โลกศิลป์สร้าง ประธานพร พรประภา

โดย...รอนแรม

คนรักศิลปะอย่าง เอ็ม-ประธานพร พรประภา ดูแลงานศิลปะชิ้นใหญ่ในตำแหน่งกรรมการผู้จัดการ บริษัท สยาม แอท สยามเธอคือหญิงสาวผู้หลงใหลสถาปัตยกรรม วัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ ซึ่งวิธีเดียวที่ทำให้เธอได้ดื่มด่ำคือ การเดินทาง

โลกศิลป์สร้าง

สถาปัตยกรรมคือสิ่งที่บ่งบอกถึงวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ในเวลาเดียวกัน จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเอ็มถึงชอบเดินดูสถาปัตยกรรมของเมืองนั้นมากกว่าอย่างอื่น อย่างไปยุโรป เธอชอบไปดูโบสถ์ เพราะการสร้างโบสถ์แต่ละที่มันบอกพัฒนาการของการก่อสร้าง “มันน่าสนใจมากที่จะเห็นวิธีการสร้างเปลี่ยนไปเรื่อยๆ” เธอกล่าว

ส่วนประกอบต่างๆ ของตัวอาคารมันสะท้อนถึงเทรนด์การดีไซน์ขณะนั้น เธอชอบองค์ประกอบเล็กๆ อย่างรูปแบบกระจกหรือโค้งประตู โครงสร้างเหล่านี้มันคืองานดีไซน์ที่เธอมักเก็บไว้เป็นคลังข้อมูลของตัวเอง

 

เธอยกตัวอย่างประเทศที่คนรักงานดีไซน์ควรไป ที่แรกในดวงใจคือกรุงโรม ประเทศอิตาลี คนชอบสถาปัตยกรรมจะชอบกรุงโรม เพราะเวลาเดินเที่ยวเมืองจะเห็นตัวตึกในหลายยุคสมัย ตั้งแต่ซากตึกสมัยโรมันจนถึงปัจจุบัน ซึ่งเราจะเห็นพร้อมกันในช็อตเดียว แห่งที่สองคือ บาเซโลนาประเทศสเปน เมืองแห่งศิลปะอาร์ตนูโวที่ดีที่สุดในโลก เธอติดอกติดใจตึกคาซา มิลา (Casa Mila) ที่ออกแบบโดยสถาปนิกชื่อดัง อันโตนิ เกาดี (Antoni Gaudi) มันเป็นงานศิลปะนามธรรม (Abstract) ทุกสิ่งที่อยู่ในตึกมันทำให้เธอว้าว และแห่งที่สามคือ ลอนดอน ประเทศอังกฤษ เหมาะกับคนที่ชอบงานศิลปะแบบโมเดิร์น มีแกลเลอรี่ดีๆ ให้ชมมากมาย และแน่นอนว่าต้องเข้าพิพิธภัณฑ์ศิลปะของเขาด้วย แต่หากในเอเชีย ถ้าอยากเห็นงานศิลปะแบบเรียบง่ายต้องไปญี่ปุ่น แต่ถ้าเป็นศิลปะสีน้ำต้องไปพม่า

อย่างไรก็ตาม บางแห่งก็มีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าสถาปัตยกรรม เช่น ที่โปรตุเกส สิ่งที่น่าสนใจคือพิพิธภัณฑ์แฟชั่น เธอได้เห็นเครื่องแต่งกายของคนแต่ละยุคสมัยซึ่งมันสร้างแรงบันดาลใจทั้งเรื่องการแต่งตัว การใช้เนื้อผ้า และการเลือกผิวสัมผัสของผืนผ้า ซึ่งเธอสามารถนำไปประยุกต์ ส่วนในประเทศไทย เธอหลงใหลในธรรมชาติและมิตรภาพของผู้คน โดยเฉพาะท้องทะเลไทยที่เธอยกให้กระบี่เป็นหนึ่งทางฝั่งอันดามันและเกาะเต่าสำหรับฝั่งอ่าวไทย ล่าสุดเธอเพิ่งได้รับคำชวนให้ไปเดินเขาคิลิมันจาโร เขตประเทศแทนซาเนีย ซึ่งหากร่างกายพร้อมและมีเวลาเธอจะไป

 

โลกประวัติศาสตร์

เวลาเดินทางเธอชอบเดินตลาด อย่างไปอิตาลีก็จะชอบไปฟรีมาร์เก็ต เพื่อดูงานศิลปะเก่าๆ เช่น แผ่นป้ายโฆษณา งานพิมพ์สมัยก่อน หรือของเก่าซึ่งราคาไม่จำเป็นต้องแพง ถ้าเดินผ่านริมถนนหรือเห็นคนวาดอยู่แล้วชอบก็จะซื้อสะสม นอกจากนี้เธอยังชอบซื้อ “หนังสือประวัติศาสตร์” ของประเทศนั้น หากต้องอยู่ที่นั่นนานๆ เธอจะซื้อตั้งแต่วันแรกและอ่านมันให้จบในทริป “ชอบประวัติศาสตร์มาตั้งแต่เด็ก” เอ็ม กล่าว เพราะนิสัยชอบอ่านหนังสือและอ่านหนังสือเร็ว เธอจึงไม่คร้านอ่านหนังสือเล่มหนา

