นกตางาม
ในวงการนก เรามีการตั้งฉายาให้นกหลายๆ ชนิดที่มีเอกลักษณ์ของเอกบุรุษ หนึ่งในฉายานกที่ผมชอบมากก็คือ “นิโกรตาฝรั่ง” ของนกกาแวน (Racket-tailed Treepie)
โดย...ปริญญา ผดุงถิ่น
ในวงการนก เรามีการตั้งฉายาให้นกหลายๆ ชนิดที่มีเอกลักษณ์ของเอกบุรุษ หนึ่งในฉายานกที่ผมชอบมากก็คือ “นิโกรตาฝรั่ง” ของนกกาแวน (Racket-tailed Treepie) ได้ยินหนแรกในตอนเป็นมือใหม่หัดส่องก็ปิ๊งทันที
เมื่อได้ส่องเจอตัวเป็นๆ ได้เห็นที่มาของฉายา ยิ่งต้องทึ่งกับความพิเรนทร์ของธรรมชาติ อะไรจะขนาดนั้น นกตัวดำปี๋ แต่ม่านตาดันเป็นสีฟ้า ราวกับโดน ดร.แฟรงเกนสไตน์จับผ่าตัดวิตถาร ควักลูกตาฝรั่งผมบลอนด์ไปใส่ให้กับคนดำ
กวาดตามองไปทั่วแผ่นดินนก ไม่เห็นตัวไหนมีสีตาแหวกแนวขนาดนี้ มีแต่สีเบสิก พวกสีดำ น้ำตาล แดงเข้ม แดงแจ๋ เหลือง หรือขาว ผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะมีนกไทยตัวไหนที่มีสีตาเป็นสีฟ้าแบบนกกาแวน
จึงลงมติเป็นเอกฉันท์ (คนเดียว) ว่านกกาแวนเป็นนกที่มีสีสันนัยน์ตางดงามที่สุด!
นกกาแวนเป็นเครือญาติของอีกา นกพวกนี้มีจุดสังเกตอย่างหนึ่งคือมักจะมีจะงอยปากหนา ส่วนปลายหางที่บานๆ ออกมา นั่นเป็นที่มาของชื่ออังกฤษ Racket-tailed โดยทั่วไปจะพบตามป่าหลายประเภท แต่หนักไปทางป่าโปร่งๆ หรือตามละเมาะไม้ชายป่า
เนื่องจากมีนิสัยชอบลงอาบน้ำ พอชาวบ้านแถวแก่งกระจานประดิษฐ์ “บ่อนก” ไว้เก็บเงินค่าเข้าส่องจากพวกนักดูนก ช่างภาพนก นกกาแวนชายป่าทั้งหลายเลยได้รับอานิสงส์เต็มๆ แห่มาลงอาบน้ำไม่เว้นแต่ละวัน นิสัยเหมือนกับญาติอีกาแสนสวย คือนกสาลิกาเขียว (Green Magpie) นกตัวโปรดตลอดกาลของผม ยังไงยังงั้น
กวาดตามองทั่วแผ่นดินนก (อีกหน) ถามตัวเองว่าเคยมีนกตัวไหนที่สร้างปัญหาให้ผมจนแทบเอาชีวิตไม่รอด? คำตอบคือมีตัวเดียว ไอ้นิโกรตาฝรั่งนี่แหละ
นานมาแล้ว สมัยนั้นยังใช้รถกระบะ 4 ประตู ขับสอง เป็นพาหนะคู่ใจตะลุยป่า ผมขับรถขึ้นเขาพะเนินทุ่ง ในอุทยานฯ แก่งกระจาน มีเพื่อนนั่งมาด้วยอีกคน
จังหวะรถไต่ทางชัน ดันเหลือบไปเห็นรังนกเตี้ยๆ ข้างทาง มีนกตัวดำๆ นั่งจุ้มปุ๊กคารังอยู่ ผมเหยียบเบรกตามสัญชาตญาณ คว้ากล้องไบน็อกมาส่องดู เผื่อเป็นนกกะลิงเขียดหางหนาม (Ratchet-tailed Treepie) คู่แฝดของนกกาแวน ผู้มีศักดิ์ศรีบารมีเป็นถึง “นกสัญลักษณ์” แห่งป่าแก่งกระจานละก็ ได้มีเฮกันล่ะ
แต่พอส่องเห็นลูกตาสีฟ้าวาววามปะหลับปะเหลือกอยู่ ก็ยัดเกียร์เดินหน้าได้เลย แต่ผมกลับเจอปัญหาผิวถนนร่วนซุยกระจายว่อน ล้อหลังเอาแต่หมุนฟรี ท้ายรถปัดไปมา ค่อยๆ ไถลไปหาปากเหวข้างทาง ทีละนิดละนิด โชคดีเพื่อนเปิดประตูรถวิ่งลงไปหาหินก้อนโตขัดล้อได้ทันเวลา
เกือบไม่มี “สิงสาราสัตว์” ในวันนี้ซะแล้ว เฉียดฉิวจริง