สัตว์ประหลาดหลอนโลก

โดย ปริญญา ผดุงถิ่น

ผมเพิ่งกลับมาดูสารคดีสัตว์ช่อง Animal Planet อีกครั้ง หลังจากว่างเว้นมานานหลายปี ปรากฏว่าการเริ่มใหม่หนนี้ เจอของน่าขนพองสยองเกล้าเข้าเต็มๆ

มันคือรายการที่ชื่อว่า Mountain Monsters ที่ช่วงนี้ออกอากาศถี่ยิบ (ตอนผมเขียนต้นฉบับอยู่นี่ มันก็ออกอากาศอยู่พอดีเลยละ)

แค่ดูตอนแรก ผมก็เหมือน “ของขึ้น” ความรู้สึกแบบว่า เฮ้ย คนอเมริกันมันกล้าทำรายการทีวีโกหกตอแหลได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?

Mountain Monsters เป็นเรื่องราวการสืบสวนไล่ล่าดักจับตัวเป็นๆ ของบรรดาสัตว์ประหลาดในตำนานของอเมริกา โดยเฉพาะตำนานในป่าแห่งเทือกเขาแอปปาเลเชียน แถบ West Virginia (เห็นคำนี้ ผมนึกถึงเนื้อเพลง Take Me Home Country Road โดยอัตโนมัติ แหะๆ)

อย่างตอนผมเขียนต้นฉบับนี้เลย เป็นตอนของ “วาโยจอมโหด” ซึ่งเป็นบิ๊กฟุตสายพันธุ์หนึ่งที่เกลียดเสียงนกหวีดเข้ากระดูกดำ!

คณะนักล่าสัตว์ประหลาด เป็นพราน 6 คนที่ถนัดเกมล่าสัตว์อเมริกันสไตล์ คือ วางกับดัก แกะรอย และซุ่มยิงโดยใช้เสียงล่อ แต่ละคนนำความถนัดของตัวมาผสมผสานเป็นทีมเวิร์ก โดยมาดและการแต่งกายของทุกคน ก็พรานคันทรีสายพันธุ์แท้ คนละเรื่องกับพรานแอฟริกามาดเท่

การรวมตัวมันได้ผลเหลือเชื่อ เพราะแต่ละตอนใช้เวลาแค่วันสองวันก็เจอสัตว์ประหลาดเป้าหมายแล้ว แต่การเจอทุกครั้ง ไม่เคยเห็นตัวชัด มีแต่ท่าทางของพรานแต่ละคนชี้โบ๊ชี้เบ๊ในความมืด เฮ้ย มันอยู่นั่น มันวิ่งไปทางนั้นแล้ว มันไล่พวกเรามาแล้ว ฯลฯ

อ้อ สดๆ เลย จากตอน “วาโยจอมโหด” ที่ผมเขียนไปดูไป (ด่าไป) พรานล่าสัตว์ประหลาดเกือบซวยแล้ว เพราะดันเข้าไปอยู่ตรงกลางความขัดแย้งระหว่างบิ๊กฟุต 2 กลุ่ม กลุ่มขนสีเข้มกับขนสีจาง!

รายการจะดำเนินไปโดยยึดรูปแบบคล้ายคลึงกันในแต่ละตอน เริ่มจากเรื่องเล่าในตำนานของสัตว์ประหลาดนู่นนี่ จากนั้นก็ออกหาข่าว จนไปเจอประจักษ์พยาน ซึ่งพยานทุกคนจะมีหลักฐานมาแสดงเพิ่มความหนักแน่น

แต่หลักฐานทั้งภาพถ่ายหรือคลิปจากพยาน จะเป็นแค่เศษเสี้ยวแวบๆ หรือเป็นเงาดำ หรือมีแต่เสียง โดยไม่เคยมีตัวให้เห็นชัดเจน

จากนั้นกลุ่มพรานจะเริ่มลงมือ ด้วยการสร้างกับดักในตอนกลางวัน ซึ่งบางทีก็ใช้เวลาหลายวันกว่าจะเสร็จ กับดักในแต่ละตอนหน้าตาและกลไกการทำงานไม่เคยซ้ำกัน บางอันใหญ่เท่าบ้าน

เสร็จแล้ววางเหยื่อล่อไว้ที่กับดัก ใช้เนื้อสัตว์บ้าง พืชบ้าง แล้วแต่สัตว์ประหลาดชนิดไหนชอบกินอะไร

พอตกกลางคืนก็จะออกไปเดินป่าพร้อมปืนยาวครบมือ โดยมีอุปกรณ์ไฮเทคด้วย คือกล้องจับความร้อน การนำเสนอจะคล้ายๆ รายการเรียลิตี้ มีช่างภาพตามถ่ายอยู่กลางขบวน แล้วต้องวิ่งฝ่าความมืดไล่หลังพรานด้วย ถ้าถึงบทจะต้องวิ่ง (มีทั้งวิ่งไล่และวิ่งหนีสัตว์ประหลาด)

พรานทั่วไปเวลาออกล่าสัตว์เวลากลางคืนก็จะรักษาความเงียบ แต่ไม่ใช่พรานกลุ่มนี้ พวกเขาคุยกันไม่หยุดปาก ไปจนถึงเอะอะมะเทิ่ง มีเสียงอะไรกอกแกกก็ร้องจ๊าก พร้อมวาดปืนยาวกันให้วุ่น แต่พอเห็นตัวก็ไม่ยิงหรอกนะ วิ่งไล่หรือไม่วิ่งหนีกันอยู่นั่น

ทั้งที่วางกับดักพร้อมเหยื่อล่อ แต่ไปๆ มาๆ พวกพรานกลับใช้วิธีต้อนสัตว์ประหลาดไปเข้ากับดัก สัตว์ประหลาดหลายตัวพลาดท่าติดกับ แต่ก็ใช้พละกำลังแหกกรง หรือแม้แต่ขุดดินหนีรอดไปได้ ทั้งที่พวกพรานวิ่งไล่หลังมาติดๆ ก็ยังขุดหนีทัน เก่งสมเป็นสัตว์ประหลาด

แต่...ผมจะเรียกว่า “สารคดี” ก็ฝืนความรู้สึกสุดๆ น่าจะเรียกว่า “หนังแหกตาเกรดบี” จะเหมาะสมกว่า!