“ประวัติศาสตร์มันน่าสนใจตรงที่มันทำให้เรารู้ว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้ชีวิตคนเปลี่ยนไป” ความสนใจของเธอยังหนีไม่พ้นเรื่องวัฒนธรรมและวิถีชีวิต ซึ่งหากไม่อ่านหนังสือ ก็สามารถเข้าพิพิธภัณฑ์แทนได้ “จริงๆ เที่ยวพิพิธภัณฑ์เป็นเรื่องที่สนุกดี” เธอมองแบบนั้น และยังชื่นชมพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติประเทศไทย ว่าเป็นสถานที่หนึ่งที่ควรไป และในไทยก็มีพิพิธภัณฑ์ที่ทำได้ดีและน่าสนใจอยู่แล้วอย่างมิวเซียมสยาม ก็มีนิทรรศการแบบสื่อสารกับคนดู (Interactive) และคุณภาพของไกด์นำชมก็มีความสามารถมากถ้าเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านของเรา

 

โลกของโรงแรม

เอ็มตัดสินใจเรียนปริญญาตรีด้านการโรงแรมที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เพราะคุณพ่อ (พรพินิจ พรประภา) มีโปรเจกต์สร้างโรงแรม ซึ่งผิดจากความตั้งใจเดิมที่จะเรียนแฟชั่น แต่เมื่อกลับมาก็ใช่ว่าจะทิ้งสิ่งที่เธอรัก “โชคดีที่พ่อสร้างโรงแรมอาร์ต กลับมาจึงแฮปปี้มาก” เธอกล่าว คนฟังก็อดคิดไม่ได้ว่ามันช่างเป็นส่วนผสมที่ลงตัวสำหรับเธอ

เอ็ม เล่าว่า โลกของโรงแรมคือการสร้างสรรค์ประสบการณ์ให้กับแขก อย่างโรงแรมสยาม แอท สยาม ทั้งที่กรุงเทพฯ และพัทยา โรงแรมไม่ให้แค่บริการ แต่ยังสร้างความทรงจำกับแขกที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังจำได้

 

สิ่งที่เธอตั้งใจให้แขกได้ซึมซับ คือ ความเป็นไทย เหมือนที่เธอเดินทางไปไหนก็อยากเห็นวัฒนธรรมของประเทศนั้น ตรรกะเดียวกัน เธอจึงสร้างสรรค์โรงแรมที่มีศิลปะไทยอยู่ในรายละเอียดแต่ถูกออกแบบใหม่ให้เข้ากับยุคสมัย เธอยกตัวอย่าง สีส้ม สีประจำสยาม แอท สยาม ว่ามันมีที่มาที่ไป เพราะก่อนจะได้สีนี้มาเธอได้ทำวิจัยแล้วว่า สีส้มคือสีที่คนส่วนใหญ่คิดถึงประเทศไทยนอกเสียจากสีธงชาติ เช่นนี้เอง

โลกของประธานพร

โลกทุกวันนี้หลายคนยังต้องลำบากเพื่อที่จะได้มาซึ่งปัจจัยสี่ แต่หากเอ็มมีโลกของตัวเองหนึ่งใบ เธออยากให้โลกใบนั้น “ทุกคนมีปัจจัยขั้นพื้นฐานครบ” ทั้งอาหาร ที่อยู่ เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค รวมถึงการศึกษา เพื่อให้แต่ละคนไม่แตกต่างกันมากนัก หรืออย่างน้อยก็ไม่ต้องลำบากมาตั้งแต่เกิด เพราะหากทุกคนมีสิ่งตั้งต้นเหมือนกัน ก็ถือว่ามีโอกาสเริ่มต้นเท่ากัน

 

 

 

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาได้เล่าบันทึกการเดินทางของ 2 หนุ่มนิคและเรย์ที่ปั่นจักรยานจากลอนดอนกลับกรุงเทพฯ แต่มีความผิดพลาดของชื่อ-สกุลคนต้นเรื่องทั้ง 2 ท่านมีชื่อว่า นิโคลัส ชาลี วอร์ด (นิค) และเรวัติ
จึงสุระ (เรย์) จึงต้องขออภัยในความผิดพลาดผู้อ่านสามารถติดตามนิคและเรย์ได้ที่เพจเฟซบุ๊ก Londonbkk2014