จิตอาสาล่ามฤตยู

โดย ปริญญา ผดุงถิ่น

พรานประเภทลูกผู้ชายตัวจริง มีจริงในโลกอย่างน้อยก็ 2 คนละ เขาคือ จิม คอร์เบตต์ และเคนเนธ แอนเดอร์สัน

ทั้งสองมีความคล้ายคลึงกันหลายอย่าง ต่างเป็นพรานนักเขียนชาวอังกฤษเหมือนๆ กัน ล่าสัตว์ในอินเดียเหมือนกัน แถมชื่อเสียงในความเป็นพรานนั้น เป็นทางบวก ได้รับการจารึกในระดับโลกเหมือนกันอีกต่างหาก

เพราะจิมและเคนเนธมีผลงานกำจัด “เสือกินคน” “เสือดาวกินคน” รวมกันหลายสิบตัว เจ้าพวกนี้อาละวาดคร่าชีวิตคนอินเดียช่วงต้นศตวรรษที่ 20 รวมแล้วเป็นพันๆ คน

จิมกับเคนเนธอายุห่างกันประมาณพ่อกับลูก โดยจิมเป็นพรานทางตอนเหนือ ส่วนเคนเนธอยู่ตอนใต้ของอินเดีย

ผมนั้นอ่านเรื่องราวสุดระทึกการไล่ล่าเสือกินคนของทั้งสองมาตั้งแต่วัยรุ่น จากนิตยสาร “ชีวิตกลางแจ้ง”

จิม คอร์เบตต์ ดูจะเป็น “บิ๊กเนม” มากกว่า เพราะถึงขนาดชื่อของเขา ได้รับการนำไปตั้งเป็นอุทยานแห่งชาติคอร์เบตต์ อุทยานฯ แห่งแรกของอินเดีย

อย่างไรก็ตาม เมื่ออ่านเรื่องทั้งหมดเปรียบเทียบความเร้าใจกันแล้ว ผมพบว่าเรื่องของเคนเนธ ในตอน “เสือดาวกินคนแห่งกมลาปูร์” (Gummalapur) ชนะเลิศในด้านความตื่นเต้นและดราม่า

อนึ่ง จิม คอร์เบตต์ ไม่ใช่พรานล้างผลาญชีวิตเสือเป็นร้อยเป็นพันตัวแต่อย่างใด เขายิงเสือโคร่งไป 19 ตัว เสือดาว 14 ตัวเท่านั้น จำนวนนี้เป็นเสือโคร่งกินคนที่มีข้อมูลชัดเจน 12 ตัว และเสือดาวกินคน 2 ตัว

ส่วนเคนเนธยิงเสือมาทั้งหมดกี่ตัวไม่แจ้งชัด แต่เป็นเสือดาวกินคน 8 ตัว และเสือโคร่งกินคน 7 ตัว

ขอขีดวงว่ากันเรื่องเสือดาวกินคนอย่างเดียว ตัวที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก คือ เสือดาวกินคนแห่งปานาร์ ที่กินคนแล้วรวมแล้วเกิน 400 คน สิ้นชื่อด้วยฝีมือจิม คอร์เบตต์

อีกตัวคือ เสือดาวกินคนแห่งรูดราปรายัก (Rudraprayag) กินคนไปมากกว่า 125 คน เจ้าตัวนี้เริ่มกินคนตั้งแต่อายุน้อยๆ สุขภาพสมบูรณ์ คาดว่าแม่มันหัดให้กินซากศพคน ช่วงที่มีโรคระบาดหนักเกิดขึ้นพอดี

พฤติกรรมของเสือดาวกินคนแห่งรูดราปรายัก นับว่าอุกอาจอย่างยิ่ง เพราะมันใช้วิธีพังประตูกระท่อมเข้าไปกัดคนในตอนกลางคืน โดยอาละวาดสร้างอาณาจักรความน่าสะพรึงกลัวอยู่นานถึง 8 ปี กว่าจะถูกปราบโดย จิม คอร์เบตต์ เช่นกัน

ขณะที่ “ปีศาจลายตลับแห่งกมลาปูร์” ที่โดนเคนเนธ แอนเดอร์สัน สำเร็จโทษ ก็มีชื่อเสียงเป็นตำนานหนึ่งของอินเดีย มันกินคนไม่มากเท่า 2 ตัวแรก คือแค่ 42 คน ในพื้นที่อันกว้างใหญ่ถึง 650 ตารางกิโลเมตร แต่พฤติกรรมการล่าคนก็ดุเดือด คือ ชอบพังประตูหรือเจาะหลังกระท่อมเข้าไปกินคนตอนกลางคืน

ครั้งหนึ่ง มันทะลุหลังคากระท่อมเข้าไป กัดคนในกระท่อมนั้นตายไป 4 คน แล้วโดดกลับออกไปทางช่องหลังคา โดยไม่ได้กินได้อยู่อะไร

เคนเนธเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดจากเจ้านี่ เป็นคืนที่เขานั่งล่อเป้าเสือดาวกลางหมู่บ้านชายป่าในตอนกลางคืน แต่ก่อนเสือจะมา ก็มีลูกหมาจรจัดโผล่มาแบบหิวโซ เขายื่นของกินให้ จนหมาตัวนั้นหมอบหลับอยู่ใกล้ๆ

ครั้นเสือเริ่มเดินเข้ามาในเขตหมู่บ้าน มันปีนและโดดมาตามหลังคากระท่อมอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ได้เดินเทิ่งๆ มาให้ยิง จนมาคุมเชิงกันใกล้ๆ ระหว่างคนบนพื้นกับเสือดาวบนหลังคา

ทันใดนั้น หมาน้อยก็ลุกขึ้นมาเห่า บอกให้รู้ว่าเสืออยู่ตรงไหน เขาจึงยกปืนขึ้นทันตอนเสือดาวโดดลงพื้น แล้วชาร์จอ้อมมุมบ้านเข้ามา

หมาที่เขาเพิ่งดูแลมันด้วยใจเมตตา แล้วต่อมามันช่วยชีวิตเขาในคืนเดียวกัน อะไรจะดราม่าซาบซึ้งขนาดนั้น เคนเนธก็เลี้ยงหมาน้อยตัวนี้ไว้เลย ตั้งชื่อว่า Nipper

ทั้งจิม คอร์เบตต์ และเคนเนธ แอนเดอร์สัน เล่นเกมมรณะเหล่านี้ด้วยตัวคนเดียว หลายครั้งก็ใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อแบบนี้ แม้แต่เวลากลางคืน ในยุคที่ไฟฉาย แสงน่าจะเหี่ยวสิ้นดี

เขาทั้งสอง ทำให้ผมรู้สึกว่าพรานแทบทั้งหมดในโลกนี้ ล้วนแต่พรานกระจอก เพราะต่างรังแกสัตว์ที่กลัวคนและไม่คิดทำร้ายคนกันทั้งนั้น