พระราชวัง กษัตริย์องค์สุดท้าย มัณฑะเลย์

โดย...กริช อึ๊งวิฑูรสถิตย์

ถ้าพูดถึงมัณฑะเลย์ ทุกคนจะนึกถึงเมืองมัณฑะเลย์ ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของพระราชวังของพระเจ้าธีบอ กษัตริย์องค์สุดท้ายของชาวเมียนมา ซึ่งระบบการปกครองแบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ เต็มรูปแบบในประเทศเมียนมา หรือประเทศพม่าเดิมนั้นได้ล่มสลายภายในช่วงอายุของรุ่นพ่อรุ่นแม่ของพวกเราชาวสูงวัยกันมานี่เอง

เรียกว่า เป็นประวัติศาสตร์ที่ไม่ไกลเกินตัวพวกเรานัก ผมจึงขออนุญาตไม่เล่านะครับ รวมถึงเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ที่มัณฑะเลย์ เพราะเราหาอ่านได้ทั่วไปในหนังสือเยอะมากแล้ว มีคนเขียนออกมาให้อ่านกันเกลื่อนกลาด เอาเป็นว่าผมจะขอเล่าส่วนที่นักท่องเที่ยวไม่ทราบ หรือส่วนที่ไกด์ทัวร์ไม่ได้พาไปดูก็แล้วกันนะครับ

มัณฑะเลย์ จริงๆ แล้วไม่ใช่เป็นแค่ชื่อเมือง แต่เป็นอีกหนึ่งดิวิชั่น ซึ่งมีศักดิ์ศรีเท่ากับสเตท หรือรัฐๆ หนึ่งใน 7 รัฐ 7 สเตท ครับ ดังนั้นพื้นที่ของดิวิชั่นมัณฑะเลย์จึงกว้างมาก ครอบคลุมยาวลงมาด้านใต้ติดกับรัฐพะโค หรือ ดิวิชั่นปะโกเลยครับ ส่วนเมืองอยู่ค่อนไปทางเหนือสุดของดิวิชั่น ติดกับรัฐสะกาย และบางส่วนของรัฐฉาน ทางด้านตะวันออกของดิวิชั่นมัณฑะเลย์ก็จะติดกับรัฐฉานและบางส่วนของรัฐกะย่าด้วยครับ

จะเห็นว่าดิวิชั่นมัณฑะเลย์ยาวมาก อีกทั้งยังเป็นจุดกลางของประเทศเมียนมาด้วย จึงเป็นชัยภูมิที่เด่นมากๆ ไม่แพ้พะโคเลยครับ จึงไม่น่าแปลกใจที่ในอดีตกษัตริย์พม่าได้เลือกเอาเมืองมัณฑะเลย์เป็นที่ตั้งราชธานี

นอกจากเมืองมัณฑะเลย์แล้ว เมืองสำคัญๆ ของดิวิชั่นนี้ยังมีอีกมากมายครับ เช่น เมืองพุกาม หรือปะกัน นครเนย์ปิดอว์ อันเป็นที่ตั้งของเมืองหลวงปัจจุบัน ก็อยู่ในดิวิชั่นหรือรัฐนี้ครับ ยังมีเมืองมิทติล่า เมืองนี้เป็นเมืองฐานทัพอากาศและเมืองการศึกษาด้วย ส่วนในเมืองอื่นๆ ก็มีเยอะครับที่สำคัญๆ เขียนคงไม่หมด รับปากว่าจะเขียนมาเล่าเป็นที่ที่ไปนะครับ ฉบับนี้ผมขอเล่าที่มัณฑะเลย์ก่อนนะครับ

เมืองมัณฑะเลย์ นอกจากจะเป็นแหล่งผลิตปะโซ่หรือลองจี (โสร่งผู้ชาย) ที่ใหญ่ที่สุดของเมียนมาแล้ว ยังเป็นแหล่งผลิตตะแหม่ง หรือลองจีของผู้หญิงที่ใหญ่ที่สุด ประณีตที่สุดของเมียนมาด้วย เคยเล่าให้ฟังมาแล้วนะครับ เรื่องรุนตะย่าตะแหม่ง หรือผ้าโสร่งร้อยกระสวยที่ต้องใช้คนถึงสี่คนในการทอด้วยกระสวยร้อยอัน ที่มัณฑะเลย์ยังหลงเหลือช่างฝีมือดีในการทอผ้าสืบทอดกันมาอยู่ครับ

ดังนั้น ถ้าได้มาเยือนอย่าลืมบอกคนพามาให้พาไปดูการทอผ้าแบบโบราณด้วยนะครับ ส่วนใครจะมีกำลังซื้อไว้ใส่หรือเก็บก็น่าเก็บนะครับ เพียงแต่ราคาจะสูงมาก ผืนหนึ่งถูกๆ ก็ต้องเจ็ดแปดหมื่นบาท แพงหน่อยก็หลักแสนบาทละครับ

อีกที่หนึ่ง คือที่นี่จะเป็นแหล่งแปรรูปหยกที่ใหญ่ที่สุดของประเทศครับ ถามว่าทำไมไม่ใช่ย่างกุ้งล่ะ ต้องบอกว่าการขนส่งหินหยกหนักเป็นตันๆ เพื่อผลิตออกมาแค่หลักกิโลกรัม มันไม่คุ้มกับค่าขนส่งครับ เมืองมัณฑะเลย์ได้เปรียบเมืองอื่นๆ เพราะมีความเจริญมากกว่า ไฟฟ้าดีกว่า การตั้งโรงงานจึงจำเป็นที่จะต้องเลือกที่นี่แหละครับ

ตรงตามหลักเศรษฐศาสตร์เลยครับ