เหตุแห่งความผันผวนในสังฆมณฑล!

โดย...พระอาจารย์อารยะวังโส

เจริญพรสาธุชนผู้มีจิตศรัทธามั่นคงในพระธรรมวินัย ...ในห้วงเวลาที่สถาบันสงฆ์ในพระพุทธศาสนาเริ่มโอนเอนไปตามกระแสโลกที่พัดกระหน่ำ ด้วยเหตุแห่งพฤติกรรมของบุคคลที่เข้ามาสู่พระศาสนานี้... ที่ประพฤติตนเป็นอลัชชี... จนกระทบต่อภาพลักษณ์ของสถาบันสงฆ์ในพระพุทธศาสนามาอย่างต่อเนื่องถึงปัจจุบันดังปรากฏ...

ทั้งนี้ เพราะด้วยการปล่อยปละละเลย ให้แสดงออกอย่างไร้ศีล วัตร ข้อปฏิบัติ ขนบธรรมเนียมประเพณี อันเหมาะควรตามอริยปฏิบัติ... การปล่อยให้เกิดการเผยแพร่ลัทธิผีสาง โหราศาสตร์... มนตร์กลคาถา สะเดาะเคราะห์ บอกกล่าวพยากรณ์ ที่เป็นไปตามอธรรมคติ ตามทิฏฐิของพวกนอกศาสนา จึงนำพามหาชนไปสู่ลัทธิหลงงมงาย จนขาดความเลื่อมใสศรัทธาในกรรม วิบาก... อันเป็นพื้นฐานของพระพุทธศาสนาที่วางรากฐานให้สัตว์ที่มีเหตุผล... มีสติปัญญา เพื่อนำไปสู่ความเข้าใจในสัจธรรมพื้นฐานที่ว่า... เราเป็นสัตว์ที่อาศัยกรรม...

การประพฤติผิดพลาด ไม่ตรงไปตรงมาต่อพระธรรมวินัย กลายเป็นปัญหาใหญ่หลวงนักในหมู่ผู้อ้างตนว่าเป็นบรรพชิต ดังปรากฏศีลวัตร ระเบียบแบบแผน ที่ขยายรูปประหลาดพิสดารเตลิดออกไปสู่นอกแนวของพระพุทธศาสนา ด้วยอำนาจตัณหาทิฏฐิที่แอบแฝงในหมู่ผู้แปลงรูปเป็นเพศบรรพชิตอย่างไร้จิตวิญญาณสมณะ... อำนาจโลกธรรม... ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข จึงกลับมามีอิทธิพลเหนือจิตวิญญาณ อสัตบุรุษเหล่านั้นที่ก่อลัทธิผิดเพี้ยนพระธรรมวินัยไปในศาสนา...

ระเบียบแบบแผน... ศาสนพิธีนอกศาสนา จึงแพร่หลายเข้าปิดบังพระพุทธศาสนา ดังปรากฏในปัจจุบัน ที่ยังไร้การแก้ไขขจัดให้สิ้นไป... ด้วยความโง่เขลาที่เกิดจากอสัตบุรุษที่แพร่แนวคิดอสัจจะ... ออกไปในหมู่ชน ขยายความหลงมัวเมาในจิตใจตนเองออกไปสู่สาธารณะ โดยอาศัยเครือข่ายขององค์กรพระศาสนาที่มหาชนเชื่อถือ จนมองดูราวกับเป็นพระพุทธศาสนาเนื้อแท้..

อะไรที่เป็นเหตุให้นำไปสู่ความวิบัติเช่นนั้น ขอสาธุชนได้ใช้สติปัญญาพิจารณาอย่างใคร่ครวญ ในเจตนาแห่งการบัญญัติพระวินัยของพระผู้มีพระภาค เพื่อให้เป็นไปตามธรรม อันเป็นที่ตั้งแห่งความเลื่อมใส ๑๐ ประการ ที่จะนำไปสู่ความมั่นคงของสังฆมณฑล และเพื่อความดำรงมั่นแห่งพระสัทธรรมเป็นสำคัญ มุ่งเน้นเจตนารมณ์แห่งพระพุทธบัญญัติพระวินัย คือ การให้ความเคารพ ศรัทธาต่อสงฆ์ ที่จะต้องทำหน้าที่สืบทอดพระธรรมวินัยอย่างถูกต้อง ดังที่ทรงตรัสว่า “ความพร้อมเพรียงในหมู่สงฆ์ ย่อมนำความสุขมาให้”

การมอบหน้าที่ให้สงฆ์เป็นใหญ่นั้น เป็นไปตามธรรมาธิปไตยในพระพุทธศาสนาที่บริสุทธิ์ สวยงาม แตกต่างไปจากลัทธิศาสนาต่างๆ ซึ่งแม้พระพุทธองค์ยังได้ทรงแสดงถึง... ความเคารพสงฆ์ เมื่อใดสงฆ์ประกอบด้วยความเติบใหญ่ด้วยพระธรรมวินัย!

สงฆ์ในที่นี้ คือ หมู่คณะพระภิกษุที่รวมทั้งมหาเถระ เถระ มัชฌิมะ นวกะ... ที่เพียบพร้อมด้วยวัตรปฏิบัติอันถูกต้อง ตรงตามพระธรรมวินัย... ควรแก่การคำนับ ต้อนรับ ควรแก่การทักษิณา... ควรแก่การกราบไหว้
จึงมีเถรวาที (พระอานนท์เถรเจ้า) ว่า “ดูก่อนพราหมณ์ ธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความเลื่อมใส ๑๐ ประการ ที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ทรงรู้ ผู้ทรงเห็น พระองค์นั้นได้ตรัสไว้มีอยู่ ซึ่งในบรรดาอาตมภาพทั้งหลาย หากผู้ใดมีธรรมเหล่านั้น พวกอาตมภาพก็จะสักการะ เคารพ นับถือ บูชา อิงอาศัยท่านผู้นั้นอยู่”

ดังนั้น จึงต้องมีระเบียบปฏิบัติของมหาเถระหรือพระผู้ใหญ่ในพระศาสนา ซึ่งนอกจากจะต้องมีแบบฉบับที่ถูกต้อง ตรงตามพระธรรมวินัยแล้วนั้น ยังจะต้องเอาใจใส่ต่อพระเถรานุเถระทั้งหลายให้ได้ถือปฏิบัติตามโดยเคร่งครัด อย่างมีเจตนาที่ชอบธรรม... สามารถนำพาลูกศิษย์ลูกหาในสำนักของตนเข้าสู่การถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัดต่อพระวินัย เพื่อการก้าวไปสู่ประโยชน์แห่งธรรม

ดังนั้น บทบาทของพระมหาเถระในฐานะของพระอุปัชฌาย์อาจารย์จึงสำคัญยิ่งต่อการสร้างความพร้อมเพรียงในหมู่สงฆ์ เป็นประโยชน์แห่งศาสนจักรอย่างแท้จริง และนั่นหมายถึง ที่สุดของพระมหาเถระ คือ พระสังฆราชาแห่งสงฆ์ด้วย!!

เจริญพร