การจัดการศึกษา...สู่การบูชาคุณ ครบ ๑๐๐ วัน!!

โดย...พระอาจารย์อารยะวังโส

เจริญพรสาธุชนผู้มีศรัทธามั่นคงในพระพุทธศาสนา... ได้รับข่าวสารเป็นมงคลเมื่อเดินทางกลับมาจากอินเดีย ด้วยทรงมีพระกรุณาให้คณะศิษย์ศรัทธาในพระอาจารย์อารยะวังโส ร่วมเป็นเจ้าภาพบำเพ็ญกุศลถวายแด่พระบรมศพพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ในวันที่ ๑๔ ก.พ. ๒๕๖๐ โดยมี ม.ล.สราลี กิติยากร ประธานคณะศิษย์ศรัทธาฯ นำตัวแทนรวม ๕๐ คน ร่วมเป็นเจ้าภาพ ณ พระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท พระบรมมหาราชวัง กรุงเทพฯ และในวันที่ ๒๘ ม.ค. ๒๕๖๐ ซึ่งตรงกับวันตรุษจีน กองกำลังผาเมือง กองทัพภาคที่ ๓ ร่วมกับคณะศิษย์ศรัทธาพระอาจารย์อารยะวังโส เจ้าอาวาสวัดป่าพุทธพจน์หริภุญไชย จ.ลำพูน เป็นเจ้าภาพบำเพ็ญกุศลถวายแด่พระบรมศพฯ ซึ่งนำมาสู่ความปีติอย่างยิ่ง... อย่างเป็นที่สุด ที่จะได้แสดงความกตัญญูกตเวทิตา...

ความอาลัย ความเสียใจ... เป็นปกติของปุถุชน ต่อการสูญเสียสิ่งที่รัก บุคคลที่เทิดทูนเคารพรักยิ่ง... พระพุทธศาสนามิได้มองเป็นเรื่องผิดปกติ แต่ได้สั่งสอนให้ชาวพุทธเข้าใจในสิ่งนี้... ในสภาวธรรมนี้ เพื่อศึกษาเรียนรู้และสอบสวนว่า สิ่งนั้นๆ มีประโยชน์และควรหรือไม่... และอะไรเป็นเหตุให้สิ่งนั้นๆ เกิดขึ้น...

การพิจารณาให้เข้าใจรู้แจ้งในสิ่งนั้น จนเข้าถึงสัจธรรมแห่งสภาวธรรมหรือสิ่งนั้นๆ... จึงเป็นกระบวนการศึกษาหรือเรียนรู้เพื่อชีวิตที่แท้จริง

เมื่อวันครูที่ ๑๖ ม.ค. ๒๕๖๐ ที่ผ่านมา อาตมาได้รับนิมนต์ไปบรรยายธรรมเนื่องในวันครู ณ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รังสิต ในหัวข้อเรื่อง “การจัดการศึกษาเพื่อชีวิต...ความรู้หรือปัญญา !?” ที่จัดขึ้นโดยฝ่ายวิชาการ มีสาธุชนเข้ารับฟังกันเต็มห้องประชุม โดยมีสาระธรรมบรรยายในบางตอนว่า

“...การจัดการศึกษา...ที่ไม่สอดคล้องกับการพัฒนาชีวิตอย่างยั่งยืนที่มุ่งสู่จุดหมายสูงสุดของความเป็นสัตว์ประเสริฐ คือ สันติและความสุขโดยธรรม...

...นอกจากมิได้ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆ ในการดำรงและการดำเนินชีวิตแล้ว ในทางกลับกันยังก่อให้เกิดปัญหาต่อชีวิตอย่างน่ากลัว ด้วยการคืนกลับความหายนะ สู่ฐานะภาพแห่งความเป็นสัตว์มนุษย์ ที่ปรารถนาสันติภาพ ภราดรภาพ และเสรีภาพ... ด้วยกำลังคุณภาพ สมรรถภาพ และประสิทธิภาพ ของความเป็นสัตว์โลกที่มีความสามารถในการพัฒนาชีวิตได้มากกว่าสัตว์ประเภทอื่นๆ ในโลกอันไม่แน่นอนใบนี้...

เค้าลางความหายนะ... สู่ความฉิบหายในทุกกาลสมัยของโลก จึงเกิดขึ้นจากการผกผันการพัฒนาชีวิตที่กลับด้าน สู่ความล้มเหลวทางจิตวิญญาณ ด้วยการศึกษาที่มุ่งสวนกระแสธรรม... ด้วยกำลังความทะยานอยากที่เพิ่มพูน จากความต้องการอันแรงกล้า สู่อุปาทานอันเข้มข้น จนสร้างรูปลักษณ์อุปธิขึ้นในจิตใจ... ด้วยอำนาจความลุ่มหลงที่ยึดถือในโลก ว่าเป็นสิ่งที่ควรยึดถือ ด้วยสำคัญผิดในความหมาย เห็นผิดในธรรมว่า...

โลกเที่ยงแท้... โลกเป็นสุข... โลกควรยึดมั่นเป็นตัวตน โลกนี้สวยงามน่าดู น่าชม น่าแสวงหาให้ได้มา...

...นี่ คือ ผลพิษของการศึกษา เพื่อ (ทำลาย) ชีวิต ที่ปรากฏในยุคการทะยานอยากไร้พรมแดน ...การเรียนรู้ไร้ขอบเขต (ศีลธรรม)... การศึกษาที่ล้นกรอบ (จิต) จนไร้ความเพียงพอ... ไม่รู้จักคำว่า พอเหมาะ พอควร พอดี... พอสมควรในประโยชน์... คือ ไม่รู้จักคำว่า ประโยชน์และความควร อันเป็นจุดมุ่งหมายของการพัฒนาชีวิตอย่างแท้จริง... และนี่คือผลสัมฤทธิ์ของการจัดการศึกษาอันเป็นไปเพื่อการก้าวทันโลกอย่างไร้ธรรม... (ศีลธรรม จริยธรรม คุณธรรม)”

เจริญพร