มันเป็นเช่นนั้นเอง

โดย...ณ กาฬ เลาหะวิไลย

ใครบ้านน้ำไม่ท่วม ไม่รู้หรอกว่าคนที่บ้านน้ำท่วมรู้สึกอย่างไรและใครที่ไม่โดนน้ำเน่าล้อมรอบก็ไม่รู้หรอก มันย่ำแย่เพียงไหน

ผมเอง บ้านอยู่ในเขตสายไหมโดนน้ำเน่าท่วมไปเรียบร้อย

ตั้งแต่เดือนก่อนที่ ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี ประกาศว่า เอาอยู่ ผมก็รีบเก็บข้าวของหนีออกจากบ้านไปตั้งหลักก่อนที่น้ำจะมาถึง เพราะเชื่อตัวเองมากกว่าเชื่อคนที่เป็นนายกฯ

สุดท้าย น้ำก็ท่วมบ้านจริงๆ

เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมเพิ่งมีโอกาสกลับไปดูสังขารบ้านของตัวเอง หลังจากน้ำท่วมไปแล้วนับเดือน

เห็นแล้วต้องบอกว่า อึ้งเหมือนมีอะไรมาจุกคอ

มนุษย์เงินเดือน มนุษย์เงินผ่อนคงเข้าใจ กว่าจะดาวน์ กว่าจะเป็นเจ้าของบ้านสักหลัง มันแสนจะเหน็ดเหนื่อย

แล้วจู่ๆ บ้านก็แปรสภาพกลายเป็นบ้านกลางน้ำเน่า ปาร์เกต์ไม้กลายเป็นปลามีชีวิตลอยไปทั่วพื้นห้อง

ขณะนี้ แม้ว่าน้ำจะโบกมือลาไปจากตัวบ้าน ทว่ารอบๆ บ้านก็ยังถูกน้ำล้อมรอบ ไม่ยอมไปไหนเสียอีก

น้ำพวกนี้เน่า เหม็น แค่เพียงไปเก็บของจากพื้น มีคราบน้ำที่ยังไม่แห้งเหลือไว้นิดเดียว แตะแค่นั้นก็คันทั้งมือ

ผมจึงเห็นใจคนบ้านน้ำท่วม หลายคนถึงขั้นหมดตัว หลายคนน้ำยังขังไม่ลด หลายคนยังอยู่ในสภาพทนเหม็น ทนเน่ามานาน และทำท่าจะต้องติดอยู่อีกนานนับเดือน

และผมจึงทนไม่ค่อยได้ กับความไม่ประสีประสาหรือท่าทางที่ไม่เอาไหนของรัฐบาล

คนใส่เบอร์เบอรีไปเดินผ่านน้ำ ฝ่าเท้าบอบบางเกินกว่าจะเข้าใจความทุกข์ของการเดินลุยน้ำเน่า และไม่รู้หรอกว่าการทนอยู่กับน้ำครำเน่าเหม็น ทรมานขนาดไหน

และเมื่อไม่เข้าใจ ก็อย่าหวังว่าจะแก้ไขปัญหาอะไรได้

เมื่อเกิดเหตุ อาทิ ประท้วง ปิดถนน ปิดโทลล์เวย์ พังคันกั้นน้ำ ฯลฯ ทั้งที่เป็นสิ่งไม่ควรทำ ผมถึงเข้าใจ ทำไมชาวบ้านเป็นอย่างนั้น

ยิ่งเฉพาะเมื่อเจอกับความเพิกเฉย ไม่เข้าไปเยียวยา ไม่ช่วยเหลือ ไม่ดูแลอย่างเพียงพอ มันก็ต้องเกิดเรื่อง

เหตุ-ปัจจัยเป็นอย่างไร ก็รับผลเช่นนั้น เป็นธรรมดา