ขอตั๋วหนึ่งใบ

คุณเคยย้อนคิดถึงวัยเด็กบ้างไหม? ถ้าคิด แล้วคิดถึงอะไร?

สำหรับ “เหงวียน เหญิต อั๋นห์” นักเขียนชาวเวียดนาม ไม่ได้คิดถึงวีรกรรมวัยเด็กแสนสดใสขึ้นมาเฉยๆ แต่เขายังได้ถ่ายทอดความรู้สึก ความทรงจำ และจินตนาการของเด็กซนวัย 8 ขวบ ออกมาเป็นหนังสือ “ขอตั๋วหนึ่งใบกลับไปสู่วัยเด็ก” วรรณกรรมรางวัลซีไรต์ ปี 2553 จากประเทศเวียดนาม

นี่เป็นเรื่องราวของตัวละครเด็ก 4 คน ผู้เขียนที่เป็นตัวเดินเรื่องแทนตัวเองว่า เจ้าหมุ่ย มีเพื่อนสนิทอีก 3 คน คือ เจ้าฮายแคระ ยัยตุ่น และยัยตี๋ฟันหลอ

เรื่องราวของสี่สหายในเรื่องนี้ น่าจะเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่วันนี้ หลายคนเคยผ่านมาแล้วทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นเล่นเกมครอบครัว สมมติตัวเองเป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก หรือเรื่องหลงรักเพื่อนวัยเด็กที่สุดท้ายจบลงด้วยความผิดหวัง

อ่านแล้วจะรู้สึกว่า เอ๊ะ ความคิดของเด็กเนี่ย มันจะเหมือนกันทั่วโลกหรือเปล่า เราก็เคยเป็นแบบนั้น แบบนี้ เหมือนตัวละครในเรื่องนี้ ซึ่งคงเหมือนกับที่ตัวผู้เขียนเองที่ออกตัวว่า “ผมไม่ได้เขียนหนังสือเล่มนี้สำหรับเด็ก แต่สำหรับผู้ที่เคยเป็นเด็กมาก่อน”

หลายช่วงหลายตอนทำให้คิดถึงอารมณ์ตอนดูภาพยนตร์เรื่อง “แฟนฉัน” ของไทยเหมือนกัน บางช่วงก็อดอมยิ้มกับความคิดแปลกแหวกแนว จินตนาการกว้างไกลของเด็กน้อยในหนังสือ แถมยังอาจกระตุ้นต่อมความทรงจำของใครหลายคนให้คิดถึงชีวิตวัยเด็กที่กล้าคิด กล้าทำ กล้าพูดอะไรแปลกๆ นอกกรอบของผู้ใหญ่

ผู้แปลเรื่องนี้ “มนธิรา ราโท” บอกว่า หนังสือ ขอตั๋วหนึ่งใบกลับไปสู่วัยเด็ก จะช่วยให้คนอ่านได้รู้จักและสัมผัสตัวตนของคนเวียดนามทั้งเด็กและผู้ใหญ่ เรียนรู้วิถีชีวิต ความหวัง ความฝัน และความกังวลของเพื่อนบ้านเราได้อีกต่างหากถ้าอยากรู้จักเพื่อนบ้านในอาเซียน แต่ไม่อยากอ่านอะไรหนักๆ หรือเบื่อเรื่องราวแนววิชาการ หรือประวัติศาสตร์มากเกินไป ก็น่าจะลองอ่านหนังสือเล่มนี้ดู