เมืองที่ไม่มีใครแล

เรื่อง ณ กาฬ เลาหะวิไลย

ช่วงตั้งแต่ไตรมาส 4 ของปีก่อน การท่องเที่ยวของไทยดูเหมือนจะชะลอตัวลงอย่างเห็นได้ชัด

หลักๆ มาจากนักท่องเที่ยวจีนที่หดหายไป จนทำให้ส่งผลกระทบต่อเนื่องตามมามากมาย

เพราะการท่องเที่ยวเป็นภาคธุรกิจที่นำเงินตราเข้าประเทศจำนวนมหาศาล และใช้ทรัพยากรภายในประเทศเป็นหลัก อันได้แก่ ศิลปะ วัฒนธรรม สถานที่ท่องเที่ยว อาหาร ฯลฯ

และสิ่งที่น่าสนใจก็คือ เม็ดเงินที่ได้จากการท่องเที่ยว กระจายไปในภูมิภาคไหน จังหวัดใดบ้าง

หลักๆ ไม่พ้นกรุงเทพฯ ที่เป็นศูนย์กลางการเดินทาง ทั้งนักท่องเที่ยวชาวไทยและนักท่องเที่ยวต่างชาติ

ข้อมูลจากกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ระบุว่า จำนวนนักท่องเที่ยวที่เดินทางเข้ามาในกรุงเทพฯ จะอยู่ประมาณ 4 ล้านคนเศษๆ จนไปถึง 6 ล้านคน/เดือน แล้วแต่ช่วงเวลา

แต่ส่วนใหญ่นักเดินทางเป็นคนไทยราวๆ 70-75% ที่เหลือเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติ

ถัดมามีอีก 3 จังหวัดที่มีการเดินทางท่องเที่ยวเกินเดือนละ 1 ล้านคน

ภาคเหนือ ไม่พ้นเชียงใหม่ จำนวนนักท่องเที่ยวเฉลี่ยราว 1 ล้านคนเศษๆ โดยเป็นคนไทย 70% ต่างชาติราวๆ 30%

ภาคตะวันออก ได้แก่ ชลบุรี มีพัทยาเป็นจุดศูนย์กลาง นักท่องเที่ยวเดือนละ 1 ล้านคนเศษ เป็นต่างชาติกับคนไทยใกล้เคียงกัน

ภาคใต้ อันดับแรกคือภูเก็ต ด้วยระดับ 1 ล้านคนต้นๆ แต่เป็น
ต่างชาติ 70% คนไทย 30%

ก่อนที่นักท่องเที่ยวจีนจะชะลอตัวลง ภูเก็ตเคยมียอดนักท่องเที่ยวใกล้ 2 ล้านคน

คราวนี้ลองมาดูจังหวัดที่มีนักท่องเที่ยวไปเยือนน้อยสุดบ้าง

ไม่ต้องเดาก็คงรู้ว่า เป็นปัตตานี ราวๆ 2-3 หมื่นคน ส่วนใหญ่เป็นคนไทย ต่างชาติหลักร้อยเท่านั้น เป็นจังหวัดที่มีคนเดินทางไปเยือนน้อยสุดของประเทศและของภาคใต้

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือในภาคอีสาน มีจังหวัดที่มีผู้เดินทางไปเที่ยวเที่ยว ใกล้เคียงหรือมากกว่าปัตตานีไม่มากนัก อยู่หลายแห่ง

นั่นคือที่หนองบัวลำภู อำนาจเจริญ ยโสธร บึงกาฬ มีการเดินทางเดือนละ 3-4 หมื่นคน เป็นคนไทยทั้งนั้น ต่างชาติแค่หลักร้อย

ส่วนภาคกลาง น้อยสุดอยู่ที่ สิงห์บุรี 3 หมื่นคนเศษ ส่วนใหญ่เป็นคนไทย ต่างชาติแค่หลักร้อยต้นๆ

ภาคเหนือ อุทัยธานี นักท่องเที่ยวน้อยสุด 4-5 หมื่นคน เป็นคนไทยเกือบหมด ต่างชาติหลักร้อยเช่นกัน

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยเคยจัดโครงการรณรงค์ Unseen Thailand แต่จังหวัด ที่มีนักท่องเที่ยวไม่มากนัก น่าจะเป็น Unseen หรือจังหวดที่ไม่มีใครมองเห็น

แน่นอน บางแห่งมีปัญหาความปลอดภัย บางแห่งอยู่ไกล บางแห่งเป็นแค่ทางผ่าน ทั้งๆ ที่มีสถานที่น่าท่องเที่ยวอยู่ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครรู้เท่าใดนัก

แต่ทั้งหมดยิ่งแสดงให้เห็นถึงการกระจุกตัวของโอกาส

เมืองเล็กๆ ไม่ เมืองใหญ่ๆ กินไปเกือบหมด