราไปตามการโคจรของโลก ภาพของ McQueen ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว The Great- Escape ยังคงเป็นต้นแบบให้ผมเดินตาม
วันนี้ผมมีเป้าหมายที่จะเดินทางต่อไปยัง The Bloom Resort ที่รอคอย...
เราอยู่บนถนนสายหนึ่งในเขาใหญ่ จริงๆ แล้วถ้าเราเข้ามาทางถนนมิตรภาพตรง Daily Home คงใช้เวลาไม่เกิน 10 นาทีก็ถึงที่หมาย แต่ผมเชื่อว่าวันนั้นใครที่มาชมคอนเสิร์ตคงไม่ชอบอะไรที่เป็นสูตรสำเร็จง่ายๆ หลายคนต่างก็มีมุมของการผจญภัยและค้นหาสิ่งใหม่ๆ ที่ช่วยเปิดหู
เปิดตาเราไม่เหมือนกัน เราอาจต้องฉีกแผนที่ทิ้ง ปิด GPS หายใจลึกๆ แล้วออกเดินทางตามความรู้สึกเพื่อค้นหาตัวตนและแรงบันดาลใจใหม่ๆ
ไม่แน่คุณอาจได้เจอผมบนเส้นทางสายใดสายหนึ่งที่พาเราไปยังจุดหมายเดียวกัน...
