กลับสู่ธรรมชาติ

โดย...ภัทรชัย ปรีชาพานิช

บ่ายแก่วันอาทิตย์ ปลายเดือน ก.พ. อากาศร้อนแล้ง ฟ้าขาดลมเม็ดเหงื่อซึมขึ้นบนใบหน้า ริมปากแม่น้ำจันทบุรี สุดสายตาพบระแนงไม้เกลื่อนท้องน้ำ วางตัวเรียงราย มีกระท่อมหลังเล็กกลางน้ำเอาไว้ให้ชาวประมงหลบแดด ตลอดสองฝั่งคุ้งน้ำวิถีการเลี้ยงปลาในกระชังและการเลี้ยงหอยพบเห็นเป็นภาพชินตา

การเลี้ยงปลารูปแบบนี้มีมานานนับร้อยปี จะพบว่ามีการเลี้ยงในแหล่งน้ำขนาดใหญ่ เช่น แม่น้ำ อ่างเก็บน้ำ คลองส่งน้ำ หรือที่ที่มีน้ำไหลผ่านตลอดเวลา เราจะพบเห็นในน้ำกร่อย หรือทะเลก็ได้ แม้จะไม่ใช่วิธีที่จะทำให้ได้ผลผลิตมหาศาลแบบการเลี้ยงแบบอุตสาหกรรมแต่วิธีดังกล่าวจะได้ปลาที่มีรสชาติดีกว่า เนื่องจากปลาเหล่านี้กินอาหารที่มากับธรรมชาติ เมื่อได้ปลาสดๆ พวกเขาจะนำปลาเหล่านั้นส่งขายให้กับร้านอาหารตามริมน้ำที่ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ก่อนจะเป็นเมนูบนโต๊ะ เมื่อถึงเวลานั้นวงล้อของห่วงโซ่ก็ทำหน้าที่ของมัน

ผมไม่ปฏิเสธรูปแบบโบราณหรือระบบเครื่องจักรกลแต่อย่างใด บางครั้งในระบบอุตสาหกรรมทำให้เราเคยชินและสะดวกสบาย จนติดกับดักความสุขก็ดีเหมือนกันที่ช่วยสะกิดให้เราหวนคิดถึงความเป็นธรรมชาติบ้างในบางครั้งของเวลาที่เราต้องการมัน