สามัญสำนึกมีไหม

โดย สธน เปลี่ยนจันทรสิริตระกูล

ทางม้าลายนี่นี้ กูครอง

มึงอย่าคิดจับจอง ขอห้าม

สหัสเนตรส่องกล้องมอง แคร์ไม่

กูใคร่เตือนคนข้าม ช่วยอ้อมไปไกลไกล

เป็นโคลงสี่สุภาพ...แต่อาจจะใช้คำไม่สุภาพบ้าง ต้องขออภัยท่านผู้อ่าน

จริงๆ แล้ว มึง กู สมัยหนึ่งก็ใช้เป็นคำเรียกกันปกติ แต่มาสมัยนี้กลายเป็นคำไม่สุภาพ คงพูดได้กับคนที่สนิทกันจริงๆ หรือถ้าจะพูดก็ต้องดู "กาละ" (เวลา) "เทศะ" (สถานที่) และ "บุคคล" เป็นสำคัญ ไม่อย่างนั้น คำพูดที่ว่าอาจเรียกแขกมารุมสกรัมใครจะไปรู้ ยิ่งยุคนี้โลกโซเชียลไวมากเดี๋ยวมีถล่มให้เห็น

ก่อนอื่นขอออกตัวว่า ผมไม่ค่อยสันทัดในเรื่องบทเรื่องกลอน แต่เห็นภาพนี้แล้วกลับรู้สึกว่า ถ้าสื่อสารด้วยบทกลอนแบบบ้านๆ ดูจะเข้าท่าเข้าทีกว่า คิดว่ามันเข้าถึงความรู้สึกของคนจริงๆ ที่ได้เห็นภาพนี้

ภาพดังกล่าวผมถ่ายเมื่อปี 2559 สถานที่เป็นบริเวณสี่แยกทางด่วนสาธุประดิษฐ์ตัดกับถนนรัชดาภิเษก มีป้อมตำรวจ สน.บางโพงพาง อยู่ใต้สะพานทางด่วนสาธุประดิษฐ์ จุดที่ถ่าย เป็นทางม้าลาย ตรงหัวมุมโรงเรียนพระแม่มารีสาธุประดิษฐ์

เหตุผลที่ถ่าย เพราะเห็นภาพแบบนี้ทุกวัน เห็นจนเอือมระอา ไม่อาจจะอดทนกับพฤติกรรมของคนบางคนจึงต้องเก็บภาพไว้...ไม่ได้จะเอามาเก็บเป็นที่ระลึกอะไรหรอก แต่อยากกระตุ้นเตือนคนไทยมากกว่าให้เคารพกฎจราจรและสิทธิของคนอื่น และต้องการกระตุ้นไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจให้ใส่ใจกรณีนี้มากๆ รู้สึกว่าจะหย่อนยาน และไม่ค่อยสร้างความตระหนักรู้ในวินัยจราจรให้กับประชาชนและผู้ใช้รถใช้ถนนเท่าไร

คิดดู...ละแวกสาธุประดิษฐ์ มีโรงเรียนเยอะมาก แล้วเด็กนักเรียน คนไปทำงาน หรือประชาชนที่สัญจรไปมา เวลาข้ามทางม้าลายต้องเดินอ้อมคนพวกนี้ที่จอดรถบนทางม้าลายทั้งที่มันเป็นทางเดินของคนโดยเฉพาะ รถทั้งหลายไม่มีสิทธิมาจอดบนนี้

แล้วดูคนพวกนี้ทำ มันยุติธรรมสำหรับคนเดินข้ามถนนแล้วหรือไม่ ท่านผู้อ่านเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกยังไงบ้าง...ขัดตาหรือเฉยๆ หรืออยากจะลงไปเสวนากับคนพวกนี้สักครั้ง

นี่มัน "จอมล้ำ" ชัดๆ แล้วตำรวจไม่คิดจะจัดการอะไรเลยหรือ ก็จัดระบบระเบียบไปสิท่าน ปล่อยปละละเลยไว้อย่างนี้คนมันก็ทำอีก เอ่อ...แต่จะว่าตำรวจไม่ทำเลยก็ไม่ถูกเพราะบางวันนึกจะเคร่งก็เคร่ง บางวันนึกจะปล่อยก็ปล่อย ดูแล้วไม่มีความเสมอต้นเสมอปลายเอาเสียเลย...คนมันก็เลยได้ใจ

ภาพที่เห็น...มันคือความไม่เรียบร้อย มันคือความไม่สวยงามบน ท้องถนน มันคือการไม่เคารพกฎจราจร มันคือการไม่เคารพสิทธิของคนอื่น และมันคือการเห็นแก่ตัวของคน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสามัญสำนึกพื้นฐาน คือ การรู้จักผิดชอบชั่วดีควรไม่ควรของคนเรามีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

บางคนถึงขั้น "ขาด" เชียวแหละท่านเอ๋ย