เดินเท้าขึ้นปีนังฮิลล์ วัดกำลังขา ท้ากำลังใจ

โดย...สมแขก ภาพ Titisak Wangkasem

เมื่อเอ่ยถึงปีนังฮิลล์ (Penang Hill) หรือที่คนท้องถิ่นจะเรียกว่า Bukit Bemdara คนที่เคยไปเยือนมาแล้วต้องร้องอ๋อ! เพราะด้านบนสามารถมองเห็นทิวทัศน์ของเมืองปีนังแบบพาโนรามา มีวิวให้ถ่ายรูปคล้องกุญแจคู่รักสวยไม่แพ้ในซีรี่ส์เกาหลี และแอดเวนเจอร์ครั้งนี้เราจะพาไปตะลุยปีนังฮิลล์ แต่จะไปแบบตีตั๋วนั่งเคเบิลคาร์แบบคนอื่นๆ ก็ไม่สนุกน่ะสิ เพราะเราจะเดินเท้าขึ้นปีนังฮิลล์ท้าทายกำลังขากันเสียหน่อย

ก่อนจะปีนต้องรู้จักเขาลูกนี้ก่อน ปีนังฮิลล์อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเล 830 เมตร เป็นจุดที่สูงที่สุดของเกาะปีนัง เปิดตั้งแต่เช้า 06.30-20.00 น. การเดินทางสามารถไปได้สองแบบ คือ ขึ้นเขาด้วยเคเบิลคาร์ หนึ่งเที่ยวใช้เวลาราว 20 นาที ค่าตั๋วโดยสารอยู่ที่ไม่เกิน 300 บาท  และอีกทางหนึ่งเป็นเส้นทางใช้ร่วมกันสำหรับรถยนต์ รถจักรยานยนต์ รถจักรยาน และนักเดินเท้าขึ้นเขา

สิ่งที่ต้องเตรียมก่อนเดินเท้าขึ้นปีนังฮิลล์คือน้ำดื่ม จะเป็นน้ำเปล่าหรือเกลือแร่ได้ทั้งหมด และเสบียงให้พลังงานอย่างกล้วย ธัญพืช และต้องมั่นใจว่าเพียงพอสำหรับเดินขึ้นหนึ่งเที่ยว เพราะตลอดทางที่เดินไม่มีจุดพักให้ซื้อของ ฝั่งเส้นทางสำหรับเดินและปั่นจักรยานเป็นสวนป่าร่มรื่น แต่ความร่มรื่นก็ถูกความชันลบล้างไปได้หมดสิ้น คณะของเรานำจักรยานพับไป ใจหมายว่าจะพาไปพิชิตปีนังฮิลล์ แต่ปั่นไปได้แค่ 100 เมตร พวกเราก็พับล้อจักรยานและฝากไว้ด้านล่าง เพื่อเดินขึ้นพิชิตจุดที่สูงที่สุดบนเกาะปีนัง

ถ้าเดินเท้าขึ้นปีนังฮิลล์ระยะทางจากจุดเริ่มต้น 5 กิโลเมตร มีความชัน 30% บางช่วงชันถึง 45% เป็นแบบนี้ตลอดเส้นทาง มีโค้งหักศอกเป็นระยะทุก 500 เมตร ข้างทางเป็นป่าโปร่งสลับทึบ บางช่วงให้ร่มเงาและเป็นกำลังใจให้คนเดินเท้าอยู่บ้าง เส้นทางบางช่วงกำลังก่อสร้าง บางจุดเป็นผาสูง ระหว่างทางไม่มีบ้านคน และสิ่งมีชีวิตที่พบเห็นตลอดทางคือ ลิง

แม้จะมีประสบการณ์เดินเท้าขึ้นเขาอยู่บ้าง แต่ต้องยอมรับว่าปีนังฮิลล์เป็นความท้าทายใหม่ที่ได้ไปเยือน ไฮไลต์เริ่มตั้งแต่ 1 กิโลเมตรแรก เป็นช่วงวัดใจเลยว่าจะเลือกหยุดไปนั่งรอเพื่อนที่ตีนเขาหรือเดินต่อไป เพราะเป็นความเหนื่อยยากที่กำลังขาและกำลังใจต้องไปพร้อมกัน ผ่าน 1 กิโลเมตร ไปอย่างเชื่องช้าและแสนเหน็ดเหนื่อย แต่ระหว่างทางเราจะเห็นเพื่อนร่วมทางจากหลายๆ ที่ บางคนออกสตาร์ทพร้อมกัน แต่เดินนำ บางคนออกเดินก่อนและก็ไล่หลังเราอยู่ เห็นคุณปู่ผมขาวก็ยังเดินไหวอยู่ วัยรุ่นอย่างเราก็ต้องไหว

