คำคม ... (จมชีวิต)

จักรพงษ์ เมษพันธ์ุ

ใครจะรู้ว่าการสนทนาเล็กๆ ในวันธรรมดาวันหนึ่ง จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของคนคนหนึ่งไปได้ตลอดกาล

"เฮ้ยหนุ่ม เอ็งอยากรวยมั้ย" วิศวกรรุ่นพี่หันมาถามรุ่นน้องที่นั่งทำงานโต๊ะติดกัน

"อยากสิพี่ ... ผมฝันไว้ตั้งแต่ก่อนเรียนจบเลยนะ ว่าวันหนึ่งต้องรวยให้ได้ พ่อแม่และน้องๆ จะได้สบาย" วิศวกรรุ่นน้องตอบด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

รุ่นพี่หันมาสบตา แสยะยิ้ม ...

"ดี ... งั้นเอ็งจำไว้นะ 'คนรวยน่ะ เขาไม่ทำงานเพื่อเงินกันหรอก'"

"พี่พูดบ้าอะไรวะ ถ้าคนรวยไม่ทำงานเพื่อเงิน แล้วแม่มทำงานเพื่อแมวน้ำอะไรกัน" นายช่างน้อยเอ่ยปากถามรุ่นพี่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ

"คนรวยน่ะ เขาทำงานเพื่อเรียนรู้เว้ย" นายช่างใหญ่ยิ้มอย่างผู้มีภูมิ พร้อมส่งหนังสือในตำนานเล่มหนึ่งให้

"ไม่เข้าใจว่ะพี่ แต่ฟังดูแล้วคมดีนะ คนรวยไม่ทำงานเพื่อเงิน คนรวยทำงานเพื่อเรียนรู้" ผู้อ่อนอาวุโสทวนคำคมประจำวัน

"คำคมน่ะ ถ้าแค่จำเอาไว้อวด เอาไว้โชว์ว่ารู้ เอาไว้พูดให้ดูดี มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ มึงต้องเอาไว้คอยเตือนใจและคิดตาม เอาไว้ปรับใช้ให้เกิดประโยชน์กับตัวเองด้วย" รุ่นพี่ ปาฐกถาเป็นวิทยาทาน

"พี่แม่มโคตรเห้ ... เอ๊ย เท่ เลยว่ะ"

จากกันวันนั้นนายช่างน้อยได้หนังสือติดมือมา 1 เล่ม เขาใช้เวลาไม่ทันข้ามวัน ก็อ่านหนังสือที่รุ่นพี่แนะนำมาจนจบ ด้วยความชอบในเนื้อหา เขาตัดสินใจซื้อหนังสือฉบับภาษาอังกฤษเป็นของตัวเอง 1 เล่ม

"หนังสือดีมากเลยครับพี่ อ่านแล้วได้หลักคิดดีนะ แต่ผมยังคิดไม่ออกว่ะพี่ ว่าจะทำยังไงให้มีทรัพย์สินเหมือนอย่างที่หนังสือบอก" รุ่นน้องพูดขณะยื่นหนังสือคืนรุ่นพี่

"จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ ... ถ้าคนเราแค่รู้แล้วประสบความสำเร็จ เจ้าหน้าที่ห้องสมุดก็ประสบความสำเร็จกันหมดแล้วสิวะ"

"เชี้ย ... คมสัดๆ" นายช่างน้อยสบถเบาๆ กลัวรุ่นใหญ่ได้ยิน

3 ปีหลังจากค้นพบเคล็ดวิชาร่ำรวย นายช่างน้อยตัดสินใจลาออกจากบริษัท ด้วยเชื่อว่าการออกไปทำธุรกิจส่วนตัว น่าจะเป็นหนทางสู่ความมั่งคั่งที่เหมาะกับตัวเอง

"ผมไปก่อนนะพี่ ผมคิดว่าผมเจอทางของตัวเองแล้ว ต้องขอบคุณพี่มากๆ เลยสำหรับหนังสือและคำแนะนำดีๆ ยอมรับว่ากลัวอยู่เหมือนกันครับ แต่ถ้าไม่ก้าวขา ชีวิตก็คงไม่ก้าวหน้า" นายช่างน้อยกล่าวคำอำลาในวันลาออก

"เยี่ยม!! ... ชีวิต คือ การเดินทาง ... นักเดินเรือที่เก่งล้วนเคยเมาคลื่นลมในทะเล ... จงออกไปแตะขอบฟ้า ... สุดท้ายแม้โชคชะตาไม่เข้าใจ" (สองอันหลังนี้รุ่นพี่ไม่ได้พูด ผมเติมเอง 555) รุ่นพี่มอบคำคมเป็นคำอวยพร

