เถียงนาที่คงเดิม

โดย...กันติพิชญ์ ใจบุญ

กลางงานมงคลสมรสแบบเรียบง่ายที่ต่างอำเภอ เพื่อนผมคนหนึ่งกำลังเข้าสู่ประตูวิวาห์

ถึงวัยอันเหมาะสม บวชทดแทนบุญคุณบุพการี ก็ถึงเวลาที่จะมีเมีย ได้สร้างครอบครัว

ผมขับรถจากเมืองหลวงมุ่งสู่ภาคอีสาน ระยะทางกว่า 600 กิโลเมตร เพื่อไปงานแต่งของเพื่อน ระหว่างทางขบคิดถึงเรื่องวัยเด็กที่เรียนมาด้วยกัน โตมาด้วยกัน

บุหรี่มวนแรก เหล้าแก้วแรกในชีวิต ภาพที่มันคอยปกป้องผมจากขาใหญ่ในโรงเรียน และหลายกิจกรรมร่วมระหว่างมันตามประสาเด็กชายที่อยากเล่นอยากลอง ภาพในอดีตหวนกลับเข้ามาถึงผมอย่างเลี่ยงไม่ได้

“จริงหรือวะ มึงจะแต่งงาน” ผมคิดในใจขณะที่มันแจ้งข่าวดีว่าจะแต่งงานหลังจากที่ไม่ได้พูดคุยกันมาหลายปี จำได้แต่ว่ากล่าวอวยพรผ่านโทรศัพท์ล่วงหน้า และให้คำสัญญาว่าจะไปร่วมงาน

งานแต่งงานยามเช้าที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนนับพัน เดินขวักไขว่ภายในงานแต่งงาน พ่อแม่ของเจ้าบ่าวที่เป็นเพื่อนผม และเจ้าสาวของมันต่างมีหน้ามีตาในสังคมต่างจังหวัด คนรักมากมายแห่แหนมาร่วมงานครั้งนี้

ผมเดินผ่านเข้าไปในงานและมองเห็นเพื่อนที่เป็นเจ้าบ่าวอยู่ในงานพิธีบายศรีสู่ขวัญ เราพยักหน้าให้กันเมื่อต่างฝ่ายรู้ว่ามาถึงแล้ว และเห็นว่ามาร่วมงานแล้ว

ผมพบเจอเพื่อนอีกหลายคนในงานนั้น แต่ด้วยภาระบีบรัดนั่งดื่มได้ไม่กี่แก้วก็ต้องปลีกตัวกลับพร้อมสภาพเมามายตั้งแต่ยังไม่เที่ยงวัน เดือดร้อนภรรยาต้องขับรถพากลับกรุงเทพฯ ในทันที

แต่นอกจากพยักหน้ากับเพื่อนแล้ว ผมยังไม่ได้เอ่ยคำอวยพรกับมันเลย ทั้งๆ ที่ยินดีกับมันมากมาย

อาจเพราะคำพูดสุดท้ายระหว่างกันก่อนมันแจ้งข่าวดีมันออกมาไม่สวย มันทำร้ายน้ำใจเพื่อนด้วยกัน

ความหยิ่งยโสของผมจึงมีอำนาจเหนือกว่าคำยินดีที่จะบอกออกไป 

คล้อยหลังหนึ่งปี ผมกลับมายังถิ่นอีสานแห่งนี้และเจอเพื่อนคนนี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันพาเมียที่ท้องลูกคนแรกของมันมาหาถึงบ้าน ผมแปลกใจพอสมควรหลังพูดคุยทักทายกัน และเอ่ยปากถามถึงวันงานแต่งด้วยคำถามเรียบง่ายว่า “ทำไมมึงกลับก่อน”

ผมตอบคำถามนี้จากใจจริงไม่ได้ และนิ่งเงียบ ก่อนมันจะตัดบทด้วยคำชวนไปกินลาบกินเหล้ากัน

ใช่หรือไม่ว่า คนที่ยึดติดกับปัญหาแล้วไม่ข้ามพ้น ก็ยังคงอยู่กับความอึดอัดที่ตีโจทย์ของปัญหาไม่แตก ขณะที่อีกคนก้าวข้ามได้แม้จะไม่สนใจคำตอบของปัญหา เพราะมันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่สำคัญ แต่ดังนั้น การมองปัญหาระหว่างสองคนย่อมเป็นเรื่องที่แตกต่างกันแล้วในแง่ของผลลัพธ์

ขณะที่ผมติดกับดักปัญหาระหว่างเพื่อนมานับปี แต่เพื่อนอีกคนได้ก้าวผ่านและพร้อมจะมองอดีตที่สนุกสนานระหว่างกันมากกว่าปมติดขัดความสัมพันธ์ในเสี้ยวเดียวของชีวิต

ลมร้อนโกรกพัดเข้ามาหาเราที่เถียงนาในยามบ่ายแก่ๆ ของวันเสาร์ อาหารจากท้องทุ่งนาที่หาได้ถูกจัดการเป็นกับแกล้มอย่างเต็มที่ เสียงพิณในวงเหล้าสร้างความคึกคักไม่น้อย

บ่ายที่ราบเรียบกับกลิ่นดินกลิ่นทุ่งนาเตะจมูกคนที่ห่างบ้านเกิดอย่างผม และมันทำให้หยุดชะงักและพยายามสูดดมกลิ่นนั้นอย่างเต็มที่

และน่าแปลกที่ตลอดทั้งวันผมไม่ได้คิดถึงเรื่องที่เคยทะเลาะกันกับเพื่อนคนนี้ หรือนัยหนึ่งคือพยายามลืมไม่อยากนึกถึงเรื่องวันวาน และต้องการเก็บเกี่ยวความสนุกสนานกับมันผ่านแก้วเหล้าอย่างเต็มที่

นี่ล่ะมั้งที่เรียกว่า การกลืนในสิ่งที่ไม่ต้องการ

จากบ่ายถึงดึกดื่น จากเถียงนาย้ายสู่หลังครัว ความสนุกสนานยังเดินหน้าต่อเนื่องคล้ายกับว่าเรายังร่ำเรียนกันอยู่ในเมื่อวันวาน หากแต่ความจริงเวลาที่ผ่านไปแล้วราว 16 ปี แต่ระยะห่างกลับไม่ได้สร้างความแตกต่างให้กับความรู้สึก