กิโลเมตรแห่งการทดสอบกำลังใจผ่านไปแล้ว อีก 4 กิโลเมตรที่เหลือก็แค่เดิน และเดิน จิบน้ำเป็นระยะๆ อมไว้ในปากและค่อยๆ กลืนทีละน้อยๆ จะไม่ทำให้คอแห้งและกระหายมากนัก เมื่อคุ้นเคยกับความเหนื่อยล้าแล้วเราจะค่อยๆ ปรับลมหายใจให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว กะระยะการก้าวเท้าให้พอดีกับลมหายใจ จะเริ่มสังเกตสีของใบไม้ เริ่มได้ยินเสียงน้ำไหล ได้ยินเสียงลิง สลับกับเสียงนก และรู้สึกถึงความเย็นของลม แม้ว่าเพื่อนที่มาด้วยกันจะกระจัดกระจายตามพละกำลังขาของแต่ละคน แต่เรารู้ว่าเราจะไปเจอกันที่ยอดเขา การเดินเท้าของเราจึงไม่เปล่าเปลี่ยวนัก เป็นความท้าทายที่แสนจะเงียบเชียบแต่ก็สุดแสนจะท้าทาย

กว่า 2 ชั่วโมงที่เราเดินเท้าขึ้นปีนังฮิลล์ ช่วงบ่ายวันธรรมดาคนไม่พลุกพล่าน  อากาศบนยอดเขาเย็นสบาย มีพิพิธภัณฑ์สามมิติให้เข้าชม มีให้ชมสวน และถ่ายรูปกับลิงหรือนก และส่องดูทิวทัศน์ของเมืองปีนัง แต่คณะเราเลือกนั่งพักและมองวิวของปีนังจนหนำใจ ก่อนจะเดินกลับลงมาทางเดิม แดดอ่อนๆ ตอน 4 โมงเย็นทำให้การเดินเท้าเที่ยวกลับสนุกสนานขึ้น การลงเขาใช้เวลาน้อยกว่าตอนขึ้นเขามากอยู่ แต่การเดินลงก็ใช่ว่าจะราบรื่น ยิ่งเป็นเขาที่มีความชันอย่างต่อเนื่องอย่างปีนังฮิลล์แล้ว เป็นความท้าทายรอบใหม่ที่ต้องเดินกลับอย่างปลอดภัย การเดินลงเขาของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป หนุ่มๆ เลือกเดินสลับฟันปลาลดแรงกระแทกที่เข่า สาวๆ เลือกเดินถอยหลังอาจจะช้ากว่าหน่อยแต่ก็ไม่บาดเจ็บ การเดินเท้าขาลงทำให้เรามองเห็นว่าแต่ละโค้งที่พวกเราเดินผ่านกันมาตั้งแต่ตีนเขาถึงยอดเขานั้น เราควรภูมิใจในตัวเองที่สามารถเดินผ่านไปได้

ขาเดินเท้าลงเป็นเวลาเย็นที่พอจะเห็นชาวปีนังใช้เวลาหลังเลิกงานมาออกกำลังกาย เริ่มพบคนขี่จักรยานเสือภูเขาขึ้นเขาไปทีละคน แต่คนพื้นที่จะวิ่งและปั่นจักรยานไปแค่ไม่เกิน 2 กิโลเมตร ก็กลับลงมา สำหรับคนที่เคยไปเที่ยวปีนังฮิลล์แล้ว และลงความเห็นว่าการขึ้นเคเบิลคาร์นั้นหวาดเสียวแล้ว หากมีโอกาสเดินทางอีกลองเดินเท้าขึ้น-ลงหน่อยเป็นไร กลับมาเมืองไทยพูดอวดได้เป็นเดือนๆ เลย