ในชีวิตประจำวันของคนเรานั้น มีคำคมความคิดดีๆ วิ่งผ่านโสตให้เราได้ยิน ได้ฟัง ได้เห็น กันอยู่ตลอด สุดแท้แต่ว่าแต่ละคนจะจัดการกับ "คำคม" สวยๆ เหล่านั้นอย่างไร

บางคนเลือกที่จะทำแค่ "ฟัง" ... แล้วรู้สึกดีได้ฟังอยู่ 3 วินาที ก่อนกดไลค์แล้วปล่อยคำคมนั้นปลิดปลิวลอยไปกับสายลม

บางคนเลือกที่จะทำแค่ "จด" ... ลงสมุดสวยๆ แล้วยกระดับเรียกสมุดโน้ตเล่มนั้นว่า "คลังปัญญา" เพื่อเก็บไว้เปิดอ่าน ในวันที่เจอสมุดเล่มนั้นอีกครั้งตอนจัดห้องใหม่

บางคนเลือกที่จะทำแค่ "พูด" ... คำคมที่จำ แต่ทำไม่เคยได้ เพื่อยกตนให้สูงกว่าคนอื่น แต่ชีวิตไม่มีอะไรดีขึ้น

ในขณะที่ บางคนเลือกจะ "ฟัง" "จดจำ" แล้วเอามา "เตือนใจ" หรือ "ปรับใช้" ให้เกิดผลลัพธ์ทางบวกกับ ตัวเอง

5 ปีผ่านไป นายช่างน้อยพบอิสรภาพทางการเงินได้จริงในแบบที่ตัวเขาต้องการ หลังจากล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายปี ในที่สุดเขาก็ประสบความสำเร็จจริงๆ

นายช่างน้อยหวนนึกถึงจุดเริ่มต้นของตัวเอง เขายอมรับแต่โดยดีว่า สิ่งที่พาให้เขามาถึงวันนี้ได้ เป็นเพราะคำถามของวิศวกรรุ่นพี่ในวันอันแสนธรรมดาวันนั้นโดยแท้ ด้วยสำนึกรู้คุณ เขาเดินทางกลับไปเยี่ยมนายช่างใหญ่อีกครั้ง หลังไม่ได้พบกับนานร่วม 8 ปี

"เอ็งเก่งมาก เอ็งทำได้ตามที่เอ็งพูด ไม่ธรรมดา ไม่ธรรมดา" นายช่างใหญ่ยิ้มชื่นชม

"ต้องขอบคุณพี่เลยครับ ถ้าพี่ไม่ถามให้ฉุกคิดวันนั้น ผมก็คงไม่มีวันนี้ ... ผมมีวันนี้เพราะพี่ให้จริงๆ ครับ" (ประโยคสุดท้าย นายช่างน้อยไม่ได้พูด ผมพูดเองอีกแล้ว)

นายช่างใหญ่ยิ้มดูภาคภูมิใจกับ ตัวเอง

"เออ ... ว่าแต่พี่ครับ ผมสงสัยอยู่เรื่องนึง"

"ว่าไป" นายช่างใหญ่พร้อม และเปิดโอกาสให้ผู้อ่อนอาวุโสได้เรียนรู้

"พี่เก่งขนาดนี้ สอนผมให้คิดออกด้วยคำพูดไม่กี่คำ แล้วทำไมพี่ยังทำงานอยู่อีกละครับ ไหนเมื่อ 8 ปีก่อนพี่เคยบอกว่า พี่เองเคยบอกว่าอยากเปิด Software House ของตัวเอง ไม่อยากทำงานประจำเป็นลูกจ้างเขาแบบนี้" รุ่นน้องยิงคำถามตรงไปตรงมา

รุ่นพี่ยิ้มนิดนึง ก่อนสบตานายช่างน้อย แววตาของรุ่นพี่ในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่เคยเอ่ยปากสอนเคล็ดวิชาสำคัญให้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว

"เป็นคำถามที่ดี พี่จะตอบเอ็งยังไงดีน้า" รุ่นพี่ทำท่าครุ่นคิด

"เอาแบบคมๆ เหมือนเดิมก็ได้ครับพี่ ชีวิตผมได้ดีเพราะคำคมพี่มาเยอะแล้ว" รุ่นน้องยิ้มรอคำตอบด้วยดวงตาเปิดกว้าง

"หึหึหึ ... รู้แล้วไม่ทำ มีค่าเท่ากับยังไม่รู้ ยังไงล่ะ 555"

การสนทนาอันทรงคุณค่าของ 2 นายช่าง จบลงด้วยคำคมอันทรงพลังอีกเช่นเคย