อะไรคือ ปาราชิกสังฆาทิเสสของภิกษุในพุทธศาสนา!!!(ตอนจบ)

โดย...พระอาจารย์อารยะวังโส

นี่คือความสวยงามในพระพุทธศาสนาที่ทรงพระธรรมวินัยไว้ เพื่อรักษาหมู่คณะสงฆ์นั้นให้ดำรงอยู่อย่างมีความปกติสุข ให้มีความสวยงาม ไม่เป็นที่ติเตียนของหมู่ชนทั้งหลาย พระพุทธเจ้าได้พรรณนาอานิสงส์ของศีลที่รักษาไว้ดีแล้วว่า...

พระผู้เป็นครูของโลกเมื่อทรงติเตียนคนทุศีลใด ย่อมตรัสว่า เป็นคนมีความประพฤติที่พึงนึกถึงด้วยความระแวง เป็นคนมีชาติรกเรื้อ เป็นคนเปียกแฉะ เป็นคนลามก เป็นคนเน่าใน น่าตำหนิชีวิตของคนทุศีลเบาปัญญามิได้ ผู้ทรงเพศของสมณชน แต่ไม่ใช่สมณะ ผู้นำตนซึ่งถูกจำกัดแล้วถูกขุดแล้วไป สัตบุรุษผู้มีศีลทั้งหลายในโลกนี้ ย่อมหลีกเว้นชื่อว่าบุคคลผู้ทุศีลใด เหมือนชนผู้รักการประดับประดาหลีกเว้นก้อนคูถ หลีกเว้นซากศพ ฉันนั้น

ชีวิตของคนทุศีลนั้นจะมีประโยชน์อะไรกัน คนทุศีลชื่อว่าไม่พ้นจากภัยร้ายทั้งปวง และผลร้ายจากสุขในอธิคมคือบรรลุธรรมทั้งหลายทั้งปวง ตีความว่ามีประตูแห่งสวรรค์อันปิดสนิทแล้ว ย่างเข้าสู่ทางอบาย

ส่วนผู้มีศีลย่อมเป็นเหมือนภาชนะรองรับเครื่องสักการะบูชา

ผู้มีศีลนั้นย่อมเป็นผู้ไม่หยั่งลงสู่ภัย มีการติเตียนตนเองได้ เหมือนพระอาทิตย์ย่อมไม่หยั่งลงสู่ความมืด ภิกษุผู้สวยงามอยู่ในป่าแห่งการบำเพ็ญตบะด้วยสมบัติคือศีล เปรียบเหมือนพระจันทร์สวยงามในท้องฟ้า ด้วยสมบัติคือรัศมี ฉันนั้น

ผู้มีศีลย่อมเป็นที่รัก ย่อมเป็นที่เคารพ ย่อมถึงพร้อมด้วยสมบัติทั้งปวง

อาสวะทั้งหลายที่มีในปัจจุบันย่อมเบียดเบียนท่านผู้มีศีลไม่ได้

ผู้มีศีลย่อมขุดมูลแห่งทุกข์ทั้งหลายอันมีในภพหน้าเสียได้

สมบัติในมนุษย์ทั้งหลายอันใดก็ดี สมบัติในเทวดาทั้งหลายอันใดก็ดี เมื่อท่านผู้มีศีลอันถึงพร้อมปรารถนาแล้ว สมบัติเหล่านั้นย่อมไม่ใช่สิ่งที่ท่านจะได้โดยยากเลย...

ขอเจริญพร