‘วิสัยทัศน์’ มองไกล เทคนิคบริหารสถานศึกษา

โดย...ดวงใจ จิตต์มงคล

กิจการสถานศึกษา โดยเฉพาะในภาคเอกชนที่แม้ว่าจะเป็นกิจการที่มีอัตราการเติบโตไม่หวือหวามาก แต่ก็ถือว่ามีความยั่งยืนด้วยสามารถส่งต่อไปยังทายาทกิจการเข้ามาบริหารรับช่วงต่อได้ หากสถานศึกษานั้นมีความสามารถในการบริหารและเป็นที่ยอมรับได้ในตลาดแรงงาน

เผ่าพงษ์สันติ์ แสงหิรัญ ผู้รับใบอนุญาตประกอบกิจการสถานศึกษาในเครือ 6 แห่ง อาทิ วิทยาลัยเทคโนโลยีกรุงเทพ วิทยาลัยอาชีวศึกษาโปลีเทคนิคระยอง และวิทยาลัยเทคโนโลยีบริหารธุรกิจสมุทรปราการ เล่าถึงแนวทางการบริหารกิจการสถานศึกษากลุ่มวิทยาลัยดังกล่าวในฐานะรุ่น 3 ที่มาจากประสบการณ์ตรงในด้านการบริหารด้านแวดวงการศึกษาในไทยมาไม่ต่ำกว่า 30 ปี  

ก่อนหน้าที่จะเข้ามารับตำแหน่งผู้บริหารนั้น เคยอยู่ในสายอาชีพครูมาก่อนร่วม 10 ปี จากนั้นจึงเข้ามาเป็นผู้บริหารเต็มตัวด้วยเป็นกิจการครอบครัว ซึ่งการเข้าเป็นครูนั้นเพื่อให้ตัวเองได้มีประสบการณ์ตรงกับนักเรียน นักศึกษาของโรงเรียนอย่างถ่องแท้

โดยเฉพาะด้านความเข้าใจหรือความต้องการของตัวเด็กที่เข้ามาศึกษาที่นี่ เพื่อให้สามารถวางหลักสูตรการเรียนการสอนให้ได้ตรงกับความต้องการตลาดมากที่สุดในสายวิชาชีพหรืออาชีวศึกษาในตลาดแรงงานที่มีความต้องการสูงมากขึ้นในปัจจุบัน

สำหรับปัญหาอุปสรรคในแวดวงการศึกษาที่ได้เคยสัมผัสตรงมาตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมานั้น ที่จะสามารถคลี่คลายหรือแก้ไขได้นั้น เชื่อว่าอยู่ที่ “วิสัยทัศน์” ของผู้นำที่เป็นส่วนสำคัญอย่างมากที่จะต้องมองภาพใหญ่ในอนาคตให้ออก เพื่อผลักดันกิจการสถานศึกษาว่าจะไปในทิศทางใด

อย่างแบรนด์วิทยาลัยเทคโนโลยีกรุงเทพที่สามารถผ่านร้อนหนาวมาได้ หรือการขยายสถานศึกษาภายใต้แบรนด์อื่นๆ ได้อย่างต่อเนื่อง รวมถึงในปัจจุบันที่สามารถพัฒนาให้วิทยาลัยกรุงเทพสุวรรณภูมิ ขึ้นไปสู่สถานะมหาวิทยาลัยได้ในที่สุด

โดยผู้บริหารสถานศึกษานั้น จำเป็นที่จะต้องคิดวางแผนอย่างต่อเนื่องในการพัฒนาหลักสูตรการเรียนการสอนที่สอดคล้องกับความต้องการของตลาด โดยเฉพาะในสถานศึกษาของเอกชนที่จะต้องจัดหาอุปกรณ์ เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ ให้กับนักเรียน นักศึกษา ได้ฝึกทักษะฝีมือ การทำงานในภาคปฏิบัติ (เวิร์กช็อป) ได้จริง เพื่อให้เป็นที่ยอมรับในตลาดแรงงาน

รวมถึงการจัดกิจกรรมก็มีส่วนสำคัญที่จะเข้ามาเสริมทักษะด้านต่างๆ ให้กับตัวผู้เรียนหรือเด็กๆ ด้วยเช่นกัน ซึ่งหากสถานศึกษามีกิจกรรมภายในโรงเรียนที่โดดเด่น ก็จะดึงดูดนักเรียนเข้ามาได้ด้วย ที่ยังรวมไปถึงการช่วยส่งเสริมภาพลักษณ์แบรนด์ที่ดีให้กับสถานศึกษาไปพร้อมกันด้วย

ส่วนปัญหาเด็กนักเรียนยกพวกตีกันในอดีตนั้น ทางผู้บริหารยอมรับว่าเป็นปัญหาที่ค่อนข้างน่าเป็นห่วงในกลุ่มสถานศึกษาสายอาชีพหรืออาชีวศึกษาในช่วง 10-20 ปีที่ผ่านมา แต่ในปัจจุบันปัญหาดังกล่าวได้คลี่คลายลงไปแล้ว ด้วยทางสถานศึกษาจะใช้วิธีการลงมาดูแลพร้อมป้องกันโดยตรง มีการจัดอาจารย์มาช่วยดูแล หรือหากมีปัญหาเกิดขึ้นก็จะนำคู่กรณีทั้งสองฝ่ายมาเจรจาเพื่อไม่ให้ขยายไปสู่การทะเลาะวิวาทหรือการปะทะกัน

ขณะที่แนวทางการขยายกิจการสถานศึกษาของกลุ่มวิทยาลัยในอนาคต ที่มองเห็นโอกาสจากการขยายตลาดการศึกษาไปยังกลุ่มประเทศอาเซียน โดยเฉพาะในแถบประเทศเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกับไทย อย่างพม่า เวียดนาม หรือกัมพูชา ที่กำลังอยู่ระหว่างการพัฒนาเศรษฐกิจประเทศ และเริ่มมีความต้องการแรงงานสายอาชีพในด้านต่างๆ เพิ่มขึ้น จากการที่กลุ่มประเทศดังกล่าวกำลังจะกลายเป็นฐานการผลิตที่สำคัญในภูมิภาคนี้ เช่นเดียวกับไทยในอดีต

สำหรับแนวโน้มความต้องการตลาดแรงงานของภูมิภาคอาเซียนในภาพรวมอีก 3-5 ปีข้างหน้า คาดว่าความต้องการแรงงานระดับ ปวช.และ ปวส.จะยังมีความต้องการอีกมาก จากทิศทางการขยายตัวของโรงงานอุตสาหกรรมต่างๆ ที่ยังเข้ามาอย่างต่อเนื่องและเกิดขึ้นใหม่ทุกปี ซึ่งเชื่อว่าจะเป็นโอกาสที่ดีของสถานศึกษาไทยที่ผลิตบุคลากรออกมารองรับตลาดแรงงานในภูมิภาคนี้ด้วยเช่นกัน