แข่งขันอย่างไร

โดย...ณ กาฬ เลาหะวิไลย

บ้านเมืองเรามีสารพัดปัญหาต้องการปฏิรูป ทั้งการเมือง เศรษฐกิจ โดยในแง่เศรษฐกิจที่พูดกันอย่างมาก ก็คือ การเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศ

คำถาม ก็คือ เราจะเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันด้านใดบ้าง จะสร้างระบบรถไฟฟ้า หรือยกระดับเทคโนโลยีอีกเท่าใด ต้องใช้จ่ายเงินขนาดไหนถึงจะพอ

และทำไมเราถึงไม่คิดจะเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันด้านสินค้าเกษตร โดยเฉพาะการวางโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ ก็คือ ระบบบริหารจัดการน้ำ

สิ่งที่น่ากังวลในแง่การเพิ่มขีดความสามารถการแข่งขัน ก็คือ การติดกับดักทางความคิด โดยไปยึดเอาแนวทางของฝรั่ง 2 สำนักใหญ่ ได้แก่ ไอเอ็มดี (IMD - Institute for Management Development) กับ เวทีเศรษฐกิจโลก (World Economic Forum : WEF) ซึ่งทั้งคู่เป็นองค์กรเอกชน ตั้งอยู่ที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ มาเป็นสรณะ

ทั้งสององค์กรมีหลักการสำรวจไปในทางเดียวกัน โดยยึดหลักประสิทธิภาพการผลิต ตลาดเสรี เพื่อเอื้ออำนวยต่อธุรกิจ ไม่ใช่มองพื้นฐานความแตกต่างของแต่ละประเทศ

การสำรวจที่เกิดขึ้นจึงเหมือนกับตัดรองเท้าคู่เดียว แต่จะให้คนทั้งโลกยัดเท้าใส่ให้พอดีนั่นแหละ

รูปแบบเช่นนี้ จึงไม่เหมาะสมกับสภาพภูมิสังคมของไทย ที่เราเป็นประเทศเกษตรกรรม สินค้าเกษตรคือพื้นฐานการผลิต เป็นจุดเริ่มต้นของเศรษฐกิจและวิถีทางสังคม

ไม่มีรถไฟฟ้า ไม่มีระบบ 4จี แต่ถ้ามีระบบการจัดการน้ำที่ดี เกษตรกรก็อยู่ได้ เศรษฐกิจก็อยู่ได้ บ้านเมืองก็อยู่รอด

ระบบบริหารจัดการน้ำยังเป็นพื้นฐานการยกระดับคุณภาพการผลิตสินค้าเกษตร ที่นำเข้าสู่กระบวนการแปรรูปเพื่อเพิ่มมูลค่า เป็นจุดแข็งที่สุดในการแข่งขันยังตลาดโลก

เราจึงต้องหันมาคิดกันให้ดี ถ้าจะเป็นครัวโลก จะเป็นประเทศอันดับต้นๆ ของโลกด้านเกษตรอุตสาหกรรม ก็จำเป็นต้องมีระบบบริหารจัดการน้ำที่มีประสิทธิภาพเป็นพื้นฐาน โดยสร้างแนวทางของตัวเองเพิ่มเติมขึ้นมา อย่าติดกับดักความคิดที่นำเข้าจากชาติตะวันตกเพียงอย่างเดียว

พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี อย่าเสียใจเมื่อเห็นชาวนาปลูกข้าวไม่ได้เพราะขาดน้ำ แต่จงร้องไห้เถิดถ้ามีโอกาสแล้วไม่ได้ทำมากกว่า

ตรองให้ดีเถอะจะวางรากฐานอะไรให้บ้านเมืองบ้าง