วิธีการซื้อขายที่ดินในย่างกุ้ง

โดย...กริช อึ้งวิทูรสถิตย์

ผ่านสองเดือนมานี้ ผมได้รับประสบการณ์ในการซื้อขายที่ดินในเมียนมาเยอะมาก อยากจะนำมาเล่าสู่กันฟังครับ ช่วงที่ผ่านมาผมมีเพื่อนชาวสิงคโปร์ชวนให้ลงทุนทำโรงงานที่ย่างกุ้ง ด้วยผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะขัดใจเพื่อน เมื่อเพื่อนขออะไรมาหรืออยากให้ช่วยทำอะไร ก็มักจะปฏิเสธไม่ค่อยลงคอเสียด้วยซิ เลยต้องวิ่งวุ่นไปหมด

ก่อนอื่นก็เรื่องการขออนุญาตก่อตั้งโรงงานซึ่งก็เป็นไปตามขั้นตอน ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรือแตกต่างจากที่ไทยมากนัก แต่ที่น่าตื่นเต้นคือการหาที่ดินที่จะสร้างโรงงานนี่แหละครับที่สนุกมากๆ เพราะที่ย่างกุ้งมีนิคมอุตสาหกรรมมากถึง 20 แห่ง แต่ละแห่งก็แตกต่างกันไป ทั้งราคาที่ดิน สถานที่ตั้ง สาธารณูปโภค สิ่งอำนวยความสะดวก รวมทั้งถนนหนทางที่ทั้งภายในและภายนอกนิคมอุตสาหกรรมล้วนแต่เป็นปัจจัยที่จะต้องใช้ในการตัดสินใจทั้งสิ้น ซึ่งต้องใช้ประสบการณ์ที่อยู่ที่นี่มานานเป็นตัวช่วยครับ

ในช่วงแรกๆ ที่เราตระเวนดูที่ตั้งและราคากันนั้นยังไม่ค่อยมีคนรู้เรื่องเรามากนัก จนกระทั่งเราตัดสินใจเลือกว่าเราจะเอาที่นิคมฯ 3-4 แห่งที่เป็นตัวเลือกสุดท้ายแล้ว เราจึงเริ่มปล่อยข่าวด้วยการถามไปยัง “ป่อยซา” หรือนายหน้าค้าที่ดินเลย คราวนี้สนุกเลยครับ เรียกว่าไม่ได้มีวันที่จะสงบเงียบเป็นส่วนตัวอีกต่อไป เพราะป่อยซาจะตามจิกเราตลอดเวลาเลยครับ เขาจะนำเสนอที่ดินในนิคมฯ ที่เราต้องการมาให้เลือก ถ้ามาแค่สองสามสายคงไม่มีปัญหา แต่นี่มากันเป็นสิบสายเลยครับ เอาเป็นว่าเราไม่มีเวลาสงบเลยครับ ผมต้องไปดูพื้นที่ที่เขามาเสนอขายให้ บางแห่งไปดูซ้ำๆ สองสามครั้งก็มี เพราะแต่ละคนแต่ละสายก็โม้ว่าเขารู้จักเจ้าของที่ดินโดยตรง บางสายผมไปถึงก็มีป่อยซามารอเป็นสิบคนก็มี แต่ละคนล้วนขอมีส่วนแบ่งกันทั้งนั้น เรียกว่าเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าใครคือป่อยซาหรือ

นายหน้าตัวจริงครับ บางครั้งผมไปถึงที่แล้วก็อ้างว่าเป็นเจ้าของที่ พอต่อรองราคาไปบอกว่าขอคิดดูก่อน เรียกว่าเล่นเอาเรางงไปเลยครับ

มีอยู่ครั้งพอเราดูที่ถูกใจ ตกลงเอาแปลงนี้ล่ะ ก็บอกป่อยซาไปว่าคุณไปเชิญเจ้าของที่ดินมาเลย ผมจะวางมัดจำแล้ว แต่ขอต่อรองราคากับเจ้าของที่อีกนิด เจ้าของที่ก็มาเลยครับ มาถึงก็ถามผมว่า “คุณตกลงใจวันนี้ได้เลยหรือเปล่า?” ผมก็ตอบไปว่าตกลงได้เลย ถ้าราคาถูกใจ เขาเปิดราคาที่ดินสองเอเคอร์ครึ่งที่พันสองร้อยล้านจ๊าด ผมขอต่อลงมาที่แปดร้อยล้านจ๊าด เขาไม่ยอม สุดท้ายผมให้ไปที่พันล้านจ๊าด ถ้าได้ผมจะวางมัดจำได้เลย สรุปเขายอม ผมก็ขอดูเอกสารที่ดิน (คล้ายโฉนดที่บ้านเรา) เขาไม่ยอมให้ดู บอกว่าเราต้องวางมัดจำก่อนร้อยล้านจ๊าด จึงเอาเอกสารให้ไปตรวจสอบ ยื้อกันอยู่นาน จนผมทนไม่ไหว เกิดอาการเบื่อขึ้นมา เลยบอกว่างั้นเราไปที่สำนักงานทนายความของผมก็แล้วกัน...

เสียดายเนื้อกระดาษหมด อ่านต่อตอนต่อไปนะครับ อย่าเพิ่งเสียอารมณ์ครับ